«Κάποια μέρα, θα με ρωτήσουν.
«Πώς ήταν, μαμά;»
«Πώς το έκανες, μαμά;»
«Θα είμαι πάντα κουρασμένη, μαμά;»
«Αξίζει τον κόπο, μαμά;»
Και αυτά είναι που θα πω.
Οι νύχτες δεν περιλάμβαναν ύπνο και ξεκούραση,
αλλά ήταν γεμάτες αγκαλιές.
Το σώμα μου έχασε το σχήμα και τη σιλουέτα του,
αλλά η καρδιά μου αναπροσανατολίστηκε με μια γλυκόπικρη διαύγεια.
Το κρεβάτι μας ήταν σπάνια άδειο,
αλλά ποτέ δεν ευχήθηκα να απομακρυνθεί από δίπλα μου η μικροσκοπική σας ζεστασιά.
Λαχταρούσα την γαλήνη μετά τον ύπνο σας,
αλλά μου λείπατε κάθε φορά που κοιμόσασταν.
Μισούσα να βλέπω τα λακκάκια σας να εξαφανίζονται,
αλλά μου άρεσε να σας βλέπω να γίνεστε αυτοί που είστε σήμερα.
Ήταν θορυβώδες, τόσο θορυβώδες, τόσο συχνά,
αλλά οι σιωπές ήταν ανυπόφορες με την απουσία σου.
Ήταν τόσο εύκολο να χαθούμε με τον πατέρα σας,
αλλά παλέψαμε σκληρά για τη σχέση μας και ελπίζω να το προσέξατε.
Οι μεσημεριανές ώρες έμοιαζουν να διαρκούν μια αιωνιότητα,
αλλά έβλεπα τα χρόνια να περνούν με μια βαθιά εκπνοή.
Ισορροπούσα ανάμεσα στη δουλειά και στο σπίτι,
αλλά εσείς μ’αγαπούσατε χωρίς να υπολογίζετε τον χρόνο.
Κάποτε θαύμαζα τα νερά και τα βουνά,
αλλά περισσότερο άφωνη με άφησε το μυστήριό σας.
Ήταν δύσκολο, τόσο πολύ δύσκολο,
Όμως στη χαρά έλειπε ο λόγος, τα όρια, οι περιορισμοί.
Δεν μπόρεσα ποτέ να βγάλω νόημα από όλα αυτά,
Αλλά σας αγάπησα απεριόριστα.
Κάποια μέρα, θα με ρωτήσουν.
Και αυτά είναι όσα θα τους πω.»
*Γράφει η The Labor Mama, βοηθός μητρότητας και μητέρα τριών παιδιών.
Διαβάστε ακόμα:
Έρχεται το Nicosia Book Fest με ένα απίθανο πρόγραμμα για τους μικρούς επισκέπτες (22-23/10)
Το καναρινί ποδήλατο: Γιατί πρέπει κάθε δάσκαλος και μαθητής να δει αυτήν την ταινία (video)
