«Έκρυψα την εγκυμοσύνη μου μέχρι να γεννήσω: Κι αυτός είναι ο λόγος…»

«Έκρυψα την εγκυμοσύνη μου μέχρι να γεννήσω: Κι αυτός είναι ο λόγος...»

Γράφει η μαμά blogger Julia Marsiglio

Όταν ανακοίνωσα τη γέννηση του μικρότερου παιδιού μου στο Facebook, έλαβα ένα μήνυμα από μία φίλη μου, η οποία είχε να με δει μερικές εβδομάδες πριν. Σοκαρίστηκε. Δεν είχε παρατηρήσει τίποτα. Και φυσικά δεν γνώριζε.

Δεν είχα προσπαθήσει να το κρύψω από εκείνη, όταν συναντηθήκαμε, αλλά ούτε και μου πέρασε από το μυαλό. Φορούσα ένα σορτς κι ένα φαρδύ μπλουζάκι. Είχαμε βρεθεί για να δούμε τηλεόραση και εγώ ξάπλωσα, γιατί πονούσε η πλάτη μου. Ειλικρινά σκέφτηκα, ότι θα φανεί η κοιλιά μου τουλάχιστον σε αυτή τη στάση.

Όμως, δεν ήθελα να μιλήσω για αυτό. Η ανακοίνωση της εγκυμοσύνης μου τραβούσε την προσοχή κι εγώ μετά βίας επιβίωνα. Είχα ανακοινώσει τις δύο προηγούμενες εγκυμοσύνες μου, άλλά τώρα ήταν διαφορετικά.

«ενιωθα οτι κουβαλουσα ενα μωρο που πεθαινε»

Μετρούσα 8 εβδομάδες, για να είμαι ακριβής. Η ουρία μου ήταν πολύ υψηλή σε μία συνηθισμένη προγεννητική επίσκεψη. Επιπλέον εξετάσεις έδειξαν τάση για προεκλαμψία. Τα ηχογραφήματα είχαν αποκαλύψει ένα πολύ μικρό μωρό. Ένιωθα ότι είχα στην κοιλιά μου ένα μωρό που πέθαινε. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι είμαι υποερβολική, αλλά ο γυναικολόγος μου κατάλαβε τον φόβο μου.

Τρεις μήνες προτού μείνω έγκυος σε αυτό το παιδί, είχα γεννήσει. Γέννησα, αλλά δεν πήρα το μωρό μου πίσω. Το μικρό μου κοριτσάκι πήγε στο νεκροτομείο κι εγώ βγήκα από το μαιευτήριο με ένα κουτί με αναμνηστικά, αντί για το παιδί μου. Περιττό να πω, ότι η απώλεια της κόρης με ισοπέδωσε.

Είχα ανακοινώσει την εγκυμοσύνη μου στις 12 εβδομάδες. Όλα έμοιαζαν τέλεια, μέχρι τελικά να μην είναι. Ανέβασα πυρετό και κατέληξα στο νοσοκομείο με σήψη και ένα νεκρό μωρό. Είναι αστείο βέβαια να ξεπερνάς μία απώλεια εγκυμοσύνης δημοσίως. Οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να διαχειρίζονται ανθρώπους που έχουν χάσει ένα μωρό.

Διαβάστε επίσης: «Έχασα το παιδί μου. Σταματήστε να μου λέτε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο»

Ήταν για πολύ καιρό ταμπού και κανείς δεν ήξερε τι να πει ή να κάνει σε μία τέτοια περίπτωση. Δέκα ημέρες μετά την αποβολή μου, πήγα στο γάμο της αδελφής μου και οι περισσότεροι απέφευγαν να με κοιτάξουν στα μάτια. Κάποιοι λίγοι μου εξέφραζαν τη θλίψη τους. Σε μένα, όχι στον σύζυγό μου. Δεν με καλούσαν στα baby shower.

Στην κοινότητα των γυναικών που αποβάλλουν μιλάμε για τις απώλειες και το τραύμα που προκαλούν. Ο τρόπος με τον οποίο οι άλλοι αντέδρασαν στην απώλειά μου και οι έλλειψη στήριξης ήταν ένα δεύτερο τραύμα για μένα.

Ήξερα πως αν συνέβαινε ξανα, θα έπρεπε να μπορώ να το πω στον περίγυρό μου στην ώρα που ήθελα εγώ. Δεν θα έκρυβα την απώλειά μου, αλλά θα το μοιραζόμουν, όταν θα ήμουν πιο δυνατή.

Διαβάστε επίσης: «Ακόμα με στοιχειώνει η αποβολή του μωρού μου…»

«Αφησα πολλους στο σκοταδι»

Έτσι, όταν έμεινα ξανά έγκυος, δεν ήμουν έτοιμη να το πω στο πρώτο τρίμηνο. Ούτε και στο δεύτερο ήμουν. Δεχόμουν μία πίεση να το πω έστω σε λίγους, και κάποιοι μπορεί να το μάντεψαν, αλλά δεν έγινε ποτέ ανακοίνωση. Πολλοί έμειναν εντελώς στο σκοτάδι.

Όταν μπήκα στο τρίτο τρίμηνο, άρχισαν τα προβλήματα. Δύο φορές την εβδομάδα στην κλινική και μετά σε έναν τρομακτικό τοκετό. Είχα σταματήσει να νιώθω για πανω από μία ώρα. Η καρδιά μου ετοιμαζόταν ξανά να θρηνήσει, να μην καλωσορίσει στο σπίτι ένα μωρό. Όμως, αν και είχα αποφασίσε να το ανακοινώσω στο τρίτο τρίμηνο, δεν μπόρεσα.

Τελικά, όλα πήγαν καλά και το μεγαλύτερο παιδί μου απέκτησε αδελφάκι. Έγινε το φως στη ζωή μας.

Πηγή: Μedium

Διαβάστε επίσης: «Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο…»: Η χειρότερη φράση που μπορείς να πεις σε μια γυναίκα μετά την αποβολή