Παρόλο που η οικογένειά τους αριθμούσε ήδη τέσσερα παιδιά, ένα ζευγάρι έδωσε ζωή σε ένα μωράκι που κακοποιήθηκε από τους ίδιους τους γονείς του.
«Ο γιατρός μάς παρέδωσε ένα εύθραυστο, μπλε 2 μηνών αγοράκι που ζύγιζε λίγο παραπάνω από 3 κιλά και μας είπε: Πάρτε τον στο σπίτι, δώστε του αγάπη και ταΐστε τον, γιατί σε λίγες μέρες η ιστορία θα είναι διαφορετική.
Για πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή, φοβήθηκα να πάρω στο σπίτι μου ένα μωρό. Ήταν μία φθινοπωρινή μέρα, όταν εγώ και ο σύζυγός μου αποφασίσαμε να ξεκινησουμε την κοινή μας ζωή. Μετακομίσαμε στο ανακαινισμένο μας σπίτι και αρχίζαμε να κάνουμε σχέδια να αποκτήσουμε δύο παιδιά. Και αυτό έγινε. Αποκτήσαμε πρώτα ένα αγοράκι και μετά ένα ομορφο κοριτσάκι.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήμασταν πλήρεις, μία τέλεια οικογένεια που απολάμβανε τη ζωή και ζούσε μία ζωή παραμυθένια. Όμως, λίγα χρόνια μετά ο άντρας μου παρακολουθούσε μία ραδιοφωνική εκπομπή που συζητούσαν για την ανατροφή παιδιών με ειδικές ανάγκες και ένιωσε ότι έπρεπε να έχουμε ένα ακόμη μωρό. Έτσι, ακολούθησαν άλλα δύο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.
Ήμασταν πλήρεις, όμως είχαμε σκεφτεί και την ιδέα της αναδοχής. Ωστόσο, ήμουν λίγο διστακτική καθώς οι γονείς μου ήταν ήδη ανάδοχοι για πολλά χρόνια και ήξερα τον αντίκτυπο που έχει στα βιολογικά παιδιά. Ήξερα ότι χρειάζονται προσοχή, χρόνο από τον εαυτό σου και από τα άλλα σου παιδιά.
Πριν από 3 χρόνια, αποφασίσαμε να γίνουμε ανάδοχοι γονείς και αναζητήσαμε το πιο ιδανικό, καθώς δεν μπορούν να προσαρμοστούν όλα τα παιδιά στην κάθε οικογένεια. Μας πήραν τηλέφωνο από την υπηρεσία και μας είπαν ότι υπάρχει ένα μωράκι 2 μηνών που δεν το θέλει κανείς. Βρίσκεται στο νοσοκομείο.
Αυτό το τηλεφώνημα μας άλλαξε τη ζωή. Όταν φτάσαμε, η κοινωνική λειτουργός κρατούσε ένα ασυνήθιστο μωρό. Ήταν… μπλε! Το δέρμα του ήταν τελείως διαφορετικό και μπορούσαμε να διακρίνουμε τις φλέβες του.
«Έμοιαζε με εξωγήινο»
Ήταν μικροσκοπικός, εύθραυστος, άνευρος και πραγματικά έμοιαζε με εξωγήινο. Ξέρω ότι ακούγεται απαίσιο αυτό που λέω, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να το περιγράψω. Ο άντρας μου ξέσπασε σε κλάματα και η λειτουργός άρχισε να συμπληρώνει την αίτησή μας. Οι άνθρωποι που έφεραν αυτό το μωρό στον κόσμο, δεν μπορούσαν να το μεγαλώσουν. Δεν μπορούσαν να περνούν ώρες στο νοσοκομείο, καθώς γεννήθηκε με μη οργανική ανεπάρκεια και δεν μπορούσε να πάρει βάρος.
Μείναμε για αρκετό καιρό στο νοσοκομείο μέχρι να πάρει το απαραίτητο βάρος. Παρά το γεγονός ότι άρχισε σιγά σιγά να τρώει, δεν έπαιρνε βάρος, δεν είχε μυική μάζα, τα χέρια του και τα πόδια του απλά κρέμονταν και δεν μπορούσε να κρατήσει σταθερό το κεφαλάκι του, το οποίο απλά μεγάλωνε. Τα μάτια του έμοιαζαν χαμένα, σχεδόν σαν να ήταν τυφλό. Δεν έκλαιγε, γενικά δεν έκανε θορύβους. Ωστόσο, μετά από εξετάσεις μάς ρώτησαν αν έχουμε ακούσει για το Σύνδρομο Ανατάραξης Μωρού.
Οι εξετάσεις και οι μαγνητικές έδειξαν ότι κάτι σοβαρό είχε συμβεί στο κεφαλάκι του. Ψάχναμε απαντήσεις για το μωρό, για το τι του συνέβη. Δύο φορές την εβδομάδα το επισκέπτονταν δύο άνθρωποι, που πιθανότατα ήταν αυτοί που το βασάνισαν. Ναι, αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι βιολογικοί του γονείς. Ο πατέρας του το ταρακουνούσε επειδή τον ενοχλούσε το κλάμα του. Έπρεπεπ να φάει, πεινούσε και έκλαιγε. Το πέταγαν στην κούνια με δύναμη ή στον καναπέ και το πάτωμα. Όταν οι αστυνομικοί που ανέλαβαν την υπόθεση τον ρώτησαν τι συνέβη μετά, εκείνος απάντησε ότι σταμάτησε να κλαίει.
Όμως, τώρα το παιδί είναι χαρούμενο. Το έχουμε στην αγκαλιά μας, το αγαπάμε και το φροντίζουμε. Πάλεψε γενναία. Μόλις έκλεισε τους τέσσερις μήνες άρχισαν οι θεραπείες για την ομιλία του, το φαγητό του, το βάδισμά του.
Στα 2 του χρόνια διαγνώστηκε με εγκεφαλική παράλυση που θα το συνοδεύει σε όλη του τη ζωή. Όμως τώρα δίπλα μας είναι χαρούμενος. Δεν βλέπει τις διαφορές από τα άλλα παιδιά και δεν θα τον αφήσουμε να τον σταματήσει τίποτα».
Πηγή ιστορίας: Love What Matters
Διαβάστε επίσης:
«Η μικρή μου κόρη είχε καρκίνο κι εγώ νόμισα ότι το αίμα της ήταν περίοδος ή κακοποίηση»
«Ήμουν μόλις 5 εβδομάδων, όταν ο πατέρας μου με πέταξε στον τοίχο, επειδή έκλαιγα»
Σύνδρομο Ανατάραξης Μωρού: Γιατί δεν πρέπει να πετάμε τα μωρά ψηλά;
