«Ο μεγάλος μου γιος ήταν ένα δυνατό και ζωηρό, νεαρό αγόρι. Μιλούσε πολύ, γελούσε δυνατά και παρόλο που ήταν πολύ σίγουρος για τον εαυτό του, τα μάτια του συναντούσαν τα δικά μου πολλές φορές μέσα στην ημέρα -έψαχνε για την έγκρισή μου», γράφει η μαμά-blogger Katie Smith στο mom.me. «Ήξερα όταν έβγαζε τα παπούτσια του και τα άφηνε έξω από την πόρτα ή όταν με βοηθούσε να φυτέψω λουλούδια στον κήπο, ότι το έκανε γιατί ήταν διασκεδαστικό, αλλά όταν έπιανε το πρόσωπό μου με τα μαλακά χεράκια του, με φιλούσε και έλεγε: «Απλά σ’ αγαπώ, μαμά», το έκανε επίσης από την αγάπη που ένιωθε για μένα, ήθελε να με ευχαριστήσει.
Και όταν γεννήθηκε η κόρη μου, συνήθιζε να με κοιτάει για ώρες ολόκληρες καθώς την κρατούσα στην αγκαλιά μου. Ήταν σπάνιο για τον αδερφό της να τραβήξει πλέον την προσοχή πάνω του. Όταν η μικρή μεγάλωσε λίγο, ξάπλωνε μαζί μου στο κρεβάτι και μου έλεγε: «Μαμά, ας κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον για λίγο». Και αυτό κάναμε!
Ξέρω ότι όταν τα παιδιά σας είναι μικρά και εξαρτώνται τόσο πολύ από εσάς, αυτό μπορεί να σας κάνει να αισθανθείτε εξαντλημένοι -σωματικά και συναισθηματικά. Γνωρίζω επίσης γυναίκες που θα πούνε: «Απολαύστε την κάθε στιγμή, περνάει τόσο γρήγορα». Και βαθιά μέσα σας, ξέρετε ότι έχουν δίκιο.
Στην πραγματικότητα, δεν απολαμβάνουμε κάθε στιγμή με τα παιδιά μας -δεν μπορούμε! Έχουμε κουραστεί, είμαστε απογοητευμένοι και θυμωμένοι. Όλοι έχουμε ένα σημείο θραύσης. Για τους περισσότερους από εμάς, τα παιδιά μας γνωρίζουν πώς να χειρίζονται τα κουμπιά μας περισσότερο από κάθε άλλον.
Κανείς δεν απολαμβάνει τίποτα όταν το παιδί του έχει ένα ξέσπασμα θυμού, ή αρνείται να κοιμηθεί στο κρεβάτι του. Θα ήθελα κάποτε να συναντήσω έναν γονέα που θα πει: «Μου άρεσε πάρα πολύ όταν προσπαθούσαμε να κόψουμε την πάνα!».
Ως μαμά ενός εφήβου και δύο παιδιών στην προεφηβεία, δεν πρόκειται να σας πω να απολαμβάνετε κάθε στιγμή. Ειλικρινά, αυτή η φράση είναι γελοία! Αλλά θα πω: Όταν υπάρχουν στιγμές που εύχεστε τα παιδιά σας να μην σας χρειάζονταν τόσο πολύ, όταν χρειάζεστε ένα διάλειμμα αλλά δεν μπορείτε να το έχετε, θέλω να ξέρετε ότι ο γιος μου δεν αρπάζει το πρόσωπό μου και δεν με φιλάει πια. Αντιθέτως, τραβιέται μακριά κάθε φορά που προσπαθώ να τον φιλήσω. Ποτέ δεν μου λέει ότι με αγαπάει, εκτός αν το πω πρώτα εγώ.
Η κόρη μου δεν έχει πια χρόνο να ξαπλώνει και να με κοιτάζει με τις ώρες… Ναι, εξακολουθούν να με αγαπούν, αλλά η αγάπη τους έχει αλλάξει. Με την ανεξαρτησία τους να μεγαλώνει ολοένα, έρχεται ένα διαφορετικό είδος αγάπης. Τίποτα, και εννοώ απολύτως τίποτα, δεν συγκρίνεται με την αγάπη που έχουν τα παιδιά μας για εμάς όταν είναι μικρά.
Είμαστε το κέντρο του σύμπαντός τους. Είμαστε η μεγαλύτερη αγάπη της ζωής τους. Για εκείνα, είμαστε τα πάντα!
Να θυμάστε ότι η αγάπη που έχουν για εσάς τώρα είναι φευγαλέα. Θα αλλάξει κάποια στιγμή.
Μπορεί να μην κάνει τις δύσκολες στιγμές πιο εύκολες για εσάς τώρα, αλλά θα τις κάνει στο μέλλον. Ξέρω ότι σίγουρα τις έκανε για μένα!».
