Ο «Πινόκιο» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι τελικά λυπητερός για παιδιά;

Προσφάτως στην πλατφόρμα του Netflix κυκλοφόρησε μία νέα κινηματογραφική μεταφορά του θρυλικού παραμυθιού «Πινόκιο» σε σκηνοθεσία του μοναδικού Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.

Η κλασική ιστορία που έχουν λατρέψει γενιές παιδιών μετατρέπεται σε μία τρυφερή γοτθική μεταφορά με stop-motion φωτογραφία, δίνοντας μία σύγχρονη και φρέσκια ματιά στην ιστορία.

Παρόλα αυτά, ενώ οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε την ιστορία της ξύλινης κούκλας που ήθελε να γίνει κανονικό παιδι, ο «Πινόκιο» του ντελ Τόρο μπορεί να είναι λιγάκι διαφορετικός. Και ίσως, όχι τόσο κατάλληλος για όλα τα παιδιά.

Κάποιες κριτικές της νέας ταινίας του Ντελ Τόρο, που μάλιστα διεκδικεί και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων Μεγάλου Μήκους, αναφέρουν, ότι η εν λόγω εκδοχή της ιστορίας είναι λίγο πιο σκοτεινή και λυπητερή για κάποια παιδιά. Όμως, είναι αυτός ένας λόγος για να την αφήσουν οι γονείς εκτός λίστας; Ιδού τι πρέπει να γνωρίζετε και με τη σφραγίδα των ψυχολόγων.

Η ιστορία του Πινόκιο ξεκινά 140 χρόνια πριν, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα του Κάρλο Κολόντι «Οι περιπέτειες του Πινόκιο», το 1883. Από τότε έχουν γίνει δεάκδες μεταφορές της ιστορίες, με πιο δημοφιλή αυτή της Ντίσνεϊ, το 1940.

Παρ’όλα αυτά, ακόμη και η Ντίσνεϊ είχε δεχθεί κριτική, ότι η ταινία ήταν αρκετά «σκοτεινή» για παιδιά. Η εκδοχή του Ντελ Τόρο έχει κάποιες δημιουργικές ελευθερίες και οι γονείς χρειάζεται να γνωρίζουν, ότι η ιστορία του είναι λίγο λυπητερή. Το Netflix πάντως ξεκαθάρισε επ’ αυτού και πριν ξεκινήσει η ταινία αναφέρει, ότι υπάρχουν σκηνές βίας, κάπνισμα, κάποια σημεία με ακατάλληλη γλώσσα και γενικότερα χρειάζεται η γονική συναίνεση.

Αμέσως μετά από αυτό το μήνυμα, η πρώτη σκηνή της ταινίας δείχνει τον Τζεπέτο να κάθεται στον τάφο του 10χρονου γιου του, Κάρλο. Οι θεατές βλέπουν ένα flashback, στο οποίο ένας χαρούμενος μπαμπάς παίζει με τον περίεργο γιο του. Περίπου στα 10 λεπτά, η τραγωδία χτυπά και ο μικρός Κάρλο πεθαίνει σε μία δραματική σκηνή αεροπορικού βομβαρδισμού, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, της φασιστικής Ιταλίας του Μουσολίνι.

Από τότε η ιστορία είναι δομημένη πάνω στον θρήνο, αποτυπώνοντας, έναν μπαμπά, ο οποίος χρόνια μετά προσπαθεί να αποδεχθεί τον θάνατο του παιδιού του, ξαναφτιάχνοντας τη ζωή του και βλέποντας την ομορφιά της. Οι περιπέτειες που ακολουθούν, ωστόσο, δεν διώχνουν αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα. Όμως, η ιστορία δεν υστερεί σε μαγεία, όπως οι αντίστοιχες ταινίες φαντασίας.

Είναι τελικά τόσο λυπητερός ο Πινόκιο του Ντελ Τόρο;

Μία οικογενειακή σύμβουλος και τεσσάρων παιδιών, ηλικιών από 9-17 ετών, λέει πώς η ταινία δεν ήταν και τόσο λυπητερή για κανένα από τα παιδιά της. Ναι, οκ ήταν κάπως «βαριά», αλλά αποτυπώνει το μεγαλείο της πατρότητας που ουσιαστικά αποδομεί αυτήν την θλίψη στο τέλος.

Αντιστοίχως, κλινικοί ψυχολόγοι αναφέρουν παράλληλα, ότι το να παρακολουθούν τα παιδιά λυπητερές ταινίες έχει οφέλη για αυτά, καθώς τα διδάσκουν την ανθεκτικότητα και ότι δεν είναι λάθος να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους. Ωστόσο, στον αντίποδα, ο κάθε γονιός οφείλει να είναι βέβαιος, ότι δεν εκθέτει τα παιδιά του σε μία «τραυματική» εμπειρία.

Οι ψυχολόγοι συμβουλεύουν τους γονείς να είναι ανοιχτοί στο να συζητήσουν το περιεχόμενο της ταινίας, αν θεωρήσουν ότι είναι απραίτητο για τα παιδιά τους. Αν νιώσουν, ότι είναι μία ευκαιρία να «χτίσουν» την συναισθηματική ανθεκτικότητα των παιδιών και να διδάξουν την υγιή έκφραση των συναισθημάτων, τότε να το κάνουν.