«Μόλις κοίταξα τον υπέρηχο ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά… Δεν υπήρχε τίποτα! Και αυτό που ένιωσα δεν περιγράφεται…»

Η Emily Christine είναι μια νέα κοπέλα που στην 8η εβδομάδα της εγκυμοσύνης της έχασε το μωρό της. Η ίδια περιγράφει τις δύσκολες αυτές ώρες που έζησε, με σκοπό να δώσει κουράγιο σε άλλες νέες γυναίκες που βιώσει αντίστοιχες εμπειρίες καθώς, όπως λέει, μόνο μιλώντας γι’αυτό θα μπορέσουμε να νιώσουμε ανακούφιση.

«Έπρεπε να πάω στην τουαλέτα επειγόντων, αλλά δεν με άφηναν να φύγω. Είπαν ότι χρειάζομαι μια γεμάτη ουροδόχο κύστη, επειδή έτσι είναι πιο εύκολο να βλέπω το μωρό κατά τη διάρκεια του υπερήχου. Θυμάμαι ότι ήμουν τόσο απογοητευμένη, όχι μόνο λόγω της γεμάτης κύστης μου, αλλά και επειδή έπρεπε να συμπληρώσω αμέτρητες σελίδες πριν μπορέσω να αδειάσω την ουροδόχο κύστη μου και να αντικρύσω το μωρό που περίμενα να δω για 8 εβδομάδες.

Τελικά με πήγαν στο πίσω δωμάτιο όπου με υποδέχτηκαν όλοι με χαμόγελο –γιατί η ευτυχία του να κυοφορείς ένα μωρό είναι μεταδοτική. Ο υπέρηχος ξεκίνησε και είδα τις εικόνες ακριβώς μπροστά μου. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που κόντευε να βγει από το στήθος μου. Αυτό ήταν συναρπαστικό!

Αυτή ήταν μια μέρα που ο σύζυγός μου και εγώ περιμέναμε για πάνω από έναν χρόνο.

Αλλά αυτές οι εικόνες ήταν διαφορετικές από αυτές που είχα δει στο Facebook, που είχαν δημοσιεύσει όλες οι φίλες μου, κάτι δεν πήγαινε καλά…

Δεν είδα τίποτα γιατί το σώμα μου λίγες ώρες πριν είχε αποβάλει.

Ο υπέρηχος ήταν ήσυχος και το κατάλαβα. Η γιατρός έφυγε από το δωμάτιο και ο σύζυγός μου με διαβεβαίωσε ότι “όλα είναι καλά.” Αλλά μην το λέτε αυτό σε ένα κορίτσι που έχει δει εκατοντάδες φωτογραφίες υπερήχων, που έχει κάνει αναζήτηση στο Instagram με το hashtag “8weeks” για να δει πώς θα ήταν τώρα το μωρό της…

Ήξερα ότι δεν ήταν καλά και δεν ήταν.

Θυμάμαι να φοβάμαι να κλάψω. Δεν ένιωθα ότι δικαιούμαι να κλαίω γιατί “δεν ήμουν τόσο προχωρημένη” και “αυτά συμβαίνουν συχνά.”

Θυμάμαι να συγκρατώ τα δάκρυα με κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μου και να μην μπορώ να κοιτάξω τον άντρα μου στο πρόσωπο γιατί ήξερα ότι ο πόνος του θα με τσακίσει.

Με έστειλαν στο σπίτι για να αφήσω το σώμα μου να λειτουργήσει φυσικά και το έκανε. Ένιωσα τα πάντα, αλλά δεν είχα τίποτα να δείξω. Ο γιατρός μου δεν με άφησε να φύγω χωρίς προειδοποίηση και είχε δίκιο για τα πάντα. Αλλά αυτό για το οποίο δεν με προειδοποίησε ήταν το τι θα συνέβαινε μετά την αρχική θλίψη και πόνο.

Δεν μου είπε ότι επρόκειτο να το θυμάμαι για πολλές επόμενες εβδομάδες, επειδή το σώμα μου επρόκειτο να πάρει πολύ καιρό για να «καθαρίσει». Δεν μου είπε ότι θα έπρεπε να παρακολουθώ τον άντρα μου να κλαίει. Δεν είπε πόσο δύσκολο θα ήταν να πω στη μαμά μου τι είχε συμβεί. Δεν μου είπε ότι το σώμα μου θα συνέχιζε να πιστεύει ότι είμαι έγκυος για τις επόμενες εβδομάδες. Δεν μου είπε πόσο δύσκολο θα ήταν να λέω στους ανθρώπους ότι είμαι εντάξει, ενώ δεν ήμουν. Δεν μου είπε ότι αυτό θα με μεταμόρφωνε σε ζηλιάρα, σε μία μόλις ημέρα. Δεν μου είπε πόσο πιο δύσκολη θα ήταν η ερώτηση «πότε θα αποκτήσεις παιδιά;» και δεν μου είπε ότι θα ήταν τόσο δύσκολο να χάνω κάποιον που δεν είχα γνωρίσει ποτέ.

Αλλά μου είπε ότι ήταν εντάξει να κλαίω και μου είπε ότι δεν ήμουν μόνη.

Οι αποβολές είναι πραγματικές και πολύ συχνές: Περίπου μία στις τέσσερις γυναίκες έχει κάποτε μια αποβολή. Αλλά μην αφήσετε αυτό να σας μπερδέψει και να σκεφτείτε ότι πονάει λιγότερο. Πέρα από στατιστικές, εγώ ένιωθα πολύ και τελικά κατάλαβα γιατί: Γιατί κανείς δεν μιλάει γι ‘αυτό.

Μόλις άρχισα να το λέω στους φίλους και την οικογένειά μου, συνειδητοποίησα σιγά-σιγά ότι δεν ήμουν μόνη. Ότι η μαμά μου, η θεία μου, η αδερφή μου, η καλύτερη φίλη της αδερφής μου, έχουν βιώσει αυτό τον πόνο και τη θλίψη, σε τέτοιο βαθμό που δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου.

Πολλοί μπορεί να αναρωτιούνται γιατί επιλέγω να μιλήσω για αυτό τόσους μήνες μετά. Η σκληρή πραγματικότητα είναι, ότι ο χρόνος δεν θεραπεύει πραγματικά όλες τις πληγές, οπότε ελπίζω ότι κοινοποιώντας την ιστορία μου θα βοηθήσει στη διαδικασία επούλωσης. Δεν ψάχνω για συμπόνοια και δεν αναζητώ απαντήσεις. Το μοιράζομαι αυτό ελπίζοντας μια γυναίκα λιγότερη να νιώσει μόνη της και να το χρησιμοποιήσει ως υπενθύμιση ή μήνυμα ότι υπάρχει ελπίδα μετά τη θλίψη.

Αυτή είναι η ελπίδα μου για σένα…

Ελπίζω να μη νιώθεις μόνη.

Ελπίζω να αφήνεις τον εαυτό σου να κλαίει.

Ελπίζω να δεις το φως στο τέλος της σήραγγας.

Ελπίζω ότι, αν και η πίστη σου θα δοκιμαστεί, θα είσαι δυνατή.

Ελπίζω να βρεις γαλήνη.

Ελπίζω να μην φοβάσαι να δοκιμάσεις ξανά.

Ελπίζω να μην κατηγορείς τον εαυτό σου.

Ελπίζω οι φίλοι σας να σε αγκαλιάσουν λίγο πιο σφιχτά.

Ελπίζω να δώσεις σε κάποιον άλλο ελπίδα μέσω της δυσκολίας σου.

Ελπίζω να είσαι φως στη σκοτεινή αυτή στιγμή.

…Και ελπίζω να γιορτάσεις τη ζωή αυτού του μωρού όσο και τη ζωή του επόμενου γιατί δεν έχει σημασία πόσο σύντομη είναι μια ζωή. Κάθε ζωή αξίζει να γιορτάζεται και όλες οι απώλειες πρέπει να θρηνούνται.»

Πηγή: Love What Matters