Ένα περίεργο σύμπτωμα την έκανε να προβληματιστεί και να ανησυχήσει. Μήπως είχε κάποια πρόωρη εφηβεία; Ή μήπως κάποιος κακοποίησε το μικρό της κοριτσάκι.
Μία μαμά περιγράφει την περιπέτεια της υγείας της κορούλας της, η οποία κατάφερε να βγει δυνατή, δίνοντας κουράγιο παράλληλα, στην οικογένειά της με τη γενναία στάση της.
«Όλα ξεκίνησαν πέρυσι περίπου στις αρχές Ιουίου. Η έφηβη αδελφή μου έμενε μαζί μας εκείνο το χρονικό διάστημα. Μπαινόβγαινε στο μπάνιο για να ετοιμαστεί για τη δουλειά της μαζί με τη μικρή μου κόρη, την Έμμα, η οποία λατρεύει τη θεία της.
Κάποια στιγμή πήγα μέσα στο μπάνιο και είδα στη λεκάνη λίγο αίμα. Ήξερα ότι δεν ήταν από μένα, ούτε ήξερα ότι ήταν η αδελφή μου. Τη ρώτησα αν είχε περίοδο. Εκείνη με κοίταξε απορημένη γιατί δεν ήταν στις μέρες της. «Όχι δεν είναι από μένα», μού είπε. Τότε ήταν που έτρεξε η μικρή μου κόρη και είπε: Μαμά, εγώ το έκανα αυτό!
Φυσικά, άρχισα να ανησυχώ. Τη ρώτησα τα πάντα: αν έπσε και χτύπησε στα γεννητικά της όργανα, αν την άγγιξε κάποιος. Η απάντηση σε όλα ήταν όχι. Περίπου την ώρα πριν από τον ύπνο πάντα πάμε τουαλέτα πριν πέσουμε στο κρεβάτι. Ξανά η Έμμα έκανε πιπί της αίμα. Τότε αποφασσαμε να πάμε στα επείγοντα.
Οι γιατροί της έκαναν εξετάσεις και συμπέραναν ότι είχε μία σοβαρή ουρολοίμωξη και τις έδωσαν αντιβίωση. Όλη την εβδομάδα, συνέχιζε να ουρεί αίμα, αλλά προς το τέλος της έδειχνε να έχει υποχωρήσει.
Ήταν Παρασκευή. Πήγαμε σε ένα παιδικό πάρτυ, όπου έπαιξε και έτρεξε πολύ. Για το υπόλοιπο της ημέρας έμοιαζε να είναι καλά. Λίγο κουρασμένη, αλλά καλά. Αργότερα εκείνο το βράδυ, πήγε νωρίς για ύπνο και δεν σκέφτηκα, ότι όλα ήταν οκ. Το πρωί της Κυριακής σηκώθηκα να ετοιμαστώ για την εκκλησία.
Η διάγνωση του όγκου και το χειρουργείο
Όταν ξύπνησα την κόρη μου, ήταν κάθιδρη, αλλά κρύα. Ξαφνικά, άρχσε να ουρλιάζει και να κλαίει από τον πόνο. Επίσης, άρχισε να παρουσιάζει πυρετό. Έτρεξα στο νοσοκομείο. Εξήγησα στους γιατρούς τι συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα και ότι είχε τελειώσει την αγωγή με την αντιβίωση. Εξέτασαν την κοιλιά της και η μία γιατρός φάνηκε να ανησυχεί.
Μας είπαν να κάνουμε έναν υπέρηχο όσο το δυνατόν γρηγορότερο. Για να καθησυχάσω τη μικρή μου της είπα ότι έχει κάτι μικρά εξωγηινάκια στην κοιλίτσα της. Χαμογέλασε. Πήγαμε ξανά μέσα στο γραφείο του γιατρού που είχε στα χέρια του τον υπέρηχο. Είχε έναν όγκο. Κλείσαμε ένα άλλο ραντεβού για μαγνητική. Μόλις κάναμε την εξέταση την πήγα για φαγητό. Όμως, παρότι ήταν ένα φαγανό παιδί, δεν είχε όρεξη να φάει τίποτα.
Τα αποτελέσματα βγήκαν. Η Έμμα είχε όγκο Wilms και έπρεπε να αφαιρεθεί. Σε εκείνο το χρονικό σημείο δεν ήμασταν σίγουρη ότι ήταν καρκινικός όγκος. Όμως, διαισθανόμουν πως ήταν. Και είχα δίκιο.
Η γιατρός μας είπε να μαζέψουμε μερικά πράγματα για μία εβδομάδα. Η επέμβαση θα γινόταν Παρασκευή πρωί. Εμείς, φυσικά, τηλεφωνήσαμε στην οικογένεια και τους φίλους μας για να τους πούμε τι συνέβαινε. Μαζί με τον μπαμπά της μείναμε σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο νοσοκομείο που θα γινόταν η επέμβαση. Ήταν μία σκληρή εβδομάδα, γιατί δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε, γνωρίζοντας τι θα αντιμετώπιζε το παιδί μας τις επόμενες μέρες ή μήνες.
Η αρχή του τέλους για την περιπέτειά της
Επιστρέψαμε σπίτι και κάπως ανασάναμε. Την επόμενη εβδομάδα ξεκίνησε χημειοθεραπείες και αντιβιώσεις. Η πρώτη δόση πήγε καλά, αλλά κάθε φορά αρρώσταινε και λίγο παραπάνω.
Το σωματάκι της κοκκίνιζε, ανέβαζε πυρετό.. Ήταν αλλεργική στα αντιβιοτικά. Και έτσι η αγωγή άλλαξε. Στην αρχή του δεύτερου γύρου χημειοθεραπείας τα όμορφα, κόκκινα, σγουρά μαλλάκια της άρχισαν να πέφτουν, όταν τη χτένιζα. Έκλαψα. Εκείνη, με την δύναμη που διέθετε μου έλεγε: Μην κλαις μαμά, μαλλιά είναι. Θα ξαναβγούν!
Άρχισε να φορά μαντίλια και καπελάκια στο φαλακρό κεφαλάκι της. Της άρεσε να πηγαίνει να ψωνίζει καπέλα με τη γιαγιά της. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολοι. Είχε χάσει πολλά: το κολύμπι το καλοκαίρι, το σχολείο, το παιχνίδι. Τις ημέρες που ήταν καλά μπορούσε να κάνει λίγα πράγματα, όπως να βγάζει φωτογραφίες.
Τον Δεκέμβριο ήταν τα γενέθλιά της. Δυστυχώς, δεν μπορούσε να κάνει πάρτι, όμως έσβησε τα κεράκια της. Οι τελευταίες ακτινογραφίες της έδειξαν, ότι είχε αρχίσει να υποχωρεί ο καρκίνος. Νιώσαμε τεράστια συγκίνηση. Μέχρι τότε η κατάθλιψη και το άγχος με είχαν χτυπήσει άσχημα, αλλά είχαμε κοντά μας ανθρώπους που είχαν βιώσει ανάλογες καταστάσεις και μας βοήθησαν να το ξεπεράσουμε. Όλες οι προσευχές μας έπιασαν τόπο. Η Έμμα μάς έδειξε πόσο γενναία και δυνατή ήταν, όχι μόνο στο σώμα, αλλά και την ψυχή της»
Πηγή: Love What Matters
