Οι περισσότεροι γονείς με την έναρξη κάθε νέας σχολικής χρονιάς έχουν άγχος, ειδικά στις πρώτες τάξεις του σχολείου.
Το πνίγουν, όμως, όσο μπορούν και γεμάτοι περηφάνια και ενθουσιασμό αφήνουν τα παιδιά τους στην πόρτα του προαυλίου, για να τα παραλάβουν το μεσημέρι ρωτώντας τα νέα.
Στους πρώτους αυτούς αποχωρισμούς, δεν είναι λίγοι οι γονείς που παρακολουθώντας το παιδί τους να ξεμακραίνει, δεν καταφέρνουν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται για δάκρυα χαράς και συγκίνησης, όμως υπάρχουν και γονείς που κλαίνε από αγωνία και φόβο για το πώς θα προσαρμοστεί το παιδί τους στο νέο περιβάλλον, αλλά και πώς οι άλλοι (συμμαθητές και εκπαιδευτικοί) θα το αποδεχτούν.
Και αυτό γιατί το παιδί τους δεν είναι “σαν τα άλλα τα παιδιά”. Το παιδί τους είνα εκείνο που πολλοί ίσως αγνοήσουν, χλευάσουν ή περιθωριοποιήσουν.
Η Jillian Benfield, μητέρα 3 παιδιών, ένα εκ των οποίων έχει ένα επιπλεόν χρωμόσωμα ή αλλιώς σύνδρομο Down, γράφει για την πρώτη μέρα που άφησε τον γιο της σχολείο και τις ανησυχίες που την κατέκλυσαν τόσο, ώστε να ξεσπάσει σε δάκρυα.
Αυτά δεν είναι απλώς δάκρυα συγκίνησης του πρώτου αποχωρισμού
«Αυτά δεν είναι τα τυπικά δάκρυα αποχωρισμού στο σχολείο. Αυτή δεν είναι μια μαμά που άφησε το παιδί της έξω από τον παιδικό σταθμό. Ή δεν είναι μόνο αυτό. Η εικόνα που βλέπετε κρύβει πίσω της πολλά περισσότερα.
Ναι, βλέπετε μια μικρή θλίψη για το γεγονός ότι ο γιος μου, ο Anderson, είναι πλέον ένα μεγάλο παιδί. Για το γεγονός ότι το κεφάλαιο “μωρό” έκλεισε και ξεκινούν σιγά σιγά τα παιδικά χρόνια.
Αυτά δεν είναι μόνο εκείνα που μου έφεραν δάκρυα στα μάτια και έκαναν την ανάσα μου να κοπεί καθώς το παιδί μου με αποχαιρετούσε έξω από το σχολείο.
Για τους γονείς που μεγαλώνουν παιδιά με δυσκολίες ή καθυστερήσεις στην ανάπτυξη, υπάρχουν κι άλλα πέρα από το άγχος για την πρώτη μέρα στο σχολείο και την ηλικία.
Επειδή, εμείς είμαστε εκείνοι που τα αγαπάμε περισσότερο από όλους. Εμείς είμαστε εκείνοι που αγαπάμε την κάθε τους αδυναμία.
Μπορεί να μας σταλεί ένα χαρτί με κυκλωμένες ορισμένες ασκήσεις ή ένα σημείωμα για το πώς κύλησε η μέρα του στο σχολείο. Αλλά δεν θα ακούσουμε με ποια παιδάκια κάνει παρέα ή μοιράζεται το φαγητό του. Δεν θα ακούσουμε για το αν έκανε καινούριους φίλους ή κέρδισε την “πρόκληση” της τάξης σήμερα.
Και ανησυχούμε διαρκώς. Και αναρωτιόμαστε αν θα πιστέψουν οι δάσκαλοι και οι υπεύθυνοι ότι το παιδί μας αξίζει και μπορεί να κάνει περισσότερα ή αν θα αντιμετωπιστεί ως “αργό” και θα έχουν όλοι μειωμένες προσδοκίες από αυτό.
Και σκεφτόμαστε αν οι άλλοι γονείς μίλησαν στα δικά τους παιδιά για τους συμμαθητές που δεν είναι ίδιοι με εκείνους πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα.
Θα προσπαθήσουν τα άλλα παιδιά να γνωρίσουν το δικό μου και να επικοινωνήσουν μαζί του, ακόμα κι αν οι “διαφορές” είναι έντονες ή θα κάθεται το παιδί μου μόνο σε ένα θρανίο και σε ένα παγκάκι στο διάλειμμα;
Δάκρυα φόβου και ελπίδας
Τα δάκρυα αυτά είναι διαφορετικά. Δεν είναι μόνο τα δάκρυα που αποχαιρετούν ένα κεφάλαιο που έκλεισε και υποδέχονται ένα άλλο. Είναι δάκρυα φόβου και ελπίδας ότι κάποιος μέσα στο σχολείο θα είναι ο “πρωταθλητής” για το παιδί μας, μέχρι εκείνο να γίνει το ίδιο ο πρωταθλητής του εαυτού του.
Ελπίζουμε ένας δάσκαλος, μια διευθύντρια, μια βοηθός να σταθούν μπροστά και να υπερασπιστούν το παιδί μας. Ελπίζουμε να “σπρώξουν” το παιδί μας όταν χρειάζεται και να το στηρίζουν όταν έχει ανάγκη. Προσευχόμαστε ένα παιδί να ορθώσει το ανάστημά του και να συμπεριλάβει τα δικά μας στο παιχνίδι, ακόμα κι αν δεν έχουν κατανοήσει όλους τους κανόνες.
Απομακρυνόμαστε φοβισμένοι και απεγνωσμένα αισιόδοξοι. Στηρίζουμε με όποιον τρόπο μπορούμε, αλλά ξέρουμε ότι η βοήθεια μας αυτή έχει όρια. Διότι παρ’ όλο που μπορούμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για υπηρεσίες και δικαιώματα, γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τους άλλους να αγκαλιάσουν τα παιδιά μας, αν οι ίδιοι δεν το θέλουν. Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κανέναν να θελήσει να αγαπήσει τα παιδιά μας για αυτό που πραγματικά είναι…»
πηγή: Jillian Benfield -Facebook page
