Το να γίνεσαι μητέρα είναι η απόλυτη εμπειρία ζωής. Ένας νέος άνθρωπος που γεννιέται μέσα από εσένα σε ολοκληρώνει, σε γεμίζει και σου δίνει νέο σκοπό στη ζωή.
Σχεδόν όλοι όσοι έγιναν γονείς θα σου πουν για τη μαγική αυτή εμπειρία, για το υπέροχο και γεμάτο όμορφες στιγμές ταξίδι που ξεκινά με τον ερχομό του μωρού σου στη ζωή. Φυσικά, πολλοί θα σου πουν και για τις δυσκολίες, τα άγχη, τις εντάσεις που έχει η ανατροφή ενός παιδιού.
Κανείς, όμως, δεν θα σου πει για τα «άλλα», τα ακόμα πιο σκληρά. Κανείς δεν θα σου πει για το τι θα γίνει όταν όλα τα παραπάνω τελειώσουν ή τι να κάνεις όταν το παιδί σου πονά.
Ένα κείμενο κάνει τον γύρο του Facebook και μιλά για όλα όσα κανείς δεν λέει σε μια μαμά ποτέ για τα παιδιά της και τη ζωή μαζί τους… ή μακριά τους.
Διαβάστε το…
«Κανείς δεν μου είπε πόσο θα πονά η καρδιά μου όταν εσύ πονάς.
Μου είπαν ότι δεν θα κοιμάμαι καλά.
Με προειδοποίησαν για τα ξεσπάσματα θυμού, τα νεύρα και μου θύμισαν να έχω πάντα ένα σνακ μαζί μου.
Λίγοι και πολύ γενναίοι μου είπαν να μην χάσω τον εαυτό μου όταν γίνω μαμά. Ακόμα το προσπαθώ αυτό είναι η αλήθεια.
Μου είπαν ότι θα μεγαλώσεις πολύ γρήγορα, τόσο που τίποτα δεν θα μπορέσω να κάνω για να το αποτρέψω.
Κανείς δεν μου είπε, όμως, ότι η καρδιά μου θα είναι κολλημένη στη δική σου ζωή και ευημερία.
Κανείς δεν ανέφερε ότι θα πονά κυριολεκτικά όταν εσύ παλεύεις με κάτι.
Κανείς δεν μου είπε ότι θα ικέτευα τον Θεό να πάρει μακριά τους πόνους σου ή να τους δώσει σε εμένα για να νιώθεις εσύ καλά.
Δεν μου μίλησαν για τις νύχτες που θα ανεβάσεις υψηλό πυρετό ή για τις στιγμές που θα πέσεις από τα πιο απίθανα μέρη.
Δεν μου μίλησαν για το πώς τα μάτια σου θα με ψάχνουν όταν πονάς, νιώθεις ηττημένος ή φοβισμένος – λες και η παρουσία μου και μόνο θα μπορούσε να γιατρέψει κάθε πληγή.
Δεν μου είπαν ότι – παρά τις προσπάθειές μου – δεν θα μπορούσα να διώξω μακριά τον πόνο σου ή ότι θα σκεφτόμουν διαρκώς περασμένες στιγμές για να ανακαλύψω τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα για να σε βοηθήσω και να σε προστατεύσω.
Αλλά και να το έκαναν – αν κάποιος ήταν τόσο ειλικρινής και γενναίος να μου πει πόσο ευάλωτη θα γινόταν η καρδιά μου ως μαμά, αν κάποιος ήταν τόσο γενναίος για να μου πει ότι από τη στιγμή που θα γινόμουν μαμά ο εαυτός μου θα γινόταν κομμάτια και αυτά θα κυκλοφορούσαν έξω από το σώμα του – αν αυτό συνέβαινε , τότε θα έπρεπε να μου μιλήσουν και για τη δύναμη που έχει η καρδιά μιας μάνας.
Θα έπρεπε να μου πουν ότι ακόμα και στα πιο δύσκολα και στα πιο σκοτεινά, εγώ θα έβρισκα τη δύναμη να είμαι δυνατή για σένα.
Θα έπρεπε να αναφέρουν ότι η αγάπη μου θα είχε τη δύναμη να γιατρέψει τις πληγές στα μικρά σου χεράκια και η αγκαλιά μου θα ήταν το ασφαλέστερο μέρος για σένα.
Οπότε, όχι… Κανείς δεν με προειδοποίησε για το τι θα συνέβαινε στην καρδιά μου όταν θα γινόμουν μαμά.
Αλλά μπορώ να σου υποσχεθώ, ένα πράγμα: όλο αυτό είναι δικό σου και θα είναι διαρκώς. Είτε μιλάμε για μια απλή πληγή που λύνεται με ένα τσιρότο, είτε για κάποια άλλη πιο επώδυνη και δύσκολη στιγμή.
Κι όταν δεν είναι τόσο απλό όσο ένα τσιρότο, η καρδιά μου θα είναι και πάλι μαζί σου, δίπλα σου. Θα σε κρατάει και θα θρηνεί μαζί σου. Θα παίρνει μακριά όσο περισσότερο πόνο μπορεί και θα παλεύει όσον περισσεύει στο πλάι σου.
Επειδή, αυτό κάνουν οι μαμάδες, αγάπη μου, και αυτό είναι που θα έπρεπε να μου έχουν πει…».
