Λίγο μετά τα 18α γενέθλιά του έκανε μαστογραφία. Αυτό που ήξερε μέχρι τότε ήταν, ότι επρόκειτο για μία εξέταση για γυναίκες στην ηλικία της μητέρας του, όχι για έφηβα αγόρια.
Η εξομολόγηση αυτού του νεαρού που υποβλήθηκε σε μαστεκτομή υποδηλώνει, ότι ο καρκίνος του μαστού δεν έχει φύλο.
«Μία μέρα, μετά το σχολείο, χωρίς μπλούζα σε ένα ψυχρό δωμάτιο, όπου υπήρχε ένα τεράστιο μηχάνημα στεκόταν σαν με το στόμα ανοιχτό, έτοιμο να δαγκώσει, όταν η νοσοκόμα έβαλε πάνω στο στήθος μου τα κρύα του δόντια. Σύντομα, ανακάλυψα, ότι και οι άνδρες μπορούν να έχουν καρκίνο του μαστού.
Στις μέρες μας οι συζυτήσεις για τα φύλα είναι κοινότυπες. Οι αποδεκτές συμπεριφορές που αποδίδουμε στα σώματα αμφισβητούνται. Και δεν είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 90, ούτε στο υπερσυντηρητικό Τέξας, όπου μεγάλωσα. Η ιδέα του «να είσαι άντρας» έχει ξεχωριστές σημασίες. «Πόσα κιλά μπορείς να σηκώσεις;», «Πόσες μπύρες μπορείς να πιεις;» ή «Πόσο γρήγορο είναι το αυτοκίνητό σου;» είναι μερικές από αυτές τις κοινές ερωτήσεις. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος των εντυπωσιακών απαντήσεων.
Ούτε ήμουν φανατικός οπαδός κάποιας ομάδας. Και πολλές φορές δεν φάνταζα καν ως άντρας στα μάτια διαφόρων συνομηλίκων μου. Δεν έχει σημασία, αν έδωσα μάχη με τη σεξουαλική μου ταυτότητα και τη θηλυκοποίηση που συνοδεύει όλο αυτό, αλλά το ότι μπορεί να έχω καρκίνο του μαστού σε αυτόν τον «macho» κόσμο ήταν πολύ ειρωνικό.
Τα πρώτα σημάδια..
Λίγους μήνες πριν από τη μαστογραφία μου, ένιωθα κάτι να φουσκώνει πάνω από τη δεξιά μου θηλή. Σιγά σιγά μεγάλωνε μέχρι που ήταν και εμφανές, ήταν σκληρό και πονούσε, όταν το άγγιζα. Δεν το είπα αρχικά στους γονείς μου. Όμως, μετά, δεν μπορούσα να το αγνοήσω. Όταν τελικά το είδαν και το ένιωσαν, τότε το να πάω στον γιατρό ήταν μονόδρομος.
Πήγαμε με την μητέρα μου να δούμε έναν ειδικό. Ήταν ένας φιλικός, γκριζομάλλης τύπος, ο οποίος μετά από όσα συζητήσαμε πρόφερε τη λέξη «επέμβαση». Κάθισα στο εξεταστικό κρεβάτη, ήσυχος και άκουγα τη φωνή του. Ήθελε να αφαιρέσουμε τον όγκο άμεσα. Όμως, μπορεί και να μην ήταν καρκίνος. Ήμουν μπερδεμένος… Τι θα ήταν από όλα. Κοίταζα τη μαμά μου, ενώ επιστρέφαμε στο σπίτι. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα μπροστά στον δρόμο. Αργότερα μου είπε, ότι στην πραγματικότητα το αντιμετώπιζε ψύχραιμα, μέχρι που είδε τη λέξη μαστεκτομή.
Πριν από την επέμβαση, το κρατούσα μυστικό. Μπορούσα να φανταστώ, τι κοροϊδία θα έτρωγα στο σχολείο, αν τους έλεγα, ότι θα κάνω επέμβαση στο στήθος. Όμως, ένα βράδυ που καθόμουν μόνος στο μπάνιο, κλείδωσα την πόρτα και έγειρα στον καθρέφτη να κοιτάξω το δεξί μου στήθος. Χάραξα μία νοητή γραμμή με το χέρι μου, όπως θα έκανε το χειρουργικό νυστέρι. Αναρωτήθηκα, αν θα υπήρχε βαθούλωμα.
Η επέμβαση
Η επέμβαση είχε προγραμματιστεί μία Παρασκευή, μερικές εβδομάδες μετά το ραντεβού με τον γιατρό. Το είπα μόνο σε ένα πρόσωπο, μία καθηγήτριά μου. Είπα, ότι η επέμβαση δεν ήταν πολύπλοκη. Εκείνη με πίεσε για περισσότερες πληροφορίες. Της εξήγησα κι εκείνη με κοίταξε συνοφρυωμένη, χωρίς να μπορεί να πει κάτι.
Πολλοί άνθρωποι περιγράφουν πώς είναι να παρασύρεσαι στην αναισθησία – εκτυφλωτικά φώτα από πάνω, μετρώντας αντίστροφα από το 10, χωρίς να καταφέρεις να ολοκληρώσεις το μέτρημα.
Υπάρχει, ωστόσο, ένα πράγμα που θυμάμαι από την επέμβαση. Αφότου τελείωσε, συνήλθα και το μόν οπου είπα στις νοσοκόμες, μέσα στην όλη ζάλη από τη νάρκωση, ήταν «Μην αφήσετε τη μαμά μου να δει το τατού μου¨». Βέβαια, ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Όμως, εγώ δεν έκανα πλάκα. Πριν από ένα χρόνο είχα κάνει τατουάζ χωρίς να το ξέρουν οι δικοί μου. Δεν ήταν ώρα για αποκαλύψεις. Το έδειξα στις νοσοκόμες και εκείνες συμφώνησαν να κρατήσουν το μυστικό.
Το επώδυνο μετά και η «λύτρωση»
Μετά την επέμβαση άρχισαν τα χειρότερα. Η τομή προκάλεσε τη δημιουργία πύου. Έπρεπε να τυλίξω τη δεξιά μου πλευρά με έναν επίδεσμο. Καθώς περνούσαν οι μέρες και το πύον μαζεύτηκε κάτω από το δέρμα, το στήθος μου έμοιαζε με το χαλαρό στήθος μιας 80χρονης. Ένιωθα ότι το σώμα μιας γυναίκας εισέβαλε στο δικό μου, σε μια στιγμή που ήμουν απελπισμένος να μην με εκλάβουν έτσι.
Αυτό που ήταν περισσότερο τρομερό από το να φοράω αυτό που αποκαλούσα το «μισό σουτιέν» μου, έβλεπα το λοξό στήθος μου. Δεν ήθελα να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Το σώμα μου με πρόδιδε. Όχι μόνο ήταν γκροτέσκο το θέαμα, αλλά ο τρόπος που όλο αυτό συνέβαινε. Το στήθος μεγάλωνε, περισσότερο από την κομμένη μάζα.
Περπατώντας στους διαδρόμους του σχολείου μου, κρατούσα το σακίδιο από τον αριστερό μου ώμο και ελισσόμουν ανάμεσα στον κόσμο, προσέχοντας μην χτυπήσω κανέναν. Στο ντουλαπάκι μου που ήταν ψηλά, καθόμουν αρκετή ώρα χωρίς να μπορώ να σηκώσω το δεξί μου χέρι για να το ξεκλειδώσω. Έψαχνα με το αριστερό για τον κωδικό μου. Αργούσα στο μάθημα, όμως δεν εξήγησα τους λόγους.
Κάθε Τετάρτη μετά το μάθημα πήγαινα στν γιατρό για να μου αφαιρεί το πύο. Ο πόνος ήταν αφόρητος, αλλά δεν ήθελα άλλο πλέον ένα σακουλένιο στήθος. Δύο μήνες μετά το πύο σταμάτησε, ήμουν αποφασισμένος να το αντέξω.
Το τέλος της βιοψίας δεν αποκάλυψε καρκίνο. Η λεπτομέρεια που λείπει από την ιστορία, είναι ότι δεν θυμάμαι πώς έμαθα αυτήν την πληροφορία. Αυτό που θυμάμαι, ήταν πώς ήθελα επίμονα να μην μάθει κανείς για την επέμβαση στο στήθος μου και το μισό σουτιέν μου. Θυμάμαι το πόσο τρομοκρατήθηκα από το πώς άλλαξε το σώμα μου.
Πως φόρεσα ίσως την πιο τρανταχτή απόδειξη θηλυκότητας. Λίγα χρόνια αργότερα, το παρατεταμένο άγχος, ότι δεν είμαι άντρας με κάνει ακόμα να κλείνω τα μάτια στο γεγονός, ότι θα μπορούσα να έχω καρκίνο στα 18 μου.
Πηγή: Today
Διαβάστε επίσης:
Έχετε δει πώς ένας τάρανδος αποβάλλει τα κέρατά του; Βίντεο καταγράφει αυτή τη μοναδική στιγμή
Σουφλέ με πατάτες, σπανάκι και μανιτάρια: Εύκολο, γρήγορο και light
«Τα σιρόπια του θανάτου»: Τι λέει ο ΠΟΥ για τα σκευάσματα που στοίχισαν ζωές πάνω από 300 παιδιών
