Η καισαρική είναι από μόνη της μια επίπονη και δύσκολή επέμβαση. Μπορεί, πλέον, να θεωρείται επέμβαση ρουτίνας, οι κίνδυνοι, όμως, που ελλοχεύουν κατά τη διάρκειά της συνεχίζουν να είναι πολλοί και σοβαροί.
Μία κοπέλα, η οποία μάλιστα δεν ήθελε να γεννήσει με καισαρική, αναγκάστηκε να το κάνει για το καλό του μωρού της. Δυστυχώς, μέχρι να κρατήσει στην αγκαλιά της το μωράκι της και να σιγουρευτεί ότι είναι υγιές, έπρεπε να βιώσει μια επέμβαση γεμάτη πόνο και πίεση, αφού η επισκληρίδιος αναλγησία που της έκαναν οι νοσηλευτές στο μαιευτήριο δεν «έπιασε».
Διαβάστε την ιστορία της
«Έμεινα έγκυος στα 23 μου. Ήμουν πολύ μικρή και έτρεμα στην ιδέα για το τι μπορεί να συμβεί τους επόμενους εννέα μήνες ή κατά τη διάρκεια του τοκετού.
Δεν ήθελα να γεννήσω με καισαρική. Δεν το ήθελα καθόλου. Πίστευα, ότι δεν θα βίωνα την απαρχή της μητρότητας και είχα πείσει τον εαυτό μου, ότι θα γεννούσα μόνο με φυσιολογικό τοκετό. Πίστευα ότι τα μωρά που γεννιούνται με καισαρική δεν… γεννιούνται πραγματικά. Απλώς, αποκολλώνται από την κοιλιά!
Στη 10η εβδομάδα της κύησης, όμως, υπέστην μια αιμορραγία, η οποία δεν σταματούσε. Κάθε φορά που έβλεπα το εσώρουχό μου λερωμένο η αναπνοή μου σταματούσε.
Έπρεπε να υποβληθώ σε δύο ηχοκραδιογραφήματα, επειδή έχω ένα πρόβλημα στην καρδιά και ένας καρδιολόγος έπρεπε να με παρακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, για να επιβεβαιώσουμε ότι το μωρό μου δεν θα αντιμετώπιζε παρόμοια προβλήματα.
Κάθε μέρα και κάθε νύχτα μετρούσα τις κλωτσιές του και έτρεχα στο νοσοκομείο κάθε φορά που δεν το άκουγα για αρκετή ώρα. Μέχρι να φτάσει η 39η εβδομάδα ήθελα όσο τίποτε άλλο να γεννήσω το μωράκι μου.
Την ημέρα πριν την εισαγωγή μου στο μαιευτήριο, ένας άλλος γιατρός με εξέτασε – επειδή η δική μου δεν μπορούσε – και μου είπε κάτι που καμιά γυναίκα δεν θέλει να ακούσει πριν τον τοκετό, πόσω μάλλον εγώ που είχα ξεκινήσει με τεχνητούς πόνους για να γεννηθεί το μωρό μου υγιές και με ασφάλεια. Είπε, λοιπόν: «Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνετε εισαγωγή. Δεν είστε έτοιμη ακόμα».
Και όντως δεν ήμουν. Το σώμα μου πάλευε 24 ώρες για να έρθει το μωρό στο κόσμο, το μωρό μου κουράστηκε και οι χτύποι της καρδούλας του μειώθηκαν αισθητά. Είχα φοβηθεί πάρα πολύ.
Η γιατρός μου, μετά από τόσες ώρες μου είπε: «Ίσως χρειαστεί να κάνουμε καισαρική, συμφωνείς με αυτό;».
Απάντησα χωρίς σκέψη: «Ναι, θέλω το μωρό μου να γεννηθεί ασφαλές».
Η ομάδα της γιατρού μου με μετέφερε στο χειρουργείο. Μία νοσοκόμος, υπεύθυνη για την αναισθησία, μου εξήγησε ότι θα αυξήσει τη δόση της επισκληριδίου, που μου είχε χορηγηθεί την προηγούμενη μέρα, για να μη νιώσω καθόλου πόνο.
Με χτύπησε απαλά στην κοιλιά όταν τελείωσε και με ρώτησε με σιγουριά: «Δεν το ένιωσες αυτό, έτσι;» και όμως το ένιωσα και το έκανα απόλυτα ξεκάθαρο εκείνη τη στιγμή.
Ζήτησα μεγαλύτερη δόση, αλλά μου ξεκαθάρισαν πως δεν γίνεται. Η επόμενη επιλογή ήταν ολική αναισθησία πράγμα που θα έβαζε σε μεγαλύτερο κίνδυνο το μωρό μου.
Δεν το ήθελα αυτό και συμφώνησα στην πρώτη εναλλακτική του γιατρού μου, να συνεχίσουμε χωρίς αναισθησία.
Έσφιξα το χέρι του άντρα μου, έκλεισα τα μάτια μου και προσπαθούσα να σκέφτομαι μουσικές, όμορφα μέρη, καθαρά νερά. Τίποτα δεν έπιανε.
Ένιωθα κάθε κίνηση του γιατρού στην κοιλιά μου. Ευτυχώς, ήταν τόσο υποστηρικτική και ψύχραιμη και μου εξηγούσε κάθε βήμα που θα ερχόταν.
Η πίεση που ένιωθα ήταν αφόρητη. Προσπαθούσα να μην φωνάξω και έσφιγγα τα δόντια μου, μερικές φορές μουρμουρώντας άσχημες λέξεις και βρισιές.
Παράλληλα, προσπαθούσα να συγκρατήσω τη ζαλάδα και την τάση προς έμετο που ένιωθα, ενώ η γιατρός με την ομάδα της άνοιγαν την κοιλιά μου για να δουν το μωράκι μου.
Και ξαφνικά ένα μικρό, τρομαγμένο και όμορφο κλάμα ακούστηκε. Με μιας ξέχασα όλα τα προηγούμενα. Ένας νέος νους είχε πάρει τη θέση που κατείχε το μυαλό μου πριν ακούσω το κλάμα του μωρού μου.
Δάκρυα πότισαν τα κατακόκκινα από την πίεση μάγουλά μου.
«Είναι πολύ όμορφος», είπε η γιατρός δίνοντάς μου το μωρό αγκαλιά.
Τον κράτησα για λίγο, αλλά έπρεπε να τον αφήσω για να γυρίσω κοντά του καθαρή, χωρίς τομές και πόνους.
Τώρα μπορούσαν να μου χορηγήσουν μορφίνη και έτσι ο πόνος εξαφανίστηκε.
Μισή ώρα μετά την επέμβαση ήμουν και πάλι κοντά με το μωρό μου και τον άντρα μου. Τώρα μπορούσα να συναντήσω “επίσημα” το μικροσκοπικό μωράκι που είχα γεννήσει με τη διαδικασία της καισαρικής, που τόσο απεχθανόμουν».
πηγή: mom.me.com
