“Αγαπητέ σύζυγε, χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια…”: Το γράμμα μιας κουρασμένης μαμάς στον άντρα της

Το να είσαι γονέας είναι κουραστικό. Το να είσαι μαμά, όμως, είναι… εξαντλητικό!

Ρωτήστε όποια μαμά ξέρετε και δεν θα σας το αρνηθεί: η μητρότητα είναι εξουθενωτική.

Δεν έχεις μόνο να αντιμετωπίσεις τις άυπνες και γεμάτες κλάματα νύχτες, τις άπειρες αλλαγές της πάνας, αλλά έχεις να τα κάνεις όλα αυτά τη στιγμή που προσπαθείς παράλληλα να ανακάμψεις από τον τοκετό και να βάλεις σε τάξη όλες τις ευγενικές συμβουλές που σου δίνουν άλλες μαμάδες, η θεία σου, η γιαγιά σου, η φίλη σου, ακόμα και άγνωστοι στο δρόμο. Σε όλα αυτά ας μην προσθέσουμε και τη διαδικασία του θηλασμού…

Με λίγα λόγια οι μαμάδες μοιάζουν υπεράνθρωποι αλλά, δυστυχώς, δεν είναι και δεν γνωρίζουν πάντα πώς να ζητήσουν βοήθεια όταν την χρειάζονται. Το πρώτο άτομο που μπορεί να βοηθήσει μια μαμά σε απόγνωση, πάντως, είναι ο άντρας της.

Οπότε, σύζυγοι σε όλο τον κόσμο, ναι η γυναίκα σας μπορεί να θυμίζει την Wonder Woman, αλλά δεν είναι.

Χρειάζεται τη βοήθειά σας και το παρακάτω γράμμα από μια εξουθενωμένη μαμά συνοψίζει όλα όσα θα ήθελε η γυναίκα σας να σας πει:

«Αγαπητέ σύζυγε,

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

Η χθεσινή νύχτα ήταν δύσκολη για σένα. Σου ζήτησα να καθίσεις με το μωρό για να μπορέσω να κοιμηθώ λιγάκι νωρίτερα. Το μωρό έκλαιγε. Ούρλιαζε στην κυριολεξία. Μπορούσα να τον ακούσω από το δωμάτιο και το στομάχι μου δενόταν κόμπος. Σκεφτόμουν αν έπρεπε να έρθω στο σαλόνι και να σε “απελευθερώσω” ή να κλείσω απλά την πόρτα και να κοιμηθώ λιγάκι παραπάνω. Επέλεξα το δεύτερο.

Ήρθες στο δωμάτιο 20 λεπτά αργότερα με το μωρό να κλαίει υστερικά. Το έβαλες στην κούνια του και ήρεμα το έσπρωξες προς το μέρος μου.

Ήθελα τόσο πολύ να σου φωνάξω, να τσακωθώ μαζί σου όπως ποτέ πριν. Ήμουν με το νηπιάκι και το μωράκι μας όλη την ημέρα. Θα ξυπνούσα όλη την νύχτα για να ταΐζω το μωρό και να το ξανακοιμίζω. Το λιγότερο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να καθίσεις με το μωρό για λίγες ώρες το απόγευμα έτσι ώστε να μπορέσω να κοιμηθώ χωρίς διακοπές για μία φορά!

Λίγες ώρες αδιάκοπου ύπνου. Ζητάω πολλά;

Ξέρω ότι και οι δυο μας είχαμε ως παράδειγμα το τυπικό δίδυμο μητέρα και πατέρα, μέσα στο οποίο η μητέρα φρόντιζε τα παιδιά και την οικογένεια ενώ οι μπαμπάδες δεν πολύ… ανακατεύονταν με αυτά. Δεν λέω ήταν πολύ καλοί μπαμπάδες, αλλά δεν περνούσαν πολύ χρόνο με τα παιδιά τους. Δεν άλλαζαν πάνες, δεν τα τάιζαν, δεν τα κοίμιζαν, δεν ασχολούνταν πολύ μαζί τους.

Οι μαμάδες μας ήταν υπεράνθρωποι που στην ουσία κρατούσαν την οικογένεια. Μαγείρευαν, καθάριζαν, έτρεχαν σε όλες τις υποχρεώσεις και μεγάλωναν και τα παιδιά. Η βοήθεια του μπαμπά ήταν ευπρόσδεκτη, αλλά όχι δεδομένη ή σίγουρη.

Βλέπω ότι και εμείς “πέφτουμε” σε αυτή την παγίδα. Οι ευθύνες μου θεωρούνται δεδομένες, ακόμα και όταν επιστρέφω από την δουλειά. Ξέρεις, κατηγορώ τον εαυτό μου περισσότερο για αυτό. Εγώ έδειξα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Και η αλήθεια είναι ότι το θέλω πάρα πολύ. Χωρίς παρεξήγηση, δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να μάθω πώς θα ήταν τα πράγματα αν αναλάμβανες εσύ όλα όσα κάνω για μία εβδομάδα.

Βλέπω πολλές μαμάδες και φίλες μου να τα καταφέρνουν όλα πολύ καλά. Ξέρω, ότι το βλέπεις και εσύ. Σκέφτομαι αν μπορούν εκείνες, εγώ γιατί δυσκολεύομαι τόσο; Δεν ξέρω τι να απαντήσω…

Ίσως κρύβουν κάτι. Ίσως και εκείνες παλεύουν καθημερινά με όσα και εγώ, με τις σκέψεις, με το άγχος, με τις ενοχές, αλλά δημόσια δεν δείχνουν τίποτα. Ίσως και οι δικές μας μαμάδες να υπέφεραν σιωπηλά. Ίσως πάλι δεν έχω τα προσόντα για να κάνω όλα όσα πρέπει να κάνω. Και όσο κι αν νιώθω άσχημα για αυτό, υπάρχει κάτι που πρέπει να πω και δεν θα διστάσω: Χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια.

Ένα κομμάτι μου νιώθει πολύ άσχημα για αυτή μου την απαίτηση. Θέλω να πω με βοηθάς. Είσαι υπέροχος μπαμπάς και τα παιδιά περνούν πολύ καλά μαζί σου. Επιπλέον, όλο αυτό θα έπρεπε να ήταν εύκολο για μένα σωστά; Μητρικό ένστικτο δεν λένε;

Αλλά είμαι απλώς ένας άνθρωπος. Κουράζομαι απίστευτα και πέντε ώρες ύπνου την ημέρα δεν αρκούν! Σε χρειάζομαι.

Τα πρωινά, για να ετοιμάσουμε τον μεγάλο για το σχολείο και να ταΐσω το μωρό. Για να σου φτιάξω πρωινό και να ετοιμάσω το κολατσιό σας. Τα βράδια, όταν προσπαθώ να κοιμίσω τον μεγάλο μας μείνε με το μωρό. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να τον ακούς να κλαίει διαρκώς, αλλά αν εγώ αντέχω να τον ακούω την περισσότερη ώρα μέσα στην ημέρα και να του δίνω την πιπίλα του για χιλιάδες φορές, τότε για μισή ώρα μπορείς και εσύ να το κάνεις.

Σε παρακαλώ, σε χρειάζομαι!

Τα σαββατοκύριακα χρειάζομαι και λίγο χρόνο για μένα. Λίγες ώρες για να νιώσω ξανά άνθρωπος. Ακόμα και μια μικρή βόλτα στο πάρκο θα με βοηθήσει. Και τις μέρες που έχω κανονίσει βόλτες με τα παιδιά και φαίνεται να τα έχω όλα υπό έλεγχο και πάλι σε χρειάζομαι. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου χωρίς να στη ζητήσω…

Τέλος, χρειάζομαι να ακούω ότι είσαι ευγνώμων για όσα κάνω. Θέλω να ξέρω ότι αναγνωρίζεις ότι έχει πάντα ζεστό φαγητό και πλυμένα ρούχα. Θέλω να ξέρω ότι εκτιμάς τις ώρες που μένω ξύπνια για να θηλάζω το μωρό, να προσέχω τον μεγάλο τα βράδια, να κάνω όλα όσα “πρέπει” να κάνω.

Θέλω, επίσης, να μου αναγνωρίσεις ότι δεν σου ζήτησα ποτέ να μην πας βόλτα με τους φίλους σου ή να χάσεις κάποια προπόνησή σου. Άλλωστε, ως μαμά όλοι υποθέτουν ότι θα είμαι στο σπίτι συνέχεια…

Εύχομαι να μπορούσα να τα κάνω όλα χωρίς να ζητάω βοήθεια. Ντρέπομαι που το κάνω και περισσότερο ντρέπομαι που ζητάω αναγνώριση για όσα κάνει μια μάμα. Αλλά σηκώνω λευκή σημαία και παραδέχομαι ότι είμαι απλά ένας άνθρωπος!

Σου λέω πόσο σε χρειάζομαι, γιατί αν συνεχίσω έτσι θα “σπάσω”. Και αυτό θα σε πληγώσει. Και θα πληγώσει και τα παιδιά μας και την οικογένειά μας.

Επειδή, ας το παραδεχτούμε, και εσύ με χρειάζεσαι!».  

πηγή κειμένου: Facebook