«Ο άνδρας μου με άφησε 4 μηνών έγκυο στο τρίτο παιδί. Έπρεπε να παλέψω και τα κατάφερα»

«Ο άνδρας μου με άφησε 4 μηνών έγκυο στο τρίτο παιδί. Έπρεπε να παλέψω και τα κατάφερα»

Έμεινε μόνη σε μία εξαιρετικά ευαίσθητη περίοδο της ζωής της, έγκυος και με άλλα δύο παιδιά που έπρεπε να φροντίσει. Είδε τη ζωή της να γίνεται χαρτοπόλεμος, όμως προτεραιότητά της ήταν τα παιδιά της.

Μία μητέρα παρέδωσε μάθημα ελπίδας, γενναιότητας και θέλησης και μέσα από τις δύσκολες μάχες που έδωσε βγήκε νικήτρια και χάρισε στα παιδιά της το σπίτι που στερήθηκαν.

«Θέλω να μιλήσω για την ελπίδα. Και ειδικά, για την ελπίδα στις πιο απελπισμένες περιόδους της ζώης, για την επιμονή, το θάρρος, τη δύναμη να προχωρήσει κανείες μπροστά.

Πριν από πέντε χρόναι η ζωή μου διαλύθηκε, έγινε -όπως συχνά την περιέγραφα- εκατομμύρια μικρσκοπικά κονφετί. Ο σύζυγός μου, το άλλο μου μισό από τα 17 μας, με άφησε όταν ήμουν 4 μηνών έγκυος στο τρίτο μας παιδί. Ήμουν έγκυος και μαμά δύο άλλων παιδιών, εκ των οποίων το ένα είχε αυτισμό και ΔΕΠΥ. Ολομόναχη.

Πέρασα πολλούς μήνες κουλουριασμένη στο πάτωμα στο σκοτάδι, παρακαλώντας το σύμπαν να βοηθήσει. Να σταματήσω πια να πονάω.

Μετά τα απανωτά χτυπήματα, υπήρχαν φορές που δεν ήμουν σίγουρη, αν θα τα καταφέρω. Μάλιστα, υπήρχαν φορές που δεν ήθελα.

Η κόρη μου γεννήθηκε πρόωρα. Δεν ήμουν προετοιμασμένη. Είχα σφουγγαρίσει το πάτωμα 5 λεπτά, αφότου μπήκα στο σπίτι μαζί της. Δεν ήθελα ο κόσμος να έρθει να τη δει και να έχω ένα βρώμικο πάτωμα. Θα έβλεπαν το χάος στο μυαλό και την καρδιά μου.

Θυμάμαι, να αρνούμαι στην μητέρα μου να μείνει το πρώτο βράδυ μαζί μας στο σπίτι. Δεν ήθελα να είναι εκεί ούτε τη δεύτερη νύχτα. Έπρεπε να προχωρήσω.

Λίγο καιρό μετά τη γέννηση της κόρης μου, ο πατέρας μου πέθανε ξαφνικά. Πονούσα κάθε μέρα και περισσότερο, αλλά έπρεπε να συνεχίσω.

Πριν από τα πρώτα γενέθλια της κόρης μου, πουλήθηκε το σπίτι που ζούσα με τον σύζυγό μου. Δεν μπορούσα να το συντηρήσω. Γύρισα πίσω στο πατρικό μου προσωρινά και έμεινα με τη μητέρα μου. Για 18 μήνες μοιραζόμουν μαζί με τα τρία μου παιδιά σε ένα μικρό υπνοδωμάτιο. Κοιμόμουν στο διπλό κρεβάτι με το 5χρονο και το ενός έτους παιδιά μου, ενώ αγοράσαμε κάποια στιγμή μία κουκέτα.

Κάποια στιγμή, συνάντησα πολλούς επαγγελματίες για να καταφέρω να πάρω ένα στεγαστικό δάνιο. Αποδέχθηκα, ότι παρά τα 10 χρόνια σπουδών και μίας καλής καριέρας, δεν είχα βγάλει αρκετά χρήματα, ώστε να μπορώ να αγοράσω μόνη μου ένα σπίτι. Όμως, συνέχισα να προχωρώ μπροστά.

Ξεκίνησα άμεσα μία δεύτερη δουλειά. Και πάλι δεν μου έφταναν. Και ήρθε και τρίτη . Το καλό ήταν ότι η βασική μου ημερήσια εργασία γινόταν από το σπίτι.

Κουρασμένη και αποκαμωμένη, τα κομματάκια της ζωής μου άρχισαν σιγά σιγά να ξανακολλούν. Η ζωή προχωρούσε μπροστά. Όσο για τα παιδιά μου, το μεγαλύτερο από αυτά συμπεριφερόταν με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναδεί. Αυτισμός, αλλαγή, απώλεια. Ήταν πολύ δύσκολο.

Και κάποια στιγμή καλέσαμε το ασθενοφόρο. Όλη η γειτονιά είχε γεμίσει περιπολικά. Ένα 12χρονο παιδί με χειροπέδες προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό του και άλλους. Θυμάμαι να πετάω τα άλλα μου δύο παιδιά σε όποιον μπορούσε να τα κρατήσει για να ακολουθήσω το ασθενοφόρο και τα περιπολικά.

Επρεπε να μετακομίσουμε ξανά

Συνέχισα… Καθώς τα κομμάτια του κονφετί έσπασαν πάλι, έμαθα να προσθέτω λίγο καουτσούκ. Και έπρεπε να μετακομίσουμε ξανά. Ήταν τον Μάρτιο του 2020, λίγο πριν το παγκόσμιο lockdown λόγω της πανδημίας. Χρειαζόμασταν επειγόντως ένα μέρος να ζήσουμε. Για ένα βράδυ μείναμε σε ένα ξενοδοχείο που το πλήρωσα με πιστωτική. Δεν μπορούσαμε όμως παραπάνω, γιατί ήταν πανάκριβα.

Κατάφερα να νοικιάσω ένα διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια και μία αποθήκη, όπου θα μπορούσα να τον κάνω ένα ασφαλές σημείο για να παίζει το 6χρονο παιδί μου. Θα μπορούσε να απομονωθεί εκεί από τον μεγαλύτερο, όταν εκείνος θα βρισκόταν σε επεισόδιο.

Μετακομίσαμε. Δεν είχα απολύτως τίποτα. Ούτε καν ένα πιάτο. Κι όμως, έπρεπε να συνεχίσω. Ανέβασα μία έκκληση βοήθειας στο Facebook για όσους είχαν την ευγενή καλοσύνη να προσφέρουν κάτι. Ήταν ένα σπίτι με δύο υπνοδωμάτια, για τέσσερις ανθρώπους. Όταν θα μεγάλωναν τα παιδιά μου, είναι ξεκάθαρο, ότι θα έπρεπε να βρούμε μεγαλύτερο.

Πείσμωσα όταν άκουσα την συζήτηση του γιου μου με τον φίλο του

Τότε ο μεσαίος μου γιος είχε έναν φίλο. Δεν ήμουν σίγουρη αν συμφωνούσα να ειναι φίλος του αυτό το παιδί. Όμως, ο γιος μου τον αγαπούσε πολύ. Ήθελε να του δείχνει τα παιχνίδια του, τις συλλογές του.

Κάποια στιγμή άκουσα το παιδί να ρωτά τον γιο μου γιατί είναι κλεισμένος σε αυτήν την αποθήκη-δωμάτιο. Του εξήγησε πως δεν είχε υπνοδωμάτιο και η καρδιά μου ράγισε.

Μετά από πολλή επιμονή και σκληρή δουλειά, κατάφερα να πάρω το σπίτι που ήθελα. Για τα παιδιά μου. Και θέλω να τελειώσω την ιστορία μου λέγοντας, ότι δεν σας πουλάω τοξική θετικότητα. Ούτε να σας πω ότι όλα θα πάνε τέλεια. Θα ήταν ψέμα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι υπάρχουν στιγμές στη ζωή που θα μπορεί να σας τσακίσουν. Συνεχίστε. Μπορεί να χαλάσουν τα σχέδιά σας. Συνεχίστε. Η ζωή ακόμα και στα καλύτερά της, μπορεί να είναι δύσκολη. Συνεχίστε, μην τα παρατάτε.

Γιατί θα έρθει η στιγμή που θα θυμάστε μία πολύ σημαντική μέρα που θα σας αλλάξει τη ζωή, όπως η μέρα που κατάφερα να πάρω το σπίτι για τα παιδιά μου».

Διαβάστε επίσης:

Φτιάξτε με τα παιδιά ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης για τα Χριστούγεννα: 10 τέλειες ιδέες

Μητέρα προσπαθεί να ακυρώσει δικαστικά τον γάμο της 12χρονης κόρης της

Αυτά είναι τα 4 πράγματα που γεμίζουν άγχος τους γονείς