Η σχέση ανάμεσα στον δάσκαλο και τον μαθητή είναι μια σχέση ζωής. Ο δάσκαλος “στιγματίζει” τη ζωή ενός παιδιού και είναι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να “ανεβάσουν” έναν μαθητή πολύ ψηλά.
Μεγαλώντας όλοι θυμόμαστε τους δασκάλους μας, αγαπημένους και λιγότερο αγαπημένους. Θυμόμαστε τα λόγια, το ύφος, το βλέμμα τους, αλλά και όσα μας έκαναν να αισθανθούμε από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε σε σχολική αίθουσα.
Το παρακάτω γράμμα περιγράφει πώς μία δασκάλα αγκάλιασε τους μαθητές της με τόση αγάπη, ώστε και οι πιο απαιτητικοί γονείς να την λατρέψουν. Δυστυχώς, η μοίρα είχε για εκείνη άλλα σχέδια και έτσι μία μητέρα γράφει όσα θα ήθελε να της εχει πει από κοντά πριν την πάρει μακριά ο θάνατος…
«Ανησυχούσα τόσο πολύ την πρώτη ημέρα που άφησα τοον γιο μου στο σχολείο, αλλά εσύ τα έκανες όλα πιο εύκολα. Του χαμογέλασες, όπως μια μαμά χαμογελά στο παιδί της. Εξέπεμπες ζεστασιά και προσέφερες διαρκώς αγκαλιές.
Έπειτα από μια μέρα στην τάξη μαζί σου, ερχόταν στο σπίτι τραγουδώντας. Κάθε φορά που θα τον βλέπω να τεντώνει τα χέρια του στη μελωδία του αγαπημένου σας τραγουδιού θα σκέφτομαι εσένα. Δεν στο είχα πει τότε, αλλά λάτρευα το τραγούδι της καλημέρας στην αίθουσα.
Η πρώτη φορά που τραγουδήσαμε, αφού σε χάσαμε ήταν δύσκολη. Καθώς ο καιρός περνά παρηγορούμαι σκεπτόμενη ότι η δουλειά σου συνεχίζει να κάνει χαρούμενα τα παιδιά. Ακόμα κι αν δεν είσαι εδώ…
Όταν μας είδες, ήμουν προβληματισμένη. Με αγκάλιασες και μου χαμογέλασες. Κατάλαβα πως όλα θα πάνε καλά. Τις ημέρες που η καθημερινότητα με κατέκλυζε, μου μιλούσες και με παρηγορούσες. Νοιαζόσουν για τους γονείς ακριβώς όπως νοιαζόσουν και για τους μαθητές σου.
Η δημιουργικότητά σου μας έδινε έμπνευση. Δεν θα ξεχάσω τα πρόσωπα των παιδιών όταν μιλούσαν για τον τεράστιο πύργο που χτίσατε στην τάξη ή για το παιχνίδι που παίζατε όλοι μαζί.
Ποτέ δεν φάνηκε να αγανακτείς από τη δυσκολία της δουλειάς σου. Αντίθετα, έμοιαζε να αγκαλιάζεις την κάθε στιγμή.
Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί έφυγες μακριά μας. Το να το πω στον γιο μου ήταν ένα από τα πιο δύσκολα που έπρεπε να κάνω στη ζωή μου. Δεν ξέρω αν κατάλαβε ακριβώς τι έγινε, αλλά μου είπε πως σε αγαπάει.
Ένας φίλος μου είπε κάποτε ότι τα λευκά φτερά είναι οι άγγελοι που μας λένε ότι οι αγαπημένοι μας είναι στο παραδεισο και είναι καλά. Την πρώτη ημέρα μετά την κηδεία σου που πήγα στο σχολείο για να πάρω τον μικρο, ένα λευκό φτερό πέταξε μπροστά μας. Τα παιδιά στο προαύλιο χοροπηδούσαν, προσπαθώντας να το φτάσουν.
Εύχομαι να σου τα είχα πει όλα αυτά όταν ήσουν εδώ, μαζί μας. Ελπίζω να ήξερες ότι η δική σου ενέργεια, η “μαγεία” σου, έκανε ευτυχισμένους τόσους ανθρώπους. Ελπίζω να ήξερες πόσο πολύ και πόσοι πολλοί σε αγαπούσαν… Αντίο, καλή μου φίλη…»
