Ήξερε ότι το παιδί της θα γεννιόταν χωρίς χέρια και πόδια. Ο κακοποιητικός σύντροφός της την πίεζε να το ρίξει, γιατί… «ποιος θα ήθελε μία μόνη μαμά με ένα μωρό – τέρας;». Όμως, εκείνη έδωσε μία δεύτερη ευκαιρία ζωής σε αυτό το μωρό.
«Το να ανακαλύπτεις, ότι είσαι έγκυος στα 18 σου χρόνια είναι κάτι το δύσκολο. Είσαι τόσο νέα, αδημιούργητη ακόμη και χωρίς οικονομική σταθερότητα. Όμως, το να ανακαλύπτεις, ότι και το μωρό που κυοφορείς στην κοιλιά σου δεν χέρια από τους αγκώνες και κάτω, καθώς και ποδαράκια είναι σπαρακτικό.
Χάρη στα έντονα συμπτώματα της εγκυμοσύνης μου, ήξερα πως ήμουν έγκυος μία εβδομάδα πριν την τελευταία μου περίοδο. Στις τρεις ημέρες της καθυστέρησης, έκανα το τεστ. Στην τουαλέτα του τροχόσπιτου που είχαν η γιαγιά και ο παππούς του φίλου μου έμαθα τα νέα, με τα συναισθήματά μου να είναι ανάμικτα. Από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι, το μεγαλύτερό μου όνειρο ήταν να γίνω μαμά. Θυμάμαι να κάθομαι με όλες τις κούκλες μου και να τους δίνω ονόματα και να τις αγκαλιάζω.
Όταν είδα τις δύο γραμμές στο τεστ εγκυμοσύνης, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά από χαρά. Αλλά ένιωσα και φόβο, γιατί δεν ήξερα ακριβώς πώς θα ήταν η πιο χαρούμενη ημέρα της ζωής μου. Ήξερα σε τι σχέση βρισκόμουν. Με απιστία και κακοποιητική. «Ίσως, το μωρό να τον άλλαζε και να ήθελε μόνο εμένα. Και δεν θα μπορούσε να με χτυπήσει ή να με σπρώξει, ενώ ήμουν έγκυος» σκεφτόμουν. Και η χαρά μου επέστρεψε. Τόσο αθώα ήμουν.
Άνοιξα την πόρτα της τουαλέτας και πήγα στο δωμάτιο του φίλου μου. Έπεσα πάνω του για να προστατεύσω τον εαυτό μου από την αντίδρασή του και του είπα ότι το τεστ μου ήταν θετικό. Με γράπωσε με τα χέρια μου και μου είπε, ότι θα με βοηθήσει με το μωρό και μου υποσχέθηκε ασφάλεια. Ένιωσα γεμάτη στην καρδιά μου, ελπίδες μου επαληθεύτηκαν,
Όμως, κατά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης μου, εκείνος με χώρισε. Και τα ξαναβρίσκαμε. Δεν είχα ιδέα πόσες φορές είχε γίνει αυτό και δεν ξέρω το λόγο, για να είμαι ειλικρινής. Έτσι, από τότε το πήρα απόφαση, ότι θα είμαι μόνη μαμά, να πάω στο κολλέγιο και να δώσω στο παιδί μου τη ζωή που του αξίζει. Πήρα το απολυτήριό μου, μία εβδομάδα πριν κάνω τον υπέρηχο. Τελικά ένιωσα να έχω τον έλεγχο τη ζωή μου.
Και η μέρα της εξέτασης ήρθε! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη. Ήξερα, ότι θα είχα κοριτσάκι!
Ακόμη και το όνομα είχα σκεφτεί, είτε είχα κορίτσι, είτε αγόρι. Μαζί με το αγόρι μου πήραμε την 15χρονη αδελφή μου από το σχολείο για να την έχω παρέα! Περιμένα με στην αίθουσα αναμονής κι ένιωθα πεταλούδες στο στομάχι μου. Πώς θα μπορούσε να είναι το μωρό μου; Θα μου έμοιαζε άραγε; Θα πιπιλούσε το δαχτυλάκι του; Η γιατρός ξεκίνησε την εξέταση και είδα στον υπέρηχο το κεφαλάκι του. Όμορφο, ολοστρόγγυλο με μία μικρή μυτούλα. Όσο συνέχιζε την εξέταση έμεινε σιωπηλή. Κουνούσε το εργαλείο σαν να ζητούσε από το μωρό να κουνηθεί. Η χαρά μου άρχισε να ξαναφεύγει, αλλά είπα μέσα μου ότι το μωρό μου απλά είναι πεισματάρικο σαν εμένα.
Το μωρό δεν είχε χέρια και πόδια
Όπως αποκαλύφθηκε, όμως, το μωρό δεν είχε άκρα. Ούρλιαξα, ζητούσα την αδελφή μου, δεν είχα λόγια να της πω, ότι το μωρό δεν είχε χέρια και πόδια. Η γιατρός μου έκλεισε ένα ραντεβού με έναν εξειδικευμένο επιστήμονα, ώστε να επιβεβαιώσει ό,τι είδε -ή μάλλον ό,τι δεν είδε, στον υπέρηχο. Όταν πήγαμε σπίτι η πρώτη κουβέντα μας ήταν η άμβλωση. Το αγόρι μου μάλιστα με ικέτευε να το ρίξω. «Θα είναι τρομακτικό να έχεις ένα τέτοιο παιδί. Είναι ένα τέρας» μου είπε. «Δεν μπορείς να κρατήσεις αυτό μωρό, ιδιαίτερα αν είναι αγόρι. Δεν θα μου μοιάσει ποτέ», συνέχιζε.
Σχεδόν είχα πειστεί να το ρίξω, αν ο εξειδικευμένος γιατρός μου επιβεβαίωνε ότι το μωρό δεν είχε χέρια και πόδια. Όλη εκείνη την μέρα κρατούσα την κοιλιά μου κι ευχόμουν το μωρό μου απλά να είναι πεισματάρικο και απλά να μην φαίνονταν τα άκρα του εκείνη τη στιγμή. Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε τον ειδικό. Ο πατέρας μου και η μητριά μου ήρθαν μαζί μας. Είχα γείρει στον ώμο του μπαμπά μου στην αίθουσα αναμονής. Δεν θυμάμαι τίποτα από όσα μου έλεγε ή αν έλεγε κάτι, αλλά ακόμη θυμάμαι τη ζεστασιά του, την αγάπη, την προστασία του. Μαγικές δυνάμεις που μόνο οι καλύτεροι μαμπάδες έχουν.
Φώναξαν το όνομά μου. Προσευχόμουν σε κάθε βήμα μέχρι να πάω σε εκείνο το δωμάτιο και μου πουν ότι το μωρό μου έχει χέρια και πόδια. Όμως, δεν ήταν αυτό που μου είπε ο ειδικός. Το μωράκι μου δεν είχε καθόλου πόδια και χέρια από τους αγκώνες και κάτω. Μου είπε επίσης,΄ οτι κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου ή λίγο αργότερα, κάποια οργανά του μπορεί και να μην λειτουργούσαν.
Ίσως και ο εγκέφαλός του να μην λειτουργούσε κανονικά. Θα γεννούσα ένα «φυτό». Ο σύντροφός μου βγήκε από το δωμάτιο για να μιλήσει στη μητέρα του. Όταν γύρισε πίσω, ήξερα και ήξερες. Και ήξερα οτι το μωρό ήταν αγόρι, το κατάλαβα από το ύφος του.
«Είναι αγόρι, έτσι δεν είναι;», του είπα. «Ναι» μου απάντησε. Ουάου, θα έκανα αγόρι. Όταν πήγαμε σπίτι, του είπα ότι θα κανονίσω το ραντεβού για την άμβλωση. Πήρα τηλέφωνο στην κλινική και έκλεισα για την επόμενη Πέμπτη.
Το επόμενο πρωί ξύπνησα κλαίγοντας. Θρηνούσα, ένιωθα σκοτάδι και κενό στην ψυχή μου. Όχι μόνο το παιδί μου θα ήταν ανάπηρο, αλλά δεν θα το γνώριζα και ποτέ. Δεν θα άκουγα ποτέ το κλάμα του, δεν θα άγγιζα το δέρμα του, δεν θα γνώριζε τη μυρωδιά του.
Ο σύντροφός μου ξύπνησε από τα κλάματά μου. «Όχι μην το κάνεις αυτό. Δεν πρέπει να κλαις έτσι. Θα κάνεις έκτρωση έτσι κι αλλιώς» μου έλεγε. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έκλαιγα, αλλά είχε δίκιο. Θα έκανα έκτρωση. Άρχισα να αποστασιοποιούμαι από το μωρό. Δεν χρειαζόμουν άλλους συναισθηματικούς δεσμούς. Μόνο δυσκολότερη θα έκανε την κατάσταση.
Λίγες μέρες μετά ο πατέρας μου με ρώτησε, αν ήθελα να πάω μία εκδρομή στην παραλία μαζί του. Ακουγόταν όμορφο, μετά και από τα τόσα άσχημα νέα των προηγούμενων ημερών. Ο φίλος μου δεν ήθελε να με αφήσει να πάω. Δεν ήθελε να μου μιλήσει ο πατέρα μου για να ακυρώσω την έκτρωση. Σε μία προσπάθειά του να με χειριστεί μου είπε, πως αν πήγαινα στην εκδρομή θα με χώριζε.
Ποιος θα θέλει μια μόνη μαμά με ένα παραμορφωμένο μωρό;
«Ποιος νομίζεις, ότι θα θέλει να είναι με μία μόνη μητέρα με ένα παραμορφωμένο μωρό; Κανείς» Για ένα λεπτό το ξανασκέφτηκα, αλλά η άμβλωση θα ήταν το πιο δίκαιο πράγμα που θα έκανα για το μωρό μου. Θα ήταν σκληρό για μένα να τον αφήσω να ζήσει μία ζωή σαν φυτό για να ικανοποιήσω τον εγωισμ΄΄ο μου.
Τελικά πήγα στην εκδρομή. Έβαλα όλα τα πράγματά μου σε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών και βρήκα μία κάρτα που είχα δώσει στο αγόρι μου για την Ημέρα του Πατέρα και η οποία έγραφε: Ανυπομονώ να σε συναντήσω μπαμπά! Πλέον δεν την χρειαζόταν. Έφυγα.
Εκεί που πήγα, συνάντησα ένα πολύ ευγενικό ζευγάρι. Και μοιράστηκα μαζί τους την ιστορία μου και την απόφασή μου να ρίξω το μωρό. Η γυναίκα μου είπε ότι από τον τρόπο που μιλούσα για το μωρό, κατά βάθος δεν ήθελα να το ρίξω. Τα λόγια της με έκαναν να σκεφτώ ξανά. Όσο περπατούσα στην παραλία, ένιωθα την άμμο στα πόδια μου, το νερό, μύριζα τον αέρα. Και σκέφτηκα λίγο παραπάνω, όπως δεν είχα κάνει τις προηγούμενες ημέρςε. Χάιδεψα την κοιλιά μου και το μωρό άρχισε να κινείται. Προσευχόμουν! Ήθελα ηρεμία για την απόφασή μου να τερματίσω την εγκυμοσύνη μου. Τη ζωή του γιου μου. Αλλά δεν είχα. Μισούσα τα πάντα, τον εαυτό μου, τον φίλο μου, τον γιατρό.
Γύρισα σπίτι. Η μέρα της έκτρωσης είχε φτάσει. Ημουν μόνη, άρχισα να κλαίω και να ουρλιάζω. Δεν ήθελα να σκοτώσω το πλασματάκι που κουβαλούσα στην κοιλιά μου.
Δεν είχα τη δύναμη να το κάνω. Μετακόμισα σε άλλο σπίτι, διάλεξα έναν άλλο γιατρό να πάρω και μία δεύτερη γνώμη. Ήταν ένας εξαίρετος περινεογνολόγος, ο οποίος με διαβεβαίωσε, ότι το μωρό θα ήταν υγιέστατο, ακόμη και χωρίς άκρα.
Αυτό το παιδί μου άλλαξε τη ζωή
Οι μήνες πέρασαν και στο επόμενο ραντεβού ο γιατρός μου είπε ότι είχε φτάσει η ώρα να γεννήσω. Μέσα στην ίδια μέρα γέννησα με καισαρική. Η οικογένειά μου ήταν δίπλα μου, καθώς και μία φίλη μου που ο 8 μηνών γιος της ήταν σαν τον δικό μου.
Ήταν τόσο όμορφος! Μου άλλαξε τη ζωή, την καρδιά, ένιωσα ότι έκανα τη σωστή επιλογή! 2,5 χρόνια μετά τη γέννησή του, ένας υπέροχος άνδρας ήρθε στη ζωή μας που μας αγαπά και μας φροντίζει απεριόριστα.
Έχουν περάσει έξι χρόνια και τον βλέπω να παίζει με τον τρίπο του, να ζωγραφίζει και να περπατά, όπως μπροείς. Αυτό το παιδί με γέμισε δύναμη από τη δύναμή του, ενώ είναι και ένας εξαιρετικός μεγάλος αδελφός για τα υπόλοιπα παιδιά μας.
Μου έδειξε ότι η αγάπη μπορεί να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο, με δίδαξε ότι έχω φωνή που είναι δυνατή και ότι μπορώ να τη χρησιμοποιήσω για να βοηθήσω τους άλλους. Και μου έμαθε ότι η προσευχή δουλεύει και πως ο Θεός πολλές φορές έχει άλλα, πολύ καλύτερα σχέδια για μας.
Πηγή: Love What Matters
Διαβάστε επίσης:
Πόλεμος και πανδημία «καταδικάζει» εκατοντάδες υποσιτισμένα παιδιά στην πείνα
Αυτός είναι ο λόγος που δεν σας ακούει το εφηβάκι σας και όχι, δεν είναι η αγένειά του
Νιγηρία: Ισχυρή έκρηξη σε δημοτικό σχολείο – Φόβοι για πολλά νεκρά παιδιά (εικόνες+video)
