Το όνομά τοy ήταν Ράιαν Γουάιτ. Γεννήθηκε με αιμοφιλία, μια σπάνια, κληρονομική πάθηση που προσβάλλει κυρίως τους άνδρες και χαρακτηρίζεται από την αδυναμία του οργανισμού να ελέγξει τον μηχανισμό πήξης του αίματος.
Τo παιδί από το Κόκομο της Ιντιάνα μολύνθηκε με τον ιό του AIDSαπό μετάγγιση αίματος και όταν έγινε η διάγνωση, στις 17 Δεκεμβρίου του 1984, οι γιατροί του έδιναν έξι μήνες ζωής.
Κι ακριβώς εκεί ξεκίνησε ο δύσκολος αγώνας του. Ένας αγώνας γεμάτος φόβο, ρατσισμό, κοινωνικό στίγμα που έμελε να τον καθιερώσει ως ένα παιδί σύμβολο στη μάχη κατά του AIDS.
Ο Ράιαν γεννήθηκε στην Ιντιάνα. Όταν υποβλήθηκε σε περιτομή, η αιμορραγία δεν μπορούσε να σταματήσει και σε ηλικία μόλις τριών ημερών, οι γιατροί διέγνωσαν αιμοφιλία (ή αιμορροφιλία). Για θεραπεία, κάθε εβδομάδα λάμβανε αντιαιμοφυλκό παράγοντα VII, μία πρωτεΐνη που βοηθά στην πήξη του αίματος. Στο μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας ήταν καλά, όταν τον Δεκέμβριο του 1984 αρρώστησε βαριά με πνευμονία.
Σε βιοψία που διενεργήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του ίδιου μήνα, ο Ράιαν διαγνώστηκε με AIDS. Οι γιατροί του έδωσαν έξι μήνες ζωής. Μετά τη διάγνωση, ο Ράιαν ήταν αρκετά άρρωστος για να επιστρέψει στο σχολείο, όμως μέχρι τις αρχές του 1985 είχε αρχίσει να νιώθει καλύτερα.
Δεν του επέτρεπαν να επιστρέψει στο σχολείο
Η μητέρα του ρώτησε το σχολείο, αν μπορούσε το παιδί να επιστρέψει και της απάντησαν αρνητικά. Έτσι, στις 30 Ιουνίου 1985, υπέβαλε επίσημο αίτημα να δοθεί άδεια, έτσι ώστε να επιστρέψει το παιδί στο σχολείο. Και πάλι όμως η απάντηση ήταν αρνητική, γεγονός που έφερε μία δικαστική διαμάχη που κράτησε οκτώ μήνες.
Το σχολείο δεχόταν ισχυρές πιέσεις από πολλούς γονείς παιδιών για να μην επιστρέψει ο Ράιαν στο σχολείο, όταν η διάγνωσή του έγινε ευρέως γνωστή.
Η μητέρα του ρώτησε το σχολείο, αν μπορούσε το παιδί να επιστρέψει και της απάντησαν αρνητικά. Έτσι, στις 30 Ιουνίου 1985, υπέβαλε επίσημο αίτημα να δοθεί άδεια, έτσι ώστε να επιστρέψει το παιδί στο σχολείο. Και πάλι όμως η απάντηση ήταν αρνητική, γεγονός που έφερε μία δικαστική διαμάχη που κράτησε οκτώ μήνες.
Το σχολείο δεχόταν ισχυρές πιέσεις από πολλούς γονείς παιδιών για να μην επιστρέψει ο Ράιαν στο σχολείο, όταν η διάγνωσή του έγινε ευρέως γνωστή. Στο σχολείο των 360 μαθητών, 117 γονείς και 50 δάσκαλοι υπέγραψαν ψήφισμα για να απαγορεύσουν την επιστροφή του Ράιαν.
Λόγω του φόβου και της άγνοιας για το AIDS οι διευθυντικές αρχές υποχώρησαν και απαγόρευσαν στο παιδί να επιστρέψει. Η οικογένεια υπέβαλε μήνυση ζητώντας την ανατροπή της απόφασης στο Δικαστήριο της Ιντιανάπολις. Μετά από πολλές αναβολές, τελικά ο Τομέας Παιδείας της Ινδιανάπολης ανακοίνωσε, ότι το σχολείο θα έπρεπε να ακολουθήσει τις οδηγίες των Υγειονομικών Υπηρεσιών και ο Γουάιτ έπρεπε να επιστρέψει.
«Έφευγαν, όταν πήγαινα κοντά τους»
Αφού κέρδισε την μακρά δικαστική μάχη, που του επέτρεψε να επιστρέψει στο σχολείο του, ο Ράιαν έπεσε θύμα bullying από συμμαθητές του που τον γιουχάιζαν και τον απέφευγαν επιδεικτικά. «Σηκώνονταν και έφευγαν, όταν πήγαινα κοντά τους», έλεγε ο Ράιαν.
Βάνδαλοι έσπασαν τα παράθυρα του σπιτιού της οικογένειάς του, πυρπόλησαν το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του ενώ οι ταμίες των σούπερ μάρκετ και των καταστημάτων του Κόκομο αρνούνταν να αγγίξουν ακόμη και τα χέρια της μητέρας του κάθε φορά που πήγαινε για ψώνια.
Φυσικά, δεν ήταν όλοι στην πόλη του παιδιού τόσο απάνθρωποι και υπήρχαν κάποιες οικογένειες που υποστήριξαν την επιθυμία του Ράιαν να φοιτήσει στο σχολείο.
Παρόλα αυτά, η καθημερινότητα του μικρού παιδιού ήταν κάτι παραπάνω από σκληρή. Το 1987, οι Γουάιτ μετακόμισαν στο κοντινό Cicero της Ιντιάνα και ο Ράιαν γράφτηκε στο Γυμνάσιο Hamilton Heights.
Εκεί, ο διευθυντής τον καλωσόρισε με χειραψία ενθαρρύνοντας τους μαθητές να συμμετάσχουν σε ενημερωτικές συζητήσεις αναφορικά με το AIDS.
Έγινε το σύμβολο στη μάχη κατά του κοινωνικού στίγματος
Από τούδε και στο εξής ο Ράιαν υπήρξε ο άνθρωπος που ενημέρωσε για το AIDS, πρώτα τους συμμαθητές του, μετά τους δημοσιογράφους και μέσω της ευρείας εμβέλειας της τηλεόρασης, σε ολόκληρο τον αμερικανικό λαό.
Αγωνίστηκε γενναία απέναντι σε φανατισμένους που έβλεπαν το AIDS ως ένα είδος… θεϊκής τιμωρίας απέναντι στους ομοφυλοφίλους και τους χρήστες ναρκωτικών -δύο από τις μεγαλύτερες ομάδες που έχουν πληγεί από AIDS κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Έδειξε επίσης πώς έπρεπε να διορθωθεί το εθνικό σύστημα παροχής αίματος έτσι ώστε κάθε αιμοδοσία να ελέγχεται για HIV.
«Το AIDS είναι μια μολυσματική ασθένεια, τίποτα περισσότερο, και έχει τη δύναμη να μολύνει και να βλάψει οποιονδήποτε άνθρωπο είναι αρκετά άτυχος ώστε να προσβληθεί από αυτό. Ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία της ζωής μου; Να ήμουν καλά. Να ήμουν ένα κανονικό παιδί…», έλεγε.
Η ζωή του έγινε ταινία με τίτλο «Η ιστορία του Ράιαν Γουάιτ», και προβλήθηκε στην τηλεόραση το 1989.
Το τέλος του
Στις αρχές του 1990, η υγεία του νεαρού άρχισε να επιδεινώνεται δραματικά. Ο ίδιος μπόρεσε να παρακολουθήσει την απονομή των Βραβείων Όσκαρ στο Λος Άντζελες τον Μάρτιο του 1990, αλλά λίγες μέρες αργότερα, δυσκολευόταν ακόμη και να καταπιεί και επέστρεψε στο Παιδικό Νοσοκομείο Riley της Ινδιανάπολης.
Η αναπνευστική του κατάσταση επιδεινώθηκε και πέθανε στις 8 Απριλίου, ακριβώς ένα μήνα πριν την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο.
Στις 18 Αυγούστου του 1990, ο Πρόεδρος Τζορτζ Μπους υπέγραψε ένα σημαντικό νομοσχέδιο που έγινε νόμος, γνωστό ως «The Ryan White CARE Act».
Διαβάστε επίσης:
8χρονος πνίγηκε όταν κατάπιε “τρελομπαλάκι”
Κουβάλησαν στα χέρια το σπίτι του παππού για να μένει κοντά στα παιδιά και τα εγγόνια του (βίντεο)
Η Λευκωσία φορά τα χριστουγεννιάτικά της με συναυλία του Μιχάλη Χατζηγιάννη
