Είναι προνόμιο να μπορείς να μένεις στο σπίτι με τα παιδιά σου -αλλά είναι τρομερά στρεσογόνο!

Οι περισσότερες εργαζόμενες μαμάδες που θα ρωτήσει κανείς θα απαντήσουν ότι μια μεγάλη τους επιθυμία είναι να μπορούν να μείνουν στο σπίτι με τα παιδιά και να μην δουλεύουν εκτός.

Είναι, όμως, αυτή η κατάσταση τόσο ιδανική όσο ακούγεται;

Μια μαμά, η οποία εργαζόταν εκτός σπιτιού και ονειρευόταν να μπορεί να μείνει στο σπίτι με τα παιδιά της, αποκαλύπτει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα όσο νομίζουμε.

Γιατί, τώρα που είναι «μαμά στο σπίτι» και ζει το όνειρό της, έχει περισσότερο άγχος;

«Όταν έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδί ζήλευα τις γυναίκες που μπορούσαν, λόγω οικονομικής ευχέρειας, να μείνουν στο σπίτι τους με τα παιδιά τους. Ως θηλάζουσα μαμά και εργαζόμενη, το να είμαι εκτός σπιτιού ήταν και σωματικά και ψυχικά επώδυνο.

Χρόνια μετά από τότε ως μαμά που εργάζεται από το σπίτι είμαι ευγνώμων, αλλά και σοφότερη. Όπως πολλές άλλες γυναίκες είχα εξιδανικεύσει τη ζωή της μαμάς στο σπίτι και τη θεωρούσα λιγότερο αγχωτική και δύσκολη.

Είχα στο μυαλό την μαμά που μαγειρεύει με χαμόγελο, πλένει χωρίς να κουράζεται και φροντίζει τα παιδιά, τα οποία τη βοηθούν και είναι πάντα χαμογελαστά. Θεωρούσα ότι η ζωή της μαμάς στο σπίτι είναι όπως ακριβώς την παρουσιάζουν οι διαφημίσεις. Εύκολη και γεμάτη ηλιόλουστες, χαμογελαστές ημέρες.

Σήμερα, που ζω όσα ονειρεύονται πολλές άλλες, προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου και μια ήρεμη ψυχική μου κατάσταση με νύχια και με δόντια.

Το να δουλεύεις εκτός σπιτιού μπορεί να είναι χάλια. Αλλά το να μένεις στο σπίτι δεν είναι απαραίτητα η ιδανική λύση.

Είναι προνόμιο να μπορείς να μένεις στο σπίτι με τα παιδιά σου – αλλά είναι και τρομερά στρεσσογόνο!

Το να είσαι “μαμά στο σπίτι” μπορεί να είναι απελπιστικά μοναχικό. Ειδικά για εκείνες που οι σύντροφοί τους δουλεύουν πολλές ώρες, οι φίλοι τους το ίδιο και οι γονείς τους είναι διαρκώς απασχολημένοι.

Προσωπικά, έγινα μαμά στο σπίτι όταν μείναμε σε μια πόλη που δεν ήξερα κανέναν και σε μια περίοδο που ο σύζυγός μου και οι γονείς μου εργάζονταν ατελείωτες ώρες. Οι φίλες μου είχαν μείνει στην πατρίδα μου και φυσικά κανείς δεν είχε χρόνο για να ακούει τους προβληματισμούς μου όταν εγώ ήθελα.

Μετά από αυτήν την αλλαγή οι καυγάδες με τον σύζυγό μου έγιναν πιο έντονοι και πιο συχνοί, ενώ καθημερινά γκρίνιαζα για τις πολλές ώρες που δουλεύει. Παράλληλα, ένιωθα αδικημένη. Εκείνος μπορούσε να δουλεύει και να συναναστρέφεται ενήλικες, ενώ εγώ έπρεπε να βλέπω βίντεο για παιδιά, να ακούω μόνο κλάματα, να φροντίζω μόνο το μωρό και το σπίτι και να μην μπορώ να κάνω μια συζήτηση ενηλίκων.

Τα πράγματα βελτιώθηκαν όταν ανακάλυψα το πάθος μου για το γράψιμο – αν και αυτό πρόσθεσε μία ακόμη ευθύνη στην πλάτη μου.

Ο σύζυγός μου στήριζε το πάθος μου για το γράψιμο, αλλά αδυνατούσε να κατανοήσει γιατί το σπίτι ήταν ένα… χάος, μιας και είχαμε μόνο ένα παιδί.

Το να μένεις στο σπίτι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί… αστείο. Είσαι διαρκώς απασχολημένη, δεν σταματάς να κινείσαι όλη την ημέρα, δεν προλαβαίνεις καν να πας τουαλέτα και δεν υπάρχει τίποτα που να αποδεικνύει όσα έκανες και για το οποίο να μπορείς να υπερηφανευτείς.

Οι περισσότεροι δυσκολεύονται να κατανοήσουν πόσο δύσκολο είναι να φροντίζεις ένα παιδί  – πόσω μάλλον περισσότερα – όλη την ημέρα. Και οι αντιδράσεις τους στα μη φανερά αποτελέσματα της προσπάθειάς σου σε κάνει να νιώθεις αποτυχημένη!

Μέρα με την ημέρα οι ευθύνες γίνονται περισσότερες και ο χρόνος σου λιγοστεύει. Τα τρυφερά συναισθήματα για τον σύζυγό σου λιγοστεύουν και οι στιγμές που αναρωτιέσαι αν η απόφασή σου να γίνεις “μαμά στο σπίτι” ήταν η σωστή αυξάνονται.

Πολλές από εμάς σκεφτόμαστε και τι θα γίνει μετά. Τι θα κάνουμε όταν τα παιδιά μας μεγαλώσουν και είναι πλέον ανεξάρτητα;

Όταν μένεις στο σπίτι για να μεγαλώσεις τα παιδιά σε χρειάζονται όλοι. Τα παιδιά, ο σύζυγός σου, το σπίτι και όλα αυτά μαζί! Κι αν δεν προσέξεις, τότε μπορεί να βρεθείς κλεισμένη στο μπάνιο να κλαις και να τρως κρυφά τηγανιτές πατάτες (έχει συμβεί).

Είμαι απίστευτα ευγνώμων για την ευκαιρία που μου δόθηκε να είμαι μαμά στο σπίτι. Και είμαι περισσότερο ευγνώμων που μπορώ να είμαι κοντά στα παιδιά μου και να βλέπω πώς εξελίσσονται καθημερινά.

Έμαθα, όμως, με τον δύσκολο τρόπο ότι το να μείνεις στο σπίτι για να μεγαλώσεις τα παιδιά δεν είναι η ιδανική λύση που πίστευα και σίγουρα δεν λειτουργεί για όλους με τον ίδιο τρόπο.

Έμαθα επίσης, ότι γίνεται δυσκολότερο επειδή η κοινωνία σου επιτάσσει να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό. “Τα κατάφερες!” , σου λένε όλοι. “Πόσο τυχερή είσαι. Δεν καταλαβαίνω γιατί παραπονιέσαι. Θα έκανα τα πάντα για να μείνω στο σπίτι με τα παιδιά. Είσαι προνομιούχα”.

Γιατί, όμως, δεν μπορούμε να ευχαριστηθούμε αυτό το προνόμιο;

Θα σας πω γιατί. Επειδή είμαστε κουρασμένες. ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΕΣ. Νιώθουμε ότι απογοητεύουμε τον εαυτό μας και τους άλλους καθημερινά. Και νιώθουμε απίστευτη μοναξιά, επειδή δεν μπορούμε να πούμε σε κανέναν τα όσα νιώθουμε.

Οπότε, σε όλες τις μαμάδες που μένουν στο σπίτι με τα παιδιά ή εργάζονται από το σπίτι και μεγαλώνουν τα παιδιά τους και προσπαθούν να κρατήσουν γερά τα ηνία μιας τόσο αγχωτικής κατάστασης, σας βλέπω και σας καταλαβαίνω.

Το να μείνεις στο σπίτι είναι το ίδιο εξαντλητικό με το να δουλεύεις έξω από αυτό. Οι μαμάδες που το κάνουν είναι τόσο κουρασμένες όσο ερωτευμένες είναι και με το χαμόγελο των παιδιών τους!

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα δείτε μία μαμά που μένει στο σπίτι και την ακούσετε να παραπονιέται για τη ζωή της, θα ήθελα να σκεφτείτε εμένα και τις χιλιάδες θυσίες και ευθύνες που κάνω καθημερινά.

Υπάρχουν εκατοντάδες σαν και εμένα. Μερικές αντιμετωπίζουν πολλές περισσότερες δυσκολίες και τα καταφέρνουν!

Θυμηθείτε, πριν μιλήσετε, ότι πολλές από εμάς – αν όχι όλες – αφήσαμε τον εαυτό μας στην άκρη και την εξέλιξή μας για να αναλάβουμε τη φροντίδα άλλων…»