Έλενα Μπούλια, Author at Infokids.cy

Το σχολείο αυτή της 17χρονης βομβαρδίστηκε όμως εκείνη δεν το έβαλε κάτω και μπήκε πρώτη στο Πανεπιστήμιο!

Η ιστορία της Shamsea Alizada από το Αφγανιστάν κάνει τον γύρο του κόσμου τις τελευταίες ημέρες, υπερθεματίζοντας την δύναμη ψυχής αυτού του παιδιού, το οποίο δεν το έβαλε κάτω και κυνήγησε το όνειρό του για καλύτερη ζωή, παρ’όλες τις αντιξοότητες.

Στα 17 της χρόνια, η κόρη ανθρακωρύχου από την Καμπούλ, είδε 50 συμμαθητές της να ξεψυχούν δίπλα της και το σχολείο της να γκρεμίζεται ολοσχερώς, όταν ένας βομβιστής από τον στρατό του Isis μπήκε στο εκπαιδευτικό κέντρο και έσπειρε τον θάνατο.

Δύο χρόνια μετά το τραγικό συμβάν, η 19χρονη πλέον, έχοντας βάλει τα δυνατά της με μοναδικό στόχο μια καλύτερη ζωή, κατάφερε και πέρασε πρώτη ανάμεσα σε 200.000 υποψηφίους στο Πανεπιστήμιο της χώρας της!

Η επιτυχία της ανακοινώθηκε στα μέσα ενημέρωσης και η κοπέλα έγινε σύμβολο επιμονής για μόρφωση, ένα ακόμα πρότυπο για τις νέες κοπέλες που μπορούν να κάνουν κάθε όνειρό τους πραγματικότητα, παρ’όλες τις αντιξοότητες. Από εδώ και στο εξής θα είναι φοιτήτρια ιατρικής, όμως ελπίζει να καταφέρει να βρεθεί για περαιτέρω σπουδές στο εξωτερικό, προκειμένου να μπορέσει να υπηρετήσει, όπως η ίδια λέει, την χώρα της καλύτερα.

My message to the youth of #Afghanistan ❤️🙏🏻 https://t.co/aKxzU1Mgzv

— Shamsea Nasim Alizada (@NasimShamsia) September 25, 2020

Παγκόσμια συγκίνηση προκαλεί ο μπαμπάς που χορεύει έξω από το δωμάτιο του καρκινοπαθή γιου του

Παγκόσμια συγκίνηση έχει προκαλέσει ένα βίντεο που κυκλοφορεί εδώ και μερικές ημέρες στα social media με πρωταγωνιστή τον Chuck Yielding, έναν νέο μπαμπά από το Texas της Αμερικής, ο οποίος έβαλε σκοπό να κάνει λίγο πιο ευχάριστη τη ζωή για τον 14χρονο καρκινοπαθή γιο του.

Λόγω των περιορισμών που επιβάλλουν τα μέτρα κατά του Covid-19 ο μπαμπάς δεν έχει την δυνατότητα να βρίσκεται στο πλευρό του παιδιού του, όταν αυτό πηγαίνει στο νοσοκομείο για τις χημειοθεραπείες του, οπότε στην προσπάθεια να βρει έναν εναλλακτικό και σίγουρα υποστηρικτικό τρόπο να βρίσκεται εκεί βρέξει-χιονίσει, έστω και εκτός νοσοκομείου, αυτός ο μπαμπάς σκέφτηκε κάτι που λίγοι θα είχαν το θάρρος να κάνουν: Φορά τα πιο φωτεινά του ρούχα και επιδίδεται σε εντυπωσιακές χορευτικές κινήσεις!

Η μαμά του 14χρονου Aiden, ο οποίος δίνει την πιο σκληρή μάχη για τη ζωή του, είναι εργαζόμενη στο νοσοκομείο στο οποίο το παιδί πραγματοποιεί τις θεραπείες του, οπότε ήταν αυτονόητο, ότι εκείνη θα βρισκόταν στο πλευρό του κατά την διάρκεια αυτών.

Ωστόσο, ο πατέρας του ήθελε με κάθε τρόπο να συμβάλλει στο να φτιάχνει την διάθεση του γιου του, τις δύσκολες εκείνες στιγμές: “Θα έκανα τα πάντα για να τον κάνω να χαμογελάσει και να νιώσει ότι δεν είναι μόνος του. Είμαστε εκεί μαζί του!”.

Και τα καταφέρνει μια χαρά, αφού υπάρχουν μέρες, όταν οι δυνάμεις του Aiden το επιτρέπουν, που πίσω από το παράθυρό του, τρεις ορόφους παραπάνω, χορεύει κι εκείνος, ακολουθώντας τις ντίσκο φιγούρες του μπαμπά του!

View this post on Instagram

This dad knows just what to do to make his son smile while he battles cancer. ❤️

A post shared by People Magazine (@people) on Sep 25, 2020 at 5:43pm PDT

Μάθημα καλοσύνης: Δείτε τι έκανε αυτός ο άνδρας όταν ένα παιδί έπεσε με το ποδήλατο πάνω στο αυτοκίνητό του

Μια εικόνα με έναν άνδρα να παραδίδει ένα ποδήλατο σε ένα παιδί που κλαίει κάνει τον γύρο του κόσμου τις τελευταίες ημέρες προκαλώντας συγκίνηση.

Η ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτή την εικόνα, βέβαια, είναι που πραγματικά αξίζει να κοινοποιηθεί παντού.

Επειδή, λοιπόν, τα φρένα ποδηλάτου αυτού του παιδιού δεν λειτουργούσαν, κατά λάθος έπεσε και χτύπησε το αυτοκίνητο του άνδρα της εικόνας.

Εκείνος, αντί να το μαλώσει, όπως θα έκαναν οι περισσότερο, ζητώντας να δει τους γονείς του παιδιού για να κάνει παράπονα, διάλεξε έναν άλλο δρόμο: Αυτόν της συγχώρεσης. Και έκανε και κάτι ακόμα πιο σπουδαίο: Αγόρασε στο παιδί ένα νέο ποδήλατο, ώστε να μην κινδυνεύσει να έχει ξανά ένα αντίστοιχο ατύχημα!

Το συμβάν έλαβε χώρα στην Τουρκία και η εικόνα αυτή αποτελεί μάλλον την ωραιότερη της εβδομάδας.

πηγή: Reddit

Η πανδημία φέρνει παράνοια: “Γιατροί πανούκλας” τρομοκρατούν μικρά παιδιά σε δημόσιους χώρους (φωτος)

Η ιδέα ξεκινά ως φάρσα: Άνθρωποι ντύνονται ως «γιατροί πανούκλας» και κυκλοφορούν σε πάρκα του Λονδίνου. Στέκονται σε λιμνούλες με πάπιες και τρομοκρατούν μικρά παιδιά.

Η αστυνομία του Γκλούτσεστερ επιβεβαίωσε το συμβάν και το διερευνά προκειμένου να βρει ποιοι κρύβονται πίσω από την απαίσια φιγούρα που φοβίζει παιδιά. Η στολή που φορούν έχει παρατηρηθεί πολλές φορές στη Μ. Βρετανία σε όλη την πανδημία.

Πλέον πολίτες που τους συναντούν δημοσιεύουν στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης πού βρίσκονται κάθε φορά, για να ενημερώσουν τους άλλους.

Η μάσκα της στολής είναι παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιούσαν οι γιατροί, όταν φρόντιζαν ασθενείς κατά την διάρκεια της βουβωνικής πανώλης του 17ου αιώνα.

Σύμφωνα με μαρτυρίες οι “φαρσέρ” αυτοί συχνάζουν σε πάρκα και σπεύδουν σε μικρά παιδιά, την ώρα που αυτά π.χ. ταΐζουν τις πάπιες, επιδιώκοντας να τους μιλήσουν. Τα παιδιά εκείνη την ώρα τρομοκρατούνται και φεύγουν τρέχοντας!

Στόχος της αστυνομίας, αφού εντοπίσει τα άτομα αυτά, είναι όχι να τους απειλήσει, καθώς δεν είναι παράνομο να φορούν και να κυκλοφορούν με αυτή τη στολή, αλλά να τους εξηγήσει, ότι ίσως δεν είναι κατάλληλη για την περίοδο που διανύουμε.

Πηγή: DailyMail

Φοβερός μπαμπάς έφτιαξε για την κόρη του μια (σχεδόν) πραγματική τάξη στο γκαράζ του σπιτιού τους!

Μπορεί στην Κύπρο τα σχολεία να λειτουργούν σχεδόν κανονικά εν μέσω πανδημίας, όμως σε μεγάλο μέρος του πλανήτη αμέτρητα παιδιά παρακολουθούν διαδικτυακά μαθήματα από το σπίτι, κλεισμένα στα δωμάτιά τους και για ατελείωτες ώρες πάνω από έναν υπολογιστή -πράγμα καθόλου εύκολο, ούτε ευχάριστο!

Κατανοώντας, ένας μπαμπάς στις Η.Π.Α., πόση ανάγκη έχουν τα παιδιά από την ανθρώπινη επαφή και πόσο έχει λείψει στην μικρούλα κόρη του η δασκάλα της, φέτος που αναγκάζεται να παρακολουθεί τα μαθήματα του σχολείου μέσω τηλεκπαίδευσης, είχε μια φοβερή ιδέα: Κατασκεύασε στο γκαράζ του σπιτιού του μία σχεδόν αληθινή σχολική αίθουσα, στην οποία φιγουράρει μάλιστα και ένα χάρτινο ομοίωμα της ίδιας της δασκάλας!

Το καλύτερο; Στο μέρος του κεφαλιού της, έχει τοποθετήσει το tablet της μικρής μαθήτριας, στο οποίο εμφανίζεται το πρόσωπο της δασκάλας, κάθε φορά που έχουν μάθημα!

Τα σχόλια που έλαβε, όταν δημοσίευσε το παρακάτω βίντεο στο Reddit, ήταν ως επί το πλείστον θετικά και επαινετικά, αφού οι περισσότεροι αναγνώστες εκτίμησαν το γεγονός, ότι ο μπαμπάς αυτός έκανε μια αξιόλογη προσπάθεια να δημιουργήσει για την κόρη του ένα ευχάριστο περιβάλλον που θα την βοηθά να συγκεντρώνεται και να παρακολουθεί το μάθημά της.

Δείτε εδώ τι ακριβώς έκανε ο μπαμπάς:

This guy is definitely in the running for Dad of the Year. 📚🍎 (w/ Duck Tape) #Sponsored

Gepostet von Classic Dad am Donnerstag, 10. September 2020

Σιαμαία δίδυμα ενωμένα στην κοιλιά χειρουργήθηκαν και χωρίστηκαν με απόλυτη επιτυχία!

Μια μεγάλη ιατρική επιτυχία έλαβε χώρα πριν από μερικές ημέρες στο Michigan, όταν χειρουργοί κατάφεραν να χωρίσουν σιαμαία δίδυμα που γεννήθηκαν πριν από 14 μήνες ενωμένα στην κοιλιακή χώρα.

Η Sarabeth και η Amelia Irwin από το Petesburg του Michigan ήταν αγκαλιασμένες με τα χέρια και τα πόδια τους, ενώ η καρδιά τους ήταν μία και ενωμένη, κάτι που καθιστούσε το χειρουργείο εξαιρετικά δύσκολο.

Έπειτα από 11 ώρες κατά τις οποίες οι γιατροί έδωσαν μεγάλο αγώνα, η επιτυχία έφερε σε όλο το προσωπικό δάκρυα συγκίνησης, όπως αναφέρει ο επικεφαλής της χειρουργικής ομάδας Dr. George Mychaliska. “Είμαι και εγώ πατέρας διδύμων και ξέρω καλά πόσο ‘κοντά’ είναι τα αδέρφια αυτά μεταξύ τους και τι ισχυρό δεσμό μοιράζονται. Πλέον ξέρω, ότι το μέλλον και για τις δύο προβλέπεται λαμπρό!”

Οι γονείς, Alyson και Phil, ηλικίας 33 ετών έμαθαν ότι φέρνουν στον κόσμο σιαμαία δίδυμα κατά την διάρκεια υπερηχογραφήματος, τέσσερις μήνες πριν η μαμά υποβληθεί σε καισαρική τομή.

Το ζευγάρι είχα αποφασίσει να περιμένει μέχρι τον τοκετό για να μάθει το φύλο του μωρού, έτσι για πολύ καιρό πίστευε ότι η Alyson κυοφορεί ένα μεγάλο και βαρύ αγόρι. Η ίδια, όμως, κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι αυτή η εγκυμοσύνη δεν έμοιαζε καθόλου με την πρώτη της, τρία χρόνια πριν, όταν έφερε στον κόσμο ένα υγιές κοριτσάκι.

Όταν το υπερηχογράφημα έδειξε, ότι κυοφορεί σιαμαία δίδυμα, η γυναίκα σοκαρίστηκε. “Ήταν σα να μου μετέφεραν τα χειρότερα νέα. Ειδικά επειδή γνώριζα ότι τα στατιστικά στις περιπτώσεις αυτές δεν είναι καλά.”

Oι μαίες που την ανέλαβαν παραδέχτηκαν ότι δεν είχαν δει κάτι τέτοιο στο παρελθόν και έβαλαν τα δυνατά τους να την βοηθήσουν και να της βρουν έναν έμπειρο χειρουργό που θα κατάφερνε να φέρει τα μωρά στον κόσμο με ασφάλεια.

Το κοριτσάκια, έχουν το καθένα τα δικά του χέρια και πόδια, αλλά ήταν ενωμένα στην κοιλιά και στο στήθος. Ο προγεννητικός έλεγχος είχε δείξει πως το καθένα έχει τα δικά του όργανα, αλλά μοιράζονται ένα κοινό ήπαρ. Έτσι, το χειρουργείο διαχωρισμού τους απαιτούσε τρομερό προγραμματισμό. Κατά την διάρκεια αυτού συνεργάστηκαν συνολικά 24 γιατροί και νοσηλευτές.

Για τις ανάγκες τους δημιουργήθηκαν τεχνητά στέρνα από τιτάνιο, ενώ επιδιορθώθηκαν οι τρύπες στο περικάρδιό τους, το οποίο επίσης μοιράζονταν. Επιπλέον, η κάθε μία απέκτησε τον δικό της αφαλό.

Λόγω κορωνοϊού, στους γονείς δεν επιτράπηκε η είσοδος στο νοσοκομείο, οπότε για 11 ώρες περίμεναν έξω από το κτίριο.

Τελικά, τα κορίτσια επέστρεψαν λίγο καιρό μετά στα σπίτια τους υγιή.

Το πιθανότερο είναι, ότι στο μέλλον θα χρειαστούν κι άλλα χειρουργεία, καθώς σε κάποια σημεία το σώμα τους ίσως χρειαστεί βελτιώσεις, ωστόσο οι γιατροί είναι αισιόδοξοι, ότι θα μεγαλώσουν και θα γίνουν δύο υγιή παιδιά, σα να είχαν γεννηθεί φυσιολογικά.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι η πιθανότητα μία κύηση να εξελιχθεί σε δίδυμη με σιαμαία είναι 1 στις 100.000 με 1 στις 250.000.

πηγή: DailyMail

Το πολυτιμότερο μάθημα ζωής το πήρα όταν η μητέρα μου διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ

Η μαμά-blogger Lauren Dykovitz έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος των κειμένων της στη μητέρα της, την οποία έχασε πριν λίγο καιρό από Alzheimer. Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ, η ίδια μας θυμίζει, ότι το να ζεις και να φροντίζεις έναν άνθρωπο με αυτή τη νόσο δεν είναι εύκολο -ειδικά, όταν κυκλοφορείς μαζί τους σε εξωτερικούς χώρους. Υπάρχει, όμως, πάντα κάτι που πρέπει να προσέχεις για να θωρακίζεις τόσο την δική σου ψυχική ηρεμία όσο και το ίδιο το άτομα.

Της ίδιας της έγινε σαφές μέσα από το παρακάτω συμβάν:

«Πίσω στα χρόνια που φρόντιζα τη μαμά μου, μία από τις αγαπημένες μας συνήθειες ήταν να φτιάχνουμε τα μαλλιά μας και μετά να γευματίζουμε στο Saladworks (εστιατόριο με σαλάτες, στο οποίο σερβίρεται κανείς στον μπουφέ).

Αυτό το κάναμε κάθε δύο μήνες, όμως όσο περνούσε ο καιρός, άρχισε να γίνεται όλο και πιο δύσκολο.

Λόγω του Alzheimer, η μαμά μου άρχισε να δυσκολεύεται να μπει και να βγει από το αυτοκίνητό μου. Άρχισε να δυσκολεύεται να κάτσει και να σηκωθεί από την καρέκλα του κομμωτηρίου. Και εγώ άρχισα να δυσκολεύομαι να τη βάλω στην ουρά, στον μπουφέ του Saladworks.

Μια μέρα, είχα μια λαμπρή ιδέα: Σκέφτηκα ότι, αντί να με ακολουθεί στην ουρά του εστιατορίου, θα διάλεγα ένα τραπέζι και θα την κάθιζα εκεί, μέχρι να βάλω το φαγητό και το ποτό μας στους δίσκους. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να παραγγείλω και να πληρώσω για το φαγητό χωρίς η μαμά μου να πηγαινοέρχεται γύρω μου και να κάνει ερωτήσεις. Έτσι, διάλεξα ένα τραπέζι και της είπα να περιμένει εκεί μέχρι να επιστρέψω.

Φυσικά, η ουρά ήταν μεγάλη εκείνη την ημέρα, αλλά μπορούσα να βλέπω τη μαμά μου, αλλά και να την αγγίζω από εκεί που στεκόμουν. Καθώς περίμενα, παρατήρησα τη μαμά μου να κοιτάζει αυτό το νεαρό ζευγάρι που καθόταν δύο τραπέζια πίσω της.

Έδειχναν να νιώθουν άβολα και ο νεαρός ρώτησε τη μαμά μου αν ήθελε κάποια βοήθεια. Η μητέρα μου απάντησε, ότι “Ω, απλά μου θύμισες τον ξάδερφό μου, τον Φιν. Του μοιάζεις τόσο πολύ!”

Η κοπέλα γέλασε νευρικά και ο νεαρός απάντησε: “Και; Καλό είναι αυτό;”

Η μαμά μου χαμογέλασε γλυκά και απάντησε, ότι για καλό το είπε. Το νεαρό ζευγάρι γέλασε ξανά και εγώ τα έχασα. Ακούμπησα τους δίσκους με το φαγητό πάνω στον πάγκο, άφησα την ουρά και πήγα αμέσως στη μαμά μου, λέγοντάς της ότι πρέπει να φύγουμε. Καθώς βγαίναμε από το εστιατόριο ζήτησα συγγνώμη από την κοπέλα.

Είχα γίνει κατακόκκινη και ντρεπόμουν τρομερά. Δεν μπορούσα να πιστέψω, ότι η μαμά μου κοιτούσε επίμονα και μιλούσε με αγνώστους -ένιωθα τόσο ανόητη! Ήθελα απλά να φύγουμε το συντομότερο από εκεί.

Την έβαλα όπως-όπως μέσα στο αυτοκίνητο και μπήκα κι εγώ μέσα. Επινόησα μια δικαιολογία για να φύγουμε, λέγοντάς της ότι θα σταματούσαμε κάπου αλλού για να πάρουμε μεσημεριανό και να το φάμε στο σπίτι.

Σταμάτησα σε ένα fast food και ήμουν έτοιμη να κατέβω και να πάω να πάρω σάντουιτς, όταν η μαμά μου με κοίταξε αθώα και είπε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να φύγουμε. Όλο αυτό είναι γελοίο».

Φαινόταν πληγωμένη και μπερδεμένη.

Ένιωσα μια μαχαιριά στην καρδιά μου.

Και είχε δίκιο.

Ήταν γελοίο.

Ήμουν γελοία.

Ένιωθα ηλίθια και ντροπιασμένη. Ανάγκασα τη μαμά μου να φύγει από το αγαπημένο μας εστιατόριο γιατί ανησυχούσα για τι σκέφτηκαν για εμάς δύο έφηβοι.

Μετάνιωσα αμέσως την απόφασή μου και έκανα το καλύτερο δυνατό για να μην καταλάβει η μαμά μου γιατί ήθελα να φύγουμε από εκεί. Τότε ήταν που ορκίστηκα, ότι δεν θα το έκανα ποτέ ξανά.

Το μόνο χειρότερο από το να νιώθω ηλίθια και ντροπιασμένη ήταν να κάνω τη μαμά μου να νιώθει ηλίθια και να ντρέπεται.

Ποιος νοιάζεται τι πιστεύουν οι άλλοι για τους αγαπημένους σας;

Σοβαρά, ποιος νοιάζεται;!

Όσο αμήχανα κι αν νιώθετε, όταν συνοδεύετε έναν ηλικιωμένο με Αλτσχάιμερ, σίγουρα δεν αξίζει να τον κάνετε να νιώθει γελοίος. Δεν αξίζει να έχουν αυτό βλέμμα στο πρόσωπό τους που δείχνει ότι δεν καταλαβαίνουν.

Εμπιστευτείτε με. Αισθάνομαι άσχημα γι ‘αυτό μέχρι σήμερα.

Όμως, όσο άσχημα κι αν ένιωσα, τελικά είμαι ευγνώμων για το συμβάν εκείνο επειδή εκείνη την ημέρα πήρα ένα πολύτιμο μάθημα που ελπίζω να μεταφέρω σε εσάς τώρα:

Μην ανησυχείτε τόσο για τη γνώμη των άλλων για το αγαπημένο σας πρόσωπο. Να ανησυχείτε για το τι σκέφτεται το πρόσωπο αυτό για εσάς.

ΥΓ: Δεν νομίζω ότι είδα ποτέ ξανά αυτό το πληγωμένο και μπερδεμένο βλέμμα στο πρόσωπο της μαμάς μου.”

πηγή: lovewhatmatters.com

“Θα είμαι αιώνια ευγνώμων στις νοσηλεύτριες της ΜΕΝΝ για τη ζωή του παιδιού μου”

Δεν μπορείς να νιώσεις την αγωνία της νέας μαμάς, της οποίας το μωρό έρχεται στον κόσμο για να βρεθεί λίγες στιγμές αργότερα στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών, αν δεν έχεις βρεθεί στην θέση της… Αν σου έχει συμβεί, όμως -αν βίωσες την απόλυτη απόγνωση του ενδεχομένου να χάσεις το μωρό που τόσους μήνες ανέθρεφες μέσα σου, ξέρεις πολύ καλά πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι άνθρωποι που συμβάλλουν στη σωτηρία του.

Μια μαμά, η οποία βρέθηκε σε αυτή τη θέση και που έχει την τύχη σήμερα να μεγαλώνει ένα γερό παιδί, αποφάσισε να ευχαριστήσει δημόσια τη νοσηλεύτρια που ανέλαβε την καθημερινή φροντίδα του πρόωρου μωρού της,, για όσο αυτό χρειάστηκε να παραμείνει στη ΜΕΝΝ, συμβάλλοντας καθοριστικά στον αγώνα του για ζωή:

“Αγαπημένη μου νοσηλεύτρια της ΜΕΝΝ,

Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βρούμε τις σωστές λέξεις για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για όσο έκανες για εμάς.

Με τα ντελικάτα σου δάχτυλα και την αδιανόητη ακρίβειά σου, φρόντισες το μικρό μας.

Με την αγνή σου καρδιά περιποιήθηκες το μωρό μας σαν να ήταν δικό σου.

Με τρυφερότητα άκουσες κάθε μας φόβο και ανησυχία.

Με κατανόηση μας ανακούφιζες όταν κλαίγαμε.

Με υπομονή μας έμαθες όσα πρέπει να ξέρουμε για να φροντίσουμε και εμείς σωστά το μωρό μας.

Με σοφία και προνοητικότητα μας συμβούλευσες και μας προετοίμασες για τις μέρες που είχαμε μπροστά μας.

Αγαπημένη νοσηλεύτρια της ΜΕΝΝ, η επίδρασή σου στη ζωή μας είναι αδιανόητη. Υπήρξες το φως μας στο σκοτάδι. Ήσουν η σανίδα σωτηρίας μας σε μία θάλασσα αβεβαιότητας.

Το ‘ευχαριστώ΄ θα είναι πάντα λίγο, οπότε αποφάσισα να σε τιμήσω δημόσια.

Μέχρι σήμερα κοιτάζω το παιδί μου και βλέπω εσένα. Βλέπω τα αόρατα αποτυπώματα της ανιδιοτέλειάς σου που άγγιξε τις καρδιές μας άλλαξε τη ζωή μας…”

πηγή: Pieces of the NICU

Γυμνάσιο: Τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής σου ως μαμά (μέχρι τη στιγμή εκείνη)

Έχεις αρχίσει να υποψιάζεσαι “τι σε περιμένει” στο Γυμνάσιο ήδη από την τελευταία τάξη του Δημοτικού. Τίποτα, όμως, δεν είναι αρκετό για να σε προετοιμάσει για αυτή τη θύελλα ορμονών που παρασύρει στο πέρασμα της όσα ήξερες μέχρι τώρα -μαζί και την ψυχραιμία σου.

Αυτή η μαμά περιγράφει όσα βιώνει με τον γιο της που φέτος έγινε για πρώτη φορά μαθητής Γυμνασίου, για να δώσει κουράγιο και να θυμίσει, ότι δεν είστε μόνοι!

“Θα είμαι ειλικρινής: Όταν τα παιδιά μου άρχισαν να κοιμούνται κανονικά όλο το βράδυ, έμαθαν να χρησιμοποιούν το γιογιό και ξεπέρασαν το άγχος του αποχωρισμού, θεώρησα ότι το δύσκολο κομμάτι του να είμαι μαμά είχε τελειώσει.

Εκείνες τις μέρες σκεφτόμουν πως αφού κατάφερα να επιβιώσω από την έλλειψη ύπνου του πρώτου καιρού, θα επιβιώσω από οτιδήποτε.

Και μετά ήρθε το Γυμνάσιο.

Και τότε συνειδητοποίησα, ότι τα πράγματα θα γίνονται όλο και πιο δύσκολα.

Τουλάχιστον αυτή ήταν η αίσθηση που έχω έπειτα από τις πρώτες ημέρες του γιου μου στην Α’ Γυμνασίου.

Νιώθω, ότι φέτος ξεκινά μία αμείλικτη, μπερδεμένη, αλλόκοτη κατάσταση, γεμάτη ορμόνες και διάβασμα και δράματα.

Είναι λες και μέσα σε λίγες μόνο ημέρες το γλυκό σου αγόρι ή κορίτσι εμφάνισε ξαφνικά μία πολλαπλή διαταραχή προσωπικότητας και δεν ξέρεις κάθε στιγμή ποιο από τα 42 διαφορετικά του πρόσωπα θα σου εμφανίσει.

Σε γενικές γραμμές, το μόνο για το οποίο μπορείς να είσαι σίγουρη είναι, ότι τα πάντα από εδώ και στο εξής θα είναι αβέβαια! Μοναδική συνέπεια η… ασυνέπεια.

Τα ενδιαφέροντά του, οι φίλοι του, τα κίνητρά του, οι βαθμοί του ακόμα και το πώς νιώθει μπορεί να αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη.

Θα κάνει επιλογές που δεν καταλαβαίνεις και θα δίνει εσωτερικές μάχες πιο δύσκολες από ποτέ.

Κάποιες μέρες η καρδιά σου θα πονά για το παιδί σου τόσο πολύ που θα εύχεσαι να μπορούσες να παρέμβεις και να το σώσεις από το κάθε τι.

Και άλλες μέρες θα είσαι τόσο εξοργισμένη μαζί του που θα θέλεις να πάρεις ό,τι βρεις μπροστά σου και να του το φέρεις στο κεφάλι.

Προσωπικά με τρελαίνει το να είμαι διαρκώς εκτός ελέγχου.

Και δεν το αντιμετωπίζω όσο σωστά θα έπρεπε.

Θέλω να παρέμβω και να πάρω εγώ τις αποφάσεις για εκείνο, ακόμα και να φτιάξω εγώ τη σάκα του για την επόμενη ημέρα.

Αλλά ξέρω, ότι έχει έρθει η ώρα να δώσω στον γιο μου τον χώρο που χρειάζεται για να αρχίσει να βρίσκει τον δρόμο του.

Πρέπει να αρχίσει εκείνος να προηγείται και να γνωρίζει, ότι παραμένω πίσω του, αν νιώσει ότι πάει να “πέσει”.

Και ναι, μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστεί να του δώσω ένα ελαφρύ σπρώξιμο ή να του δείξω τη σωστή κατεύθυνση.

Δυστυχώς, πιστεύω πως για τους περισσότερους γονείς το Γυμνάσιο είναι η εποχή που για πρώτη φορά θα νιώσουν τόσο έντονη την ανάγκη να ρίξουν στα παιδιά τους ένα μεγάλο χαστούκι. Και όχι μία μόνο φορά, παρά και καθημερινά και συχνά πολλές φορές μέσα στη μέρα.

Ξέρω, όμως, πως ως γονείς, αν θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδιά που θα έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους να λειτουργούν μόνα τους στον κόσμο, τότε πρέπει να αρχίσουμε σιγά-σιγά να τους δίνουμε λίγο παραπάνω τον έλεγχο στη ζωή τους.

Δεν είναι εύκολο το να βρίσκουμε τη σωστή ισορροπία και μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε σα να δίνουμε μία διαρκή μάχη.

Χρειάζεται, όμως, να ξέρουμε πότε πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και πότε πρέπει να παρεμβαίνουμε, είτε τους αρέσει είτε όχι.

Πρέπει να αναγνωρίζουμε τη διαφορά ανάμεσα στο να παίρνει το παιδί μας τον λάθος δρόμο και στο να μην παίρνει τον δρόμο που εμείς θα θέλαμε για εκείνο.

Πρέπει να το αγαπάμε αρκετά, ώστε να μην το σώζουμε πάντα από τα λάθη του, αλλά και να μην του λέμε “σου το έλεγα”, όταν τα κάνει.

Πρέπει να αγαπάμε και να προστατεύουμε το παιδί που συνεχίζει να είναι, ενώ συνεχίζουμε να θέλουμε να το χαστουκίσουμε, όμως τελικά να επιλέγουμε να το “σπρώξουμε” όταν χρειάζεται, προκειμένου να γίνει ο καταπληκτικός ενήλικας που ξέρουμε ότι είναι προορισμένο να γίνει στο μέλλον.

Κυρίως, όμως, πρέπει να θυμόμαστε, ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ότι το παιδί μας και εμείς βρισκόμαστε στην ίδια μεριά.

Και ναι, θα επιβιώσουμε μαζί τα χρόνια αυτά του Γυμνασίου…

πηγή: parentingteensandtweens.com

Hold Still: Εντυπωσιάζει η φωτογραφική έκθεση της Kate Middleton από την περίοδο του lockdown

H εντυπωσιακή online έκθεση φωτογραφίας “Hold Still” παρουσιάστηκε την περασμένη Δευτέρα στην ιστοσελίδα του National Portrait Gallery της Μ. Βρετανίας, κερδίζοντας όχι μόνο τον θαυμασμό του κοινού αλλά και της ίδιας της Βασίλισσας Ελισάβετ που επαίνεσε δημόσια τη σύζυγο του εγγονού της.

Το project αποτελεί πρωτοβουλία της Kate Middleton, η οποία κατά την διάρκεια του lockdown κατάφερε να συγκεντρώσει 31.000 συμμετοχές, δηλαδή φωτογραφίες από ανθρώπους σε όλη τη χώρα που της έστειλαν και από ένα στιγμιότυπο που απαθανάτισαν στην καραντίνα. Μια ομάδα κριτών -και βέβαια η ίδια η Kate- είδαν προσεκτικά τις φωτογραφίες και κατέληξαν στις 100 που ξεχώρισαν και αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα.

Η έκθεση χωρίζεται σε 3 θεματικές: Τον έπαινο για τους μαχητές της πρώτης γραμμής, την αναγνώριση της κοινωνικής ομοψυχίας και την ατομική στήριξη ο ένας προς τον άλλον.

(στην κεντρική φωτό βλέπετε μαμά να φιλά το νεογέννητο μωρό της μέσω πλαστικού παραπετάσματος – Photo credit: Ali Harris and Leigh Harris)

Και από αυτές τις 100 αναπόφευκτα ξεχωρίζουν ορισμένες που θα δείτε παρακάτω, στις οποίες πρωταγωνιστούν άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι οποίοι όμως πραγματικά αποτυπώνουν μέσα από το βλέμμα και τις κινήσεις τους όσα όλοι βιώσαμε τις μέρες εκείνες.