“Έκανα ένα χειρουργείο, χωρίς να το χρειάζομαι πραγματικά, επειδή ήθελα απλά να ξεκουραστώ”

«Πριν λίγες ημέρες, έκανα λιποαναρρόφηση. Σε αντίθεση με τις δύο πρώτες επεμβάσεις τον περασμένο χρόνο για να αναρρώσω από δύο δύσκολες καισαρικές τομές, αυτή η επέμβαση δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα του σώματός μου ή με τη γέννηση κάποιου παιδιού μου.

Στην πραγματικότητα, το σώμα μου ήταν πολύ όμορφο τελευταία. Γυμνάζομαι, τα ρούχα μου μου ταιριάζουν απόλυτα και νιώθω υπέροχα με το δέρμα μου.

Αυτή τη φορά αποφάσισα να μπω στο χειρουργείο, επειδή ήξερα ότι θα με “αντάμοιβε” με μία εβδομάδα ξεκούρασης. Ξέρω ακούγεται τρελό και ήταν».

Μια εργαζόμενη μαμά αφηγείται πώς και γιατί πήρε την απόφαση να κάνει μία επέμβαση για να καταφέρει να… ξεκουραστεί.

Διαβάστε την ιστορία της και πείτε μας, ειλικρινά, της δίνετε κάποια ελαφρυντικά, έτσι δεν είναι;

«Διευθύνω τη νομική φίρμα του συζύγου μου, η οποία περιλαμβάνει 4 γραφεία και 16 υπαλλήλους σε όλη την επικράτεια της πόλης μας. Καθημερινά πρέπει να συναντώ κόσμο, να προσπαθώ να πείσω πελάτες, να συνδιαλέγομαι υπαλλήλους και να λαμβάνω αποφάσεις για ορισμένα πολύ σοβαρά θέματα.

Ο μόνος χρόνος που είχα για τον εαυτό μου, μετά και τη γέννηση της δεύτερης κόρης μου, ήταν αυτός στη δουλειά. Γι’ αυτό και 6 μόλις εβδομάδες μετά τη γέννησή της την έγραψα σε βρεφονηπιακό σταθμό και επέστρεψα στο γραφείο. Το άγχος και οι ενοχές μου με οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Αλλά δεν ήμουν έτοιμη.

Το μωρό εμφάνισε κολικούς και η έλλειψη ύπνου δεν ήταν καλός σύμβουλος. Επρόκειτο για μία καταστροφή που έτοιμη να συμβεί από λεπτό σε λεπτό.

Το μωρό τα βράδια έκλαιγε διαρκώς και η 3χρονη κόρη μου προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τραβήξει την προσοχή μου. Παράλληλα, έπρεπε να απαντάω σε emails, να κλείνω υποθέσεις και να ενθαρρύνω τους υπαλλήλους μου. Και όλα αυτά τη στιγμή που “φλέρταρα” με τη νευρική κατάρρευση. Ο άντρας μου έλεγε ότι έμοιαζα με φάντασμα τον καιρό εκείνο – τους πρώτους 6 μήνες μετά τον ερχομό της δεύτερης κόρης μας. Και αν και έχω αφήσει αυτή την εποχή πίσω μου, ακόμα πιστεύω ότι δεν έχω συνέλθει απόλυτα…

Δεν είχα ευκαιρία να “ξαναγεμίσω” τις μπαταρίες μου. Από τις 8 το πρωί έως τις 6 το απόγευμα “πάλευα” στο γραφείο και από τις 6:30 μέχρι τις 11:00 το βράδυ στο σπίτι.

Όλοι οι άνθρωποι γύρω μου ζητούσαν κάτι. Τα παιδιά, ο άντρας μου, οι γονείς μου, οι υπάλληλοί μου, οι πελάτες μου. Όλοι. Και οι ενοχές με κατέτρωγαν εσωτερικά. Πνιγόμουν μέσα σε όλα αυτά.

Με τον σύζυγό μου ήμασταν πάντα πολύ δυνατή ομάδα. Συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο και στη δουλειά και στο σπίτι. Αλλά φαινόταν η δουλειά να μην τελειώνει ποτέ. Συζητούσαμε για πελάτες την ώρα του φαγητού, του ύπνου, του παιχνιδιού – όσο παίζαμε με τα παιδιά. Όσο εγώ φρόντιζα τα παιδιά εκείνος καθόταν στο γραφείο και έβαζε σε τάξη τα του γραφείου, αλλά αυτό μας έφθειρε. Η σχέση μας περνούσε κρίση.

Σήμερα, τα παιδιά έχουν μεγαλώσει λίγο και τα πράγματα είναι κάπως πιο εύκολα. Η μικρή, για παράδειγμα, δεν ξυπνά κάθε δύο ώρες τη νύχτα και δεν κλαίει συνεχόμενα για 40 και 50 λεπτά. Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές που τα κλάματά της μπορούν να με τρελάνουν ή… απλώς έχω κουραστεί πολύ.

Οπότε, αποφάσισα να κάνω μια μη απαραίτητη επέμβαση σε μία προσπάθεια να κάνω ένα διάλλειμα από όλα αυτά. Ως εργαζόμενη μαμά, ήμουν ΤΟΣΟ απελπισμένη.

Ήξερα ότι θα μου επέτρεπε να ξεκουραστώ για μία εβδομάδα. Χωρίς φωνές, ουρλιαχτά, κλάματα, ανθρώπους να με ρωτούν δεκάδες πράγματα ταυτόχρονα, τηλέφωνα να χτυπούν, emails να απαντηθούν, δουλειές να γίνουν.

Μια εβδομάδα που θα έμενα ξαπλωμένη στο κρεβάτι, βλέποντας τηλεόραση και διαβάζοντας βιβλία σε ένα σπίτι που κανείς δεν θα με ενοχλούσε».

Η Kaitlyn Rush, η μαμά που έκανε χειρουργείο για να ξεκουραστεί

Τι συνειδητοποίησε λίγο πριν την επέμβαση

Γιατί συνέβαιναν, όμως, όλα αυτά; Γιατί μια νέα γυναίκα που τα είχε όλα αντί να χαίρεται τη ζωή της, ένιωθε τόσο δυστυχισμένη;

«Όσο περισσότερο πλησίαζε η μέρα της επέμβασης, βέβαια, και σε όσο περισσότερους ανθρώπους αποκάλυπτα το σχέδιό μου τόσο πιο τρελό μου ακουγόταν. Δεν ήταν φυσιολογικό. “Θα υποβάλλεις τον εαυτό σου σε όλη αυτή την επίπονη διαδικασία για να… ξεκουραστείς;”, σκεφτόμουν.

Και τότε το συνειδητοποίησα. Κατάλαβα ποια ήταν η αλήθεια. Δεν ήμουν φτιαγμένη για αυτό.

Η νομική δεν ήταν ο κλάδος μου. Ο άντρας μου, ναι. Είναι στο στοιχείο του, εγώ όχι. Όσα συνέβαιναν στη δουλειά με επηρέαζαν βαθιά. Πάντα το έκαναν. Δεν είμαι φτιαγμένη για διαμάχες και φωνές.

Γι’ αυτό και σήμερα, μετά την τρελή αυτή περιπέτεια που έζησα, παίρνω τη ζωή μέρα τη μέρα. Έχασα τόσο καιρό σε κάτι που δεν αγαπούσα, δεν με “γέμιζε” και δεν με εξέφραζε.

 Η ζωή, όμως, είναι πολύ μικρή για να είμαστε δυστυχισμένοι. Πλέον, επικεντρώνομαι στην οικογένειά μου και σε εμένα. Δεν ξέρω πού θα καταλήξει όλο αυτό. Ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω τον εαυτό μου και “εργάζομαι” ακριβώς πάνω σε αυτό.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι άνθρωπος. Είμαι κουρασμένη, είμαι ταλαιπωρημένη, είμαι εξουθενωμένη. Και προσπαθώ να “γιατρέψω” τον εαυτό μου, μέρα με την ημέρα…».

Πηγή: mom.com