Μία μαμά περιγράφει με τα πιο συγκλονιστικά λόγια την περιπέτεια που βίωσε το κοριτσάκι της στα χέρια του πατέρα της, κάτι που της άφησε προβλήματα.
Μέσα από την ιστορία της, στέλνει ένα σημαντικό μήνυμα προς άλλες μητέρες.
«Ο κόσμος μου γκρεμίστηκε πριν από τέσσερα χρόνια. Το προηγούμενο βράδυ, ο πατέρας της από τον οποίο είχα χωρίσει την πήρε στο σπίτι μαζί του. Δούλευα το επόμενο πρωί, όταν το αφεντικό μου με πήρε τηλέφωνο και μου είπε, ότι το μωρό μου ήταν εκεί. Μπήκα στο αυτοκίνητο και συνειδητοποίησα ότι είχα 20 αναπάντητες κλήσεις από τη μητέρα μου. Καθώς οδηγούσα προς το νοσοκομείο, με πήρε ξανά τηλέφωνο και όταν απάντησα, το μόνο που θυμόμουν είναι να κλαίει και να ουρλιάζει.
Όταν έφτασα στα επείγοντα, ήμουν πολύ μπερδεμένη. Το προηγούμενο βράδυ είχα ρωτήσει τον πατέρα της μικρούλας μου πώς ήταν και πάντα μου απαντούσε, ότι ήταν καλά. Καθώς προχωρούσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου, άκουσα τον χειρότερο θόρυβο που είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Ήταν ένας ήχος βογκητού και θυμάμαι να σκέφτομαι, ότι δεν θα μπορούσε να ήταν η κόρη μου.
Γιατροί και νοσοκόμες με ρωτούσαν ένα σωρό πράγματα και δεν είχα απαντήσεις. Κοιτούσα το τριών μηνών μωρό μου και έβλεπα ένα κενό βλέμμα. Δεν είχα ιδέα τι είχε συμβεί. Χρειάστηκε να μεταφερθούμε στο Παίδων και μας πήγε η μητέρα μου. Στο δρόμο έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ήταν μία νοσοκόμα, η οποία μου είπε ότι έπρεπε να ξαναγυρίσω πίσω. Σκέφτηκα γιατί μου το ζητούσε.
Ενιωσα οτι ζουσα σε εφιαλτη
Σκέφτηκα ότι μπορεί να να ξέχασα να υπογράψω κάτι. Μου απάντησε ότι δεν μπορεί να μου πει από το τηλέφωνο, αλλά από κοντά.
Δεν ήθελε να μου πει. Νόμισα ότι το παιδί μου πέθανε και άρχισα να τσιρίζω. Μας πήραν σε ένα μικρό δωμάτιο και αν έχετε χάσει κάποιον δικό σας, αντιλαμβάνεστε τι δωμάτιο είναι αυτό. Η νοσοκόμα γονάτισε και μου είπε ότι έπαθε ανακοπή,΄οταν ήταν στο ασθενοφόρο. Της έκαναν ανάνηψη για 20 λεπτά και ότι κάποια στιγμή θα σταματούσαν. Κι έπρεπε να είμαι έτοιμη να την αποχαιρετίσω.
Απάντησα όχι! Δεν ήθελα να τη δω σε αυτήν την κατάσταση. Όταν μπήκα στο δωμάτιο, το μόνο που θυμάμαι ήταν να βλέπω τον παλμογράφο και το μελανιασμένο μικροσκοπικό προσωπάκι της. Ήθελα να πέσω δίπλα της και να πεθάνω μαζί της. Μετά από δύο λεπτά, ο γιατρός μου είπε ότι βρήκε σφυγμό, ενώ το προσωπάκι της επανερχόταν σε φυσιολογικό χρώμα. Μπόρεσαν να την επαναφέρουν ξανά και να μεταφερθεί εκ νέου στο Παίδων.
Όταν φτάσαμε εκεί, μας ακολούθησε και ο πατέρας της. Ο ιατροδικαστής μας ανέκρινε και τους δύο και στο τέλος καταφέραμε να πάμε να τη δούμε. Ρώτησα τον γιατρό τι μπορεί να συνέβη κι εκείνος απάντησε: σύνδρομο ανατάραξης μωρού.
Κοίταξα τον πρώην άντρα μου και του είπα: την ταρακούνησες; Εκείνος απάντησε πως όχι.
Είχα σοκαριστεί. Λίγα λεπτά αφότου άκουσα και είδα το μωρό μου εκεί στο μηχάνημα, μας έκαναν ερωτήσεις οι αστυνομικοί. Ένιωσα σαν να ζούσα σε εφιάλτη. Είχα άρνηση, δεν μπορούσα να διανοηθώ, ότι της συνέβη κάτι τέτοιο. Δύο εβδομάδες βρισκόταν στη μηχανική υποστήριξη. Μου είπαν ότι μπορεί να μην καταφέρει ποτέ να κουνηθεί ή να ανοίξει τα μάτια της. Όμως, ευτυχώς τα κατάφερε και άρχισε να κινεί χέρια και πόδια, ενώ άνοιξε και τα ματάκια της.
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, είπα στα δύο άλλα μου παιδιά να μείνουν με τη γιαγά τους. Οι αστυνομικοί μας ήταν πεπεισμένοι, ότι εκείνος την ταρακούνησε. “Πιστεύουμε ότι έβλαψε το παιδί” μου είπαν και ξέσπασα σε κλάματα.
«Στέρεψα συναισθηματικα και σωματικα»
Από τότε που βγήκε από το νοσοκομείο, πήγα τα άλλα δύο παιδιά μου να μείνουν στο σπίτι της γιαγιάς μου. Ήμουν εξαντλημένη ψυχικά και σωματικά. Δεν ήμουν προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω μία ζωή με ένα παιδί με αναπηρίες. Έπρεπε μέρα με τη μέρα να μαθαίνω διαφορετικά πράγματα. Είχα θυμώσει. Και είχα θυμώσει με τον πρώην σύζυγό μου, με τον θεό που επέτρεψε να συμβεί κάτι τέτοιο και λυπόμουν τον εαυτό μου. Πολλές φορές τη νύχτα ξυπνούσα από τα ουρλιαχτά της, γιατί πονούσε. Ήθελα να τη δω να χαμογελά ξανά και να ακούω τις κραυγούλες της, να την κρατάω στην αγκαλιά μου χωρίς σωλήνες και υποστήριξη.
Χρειάστηκαν μήνες θεραπειών, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου για να είμαι μαζί της και έπειτα από πολύ καιρό καταφέραμε να προσαρμοστούμε στη νέα μας κανονικότητα
Διαγνώστηκε με τύφλωση, εγκεφαλική παράλυση, γαστροπάρεση, αλλά παρόλα αυτά στα δικά μου μάτια φαντάζει ως το θαύμα. Ο πατέρας της την επισκέπτεται, αλλά πάντα υπό την επίβλεψή μου. Η καρδιά μου σφίγγεται όταν βλέπω παιδάκια στην ηλικία της να κάνουν πράγματα που εκείνη δεν μπορεί, όταν βλέπω τις αδελφές της να παίζουν παρέα.
Η ζωή μίας μόνης μαμάς με ένα παιδί που επιβίωσε από αυτό το σύνδρομο, μπορεί να είναι δύσκολη, αλλά η μικρούλα μου είναι μαχήτρια, θέλει να ζήσει κι εγώ θα μάχομαι πάντα στο πλευρό της. Ένα πράγμα θέλω να ξέρετε: Αν είστε με κάποιον που σας έχει φερθεί κακοποιητικά, είτε σωματικά, είτε ψυχικά, μην αφήσετε ποτέ το παιδί σας μαζί του»
Διαβάστε επίσης:
«Ήμουν μόλις 5 εβδομάδων, όταν ο πατέρας μου με πέταξε στον τοίχο, επειδή έκλαιγα»
Τι είναι το Σύνδρομο του Μπλε Μωρού: Οι αιτίες και τα συμπτώματα
«Η μπέιμπι σίτερ ήταν φίλη μας. Δεν φανταζόμουν ότι θα κακοποιούσε το μωρό μας»
