«Μαμά, μ’ αγαπάς ακόμη κι όταν σήμερα σου ζωγράφισα τον τοίχο στο σαλόνι;»

«Μαμά;

Μ’ αγαπάς ακόμα κι όταν σήμερα ζωγράφισα τον τοίχο στο σαλόνι;

Σ’ αγαπώ! Και ξέρεις κάτι… είχες ανάγκη να εκφραστείς δημιουργικά και δεν μπορούσες να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Αν σου αρέσει να ζωγραφίζεις στον τοίχο μπορούμε να βρούμε έναν τοίχο που θα μπορείς να ζωγραφίζεις όποτε θέλεις.

Μαμά;
Μ’ αγαπάς ακόμα κι όταν χθες κλότσησα την πόρτα και εσύ μου είπες η πόρτα δεν είναι για να την κλοτσάμε;

Σ’ αγαπώ. Το να θυμώνουμε είναι φυσιολογικό. Όλοι θυμώνουμε. Σιγά σιγά θα ανακαλύψεις τρόπους να βγάζεις τον θυμό σου με διαφορετικό τρόπο.

Μαμά;
Μ’ αγαπάς ακόμα κι όταν προχθές σε χτύπησα στο πόδι;

Σ’ αγαπώ. Εκείνη την ώρα άλλαζα την πάνα του αδερφού σου. Ίσως ήθελες να μιλήσουμε ή να παίξουμε και δεν ήξερες πως να μου το πεις. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις το ίδιο μπορείς να ρθεις κοντά μου και να μου το πεις ή να μου φέρεις το παιχνίδι που θέλεις να παίξουμε.

Μαμά;
Μ’ αγαπάς ακόμα κι αν αύριο κάνω κάτι που είναι λάθος;

Σ’ αγαπώ. Και εσένα και τα λάθη σου. Αγαπάμε τα λάθη μας. Και εγώ κάνω λάθη και όλοι μας! Μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε νέα πράγματα για την ζωή μας.

Μαμά;

Σ’αγαπώ!  Θα σου το πω όσες φορές κι αν χρειαστεί… Σ’αγαπώ πάντα

Στέφανη Ναζίρη / Σχολική Ψυχολόγος – Σύμβουλος Οικογένειας