Έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχουν χρονικές περίοδοι που είστε γεμάτες ένταση και νεύρα; Περίοδοι, οι οποίες διαρκούν πολύ και περιλαμβάνουν όχι μόνο νεύρα, αλλά και θυμό και ξεσπάσματα με φωνές προς την οικογένειά σας; Νομίζω ότι οι περισσότερες ζούμε καθημερινά τέτοιες εντάσεις, οι οποίες μπορεί να προκληθούν, καμιά φορά, και από πολύ ασήμαντες αφορμές.
Είναι η στιγμή που τα παιδιά σας γυρίζουν από το σχολείο ή το παιχνίδι και πετούν τα πράγματά τους πάνω στους καναπέδες, αφήνουν τα παπούτσια τους οπουδήποτε μέσα στο σπίτι και ορμούν στο φαγητό χωρίς να πλύνουν τα χέρια τους.
Είναι η στιγμή που εσείς πλένετε τα πιάτα και εκείνα αντί να κάνουν τις εργασίες τους τσακώνονται, γελούν, φωνάζουν ή η στιγμή που ο σύζυγος επιστρέφει από τη δουλειά και τα παιδιά τον χαιρετούν γεμάτα χαμόγελο και μετά παίζουν μαζί του και όλοι μαζί αναρωτιούνται: «Γιατί η μαμά δεν έχει λίγη πλάκα;», ενώ εσείς σκέφτεστε: «Πάρε βαθιά ανάσα. ΠΑΡΕ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ».
Θυμάμαι και εγώ μεγαλώνοντας την μαμά μου να συγκρατεί πολλές φορές τα νεύρα της ή να ξεσπά με φωνές. Να φωνάζει, να απαιτεί, να ουρλιάζει ή να μονολογεί καθώς πλένει τα πιάτα ή απλώνει ρούχα ή μαγειρεύει. Τότε δεν καταλάβαινα το γιατί, αλλά τώρα που «μπήκα στα παπούτσια της», ξέρω και καταλαβαίνω.
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί σχεδόν όλες οι μαμάδες είναι πάντα «στην… τσίτα»;
Γιατί οι μπαμπάδες γυρίζουν κουρασμένοι μεν από τη δουλειά τους, αλλά πάντα με όρεξη για παιχνίδι με τα παιδιά; Γιατί ακόμα και ο παραμικρός τσακωμός ανάμεσα στα παιδιά μας μας οδηγεί στην τρέλα; Γιατί όταν δεν ακολουθούν αυτά που τους λέμε έστω και για μία φορά ξεχειλίζουμε από θυμό; Γιατί μας ενοχλούν τόσο πολύ πράγματα που κανονικά δημιουργούν ευχάριστες αναμνήσεις με τα παιδιά μας;
Είναι οι μικρές στιγμές μέσα στην διάρκεια της ημέρας που μοιάζουν με προσβολές στα μάτια μας, που μας κάνουν να εξοργιζόμαστε. Αδιαφορία, υποτίμηση, αμφισβήτηση αυτό νιώθουμε. Είναι οι στιγμές που συσσωρεύονται και τελικά… εκρήγνυνται. Και ξέρετε γιατί;
Γιατί όλα αυτά τα συναισθήματα ξεκινούν από την καρδιά μας.
Το γνωρίζατε αυτό για το θυμό; Ξέρατε ότι είναι σημάδι για κάτι άλλο; Σύμφωνα με ψυχολόγους, ο θυμός σπάνια είναι ένα πρωτογενές συναίσθημα. Συνήθως, οφείλεται σε άλλα βιώματα και συναισθήματα. Από κάτω του κρύβονται συναισθήματα υποτίμησης, απαξίωσης, αδυναμίας.
Νιώθουμε με λίγα λόγια ότι δεν μας εκτιμούν, δεν μας σκέφτονται, νιώθουμε αόρατες. Και είναι αυτά τα συναισθήματα που μας κάνουν να ξεσπάμε σε όσους αγαπάμε.
Καθημερινά προσπαθούμε το σπίτι μας να είναι καθαρό, τα παιδιά μας υγιή με καθαρά ρούχα και φρέσκο φαγητό, ο σύζυγός μας ευχαριστημένος με όλα και γενικά να επικρατεί μία τάξη και ένα αίσθημα ασφάλειας στο σπιτικό μας.
Έτσι, όταν οι άνθρωποι που αγαπάμε – και για τους οποίους κάνουμε όλη αυτή τη δουλειά – μπαίνουν στο σπίτι και πετούν τα πράγματά τους, μας αγνοούν, μας «τη λένε», φωνάζουν και αφήνουν τα πάντα ακατάστατα εμείς… θυμώνουμε! Αλλά, η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Παράλληλα, νιώθουμε τόσα άλλα πράγματα…
Και μετά έρχεται ένα άλλο μεγάλο κομμάτι, εκείνο των τύψεων που νιώθουμε αφού φωνάξουμε και ξεσπάσουμε στα παιδιά και την οικογένειά μας. Αναρωτιόμαστε γιατί να μας ενόχλησε τόσο μία κάλτσα στο πάτωμα ή γιατί έπρεπε να φωνάξουμε όταν το παιδί μας λέρωσε το τραπέζι και πώς θα έπρεπε να αντιδράσουμε κανονικά.
Και εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο. Από εμάς εξαρτάται το πώς θα συμπεριφέρονται τα παιδιά μας και το αν θα μας υποτιμούν ή όχι. Ο τρόπος που εμείς επικοινωνούμε τα πράγματα παίζει ρόλο. Εμείς πρέπει να δείξουμε ποιες είναι οι ανάγκες μας για να μην μας αγνοούν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Άλλωστε ό,τι κάνουμε το κάνουμε για εκείνους.
Όταν λοιπόν νιώθετε τα χέρια σας να «μυρμηγκιάζουν» από τον θυμό προσπαθήστε να εντοπίσω την αιτία. Τότε είναι που πρέπει να κάνετε μια μικρή συζήτηση με τον εαυτό σας και να σκεφτείτε ότι η σημαντικότερη ανάγκη σας πραγματοποιείται. Η οικογένειά σας είναι μαζί σας και είναι καλά!
Τις περισσότερες φορές μάλιστα έχετε πολλά να κάνετε για να μην αφήσετε το θυμό σας να εκφραστεί. Να βγείτε μια βόλτα, να πάρετε βαθιές και σταθερές αναπνοές και να σκεφτείτε τι σκ@#τ@# συμβαίνει. Πρέπει να σκάψετε κάτω από τον θυμό και να καταλάβετε τι τον προκαλεί για να καταφέρετε να ελέγξετε τα όσα νιώθετε.
Κι αν με ρωτάτε, όχι αυτή η τακτική δεν πιάνει πάντα ούτε θα πετύχει σε όλες. Πρέπει πρώτα να δώσουμε στον εαυτό μας χώρο και να δεχθούμε ότι όλοι μας μπορεί να έχουμε μια άσχημη μέρα. Κάντε, λοιπόν, ένα βήμα πίσω και σκεφτείτε τι ακριβώς συμβαίνει. Κι όταν καταφέρετε να φτάσετε στο πρώτο συναίσθημα – το ότι νιώθετε ότι δεν σας εκτιμούν, για παράδειγμα – τότε υπάρχουν λέξεις και φράσεις που μπορείτε να πείτε στην οικογένειά σας με ήρεμο τρόπο για να καταλάβει τι σας συμβαίνει και να αλλάξει…
Διαβάστε επίσης
Η κορυφαία αθλήτρια της Κύπρου στην ιστορία των Παραολυμπιακών ρίχνεται στη μάχη 25 Αυγούστου
