“Δεν θέλησα ποτέ δικά μου παιδιά, αλλά λατρεύω όσο τίποτα τα ανίψια μου”

«Έχω εμπλακεί πολύ έντονα στη ζωή της ανιψιάς και του ανιψιού μου. Είναι μια αγάπη η οποία δεν χρειάζεται προσπάθεια και την οποία πολλοί –λανθασμένα- μου είχαν πει πως είμαι ανίκανη να νιώσω», γράφει η Lara Holmes –υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγγραφέας – στην Guardian.

«Κάθε απόγευμα όταν παίρνω τον 7χρονο ανηψιό μου από το σχολείο, εκείνος με ρωτά αν μπορώ να του δώσω μια καραμέλα. Ξέρει ότι έχω πάντα μαζί μου. Φροντίζω να έχω πάντα μαζί μου, επειδή αυτό είναι ένα τελετουργικό που μου αρέσει πολύ», συνεχίζει στο κείμενό της στο οποίο εξηγεί το πώς δεν θέλησε να αποκτήσει ποτέ δικά της παιδιά και πώς το κενό που λένε πως νιώθεις το καλύπτουν στο έπακρο τα ανίψια της.

«Δεν θέλησα ποτέ να κάνω δικά μου παιδιά. Όποιο κι αν είναι αυτό το συναίσθημα που λένε, δεν το έχω νιώσει ποτέ. Δεν το γνωρίζω. Από τότε που ήμουν έφηβη, αυτή μου η δήλωση συνοδευόταν από σχόλια όπως “καλά, ελλαττωματική είσαι;” ή “θα μεγαλώσεις και θα θελήσεις”.

Καθώς μεγάλωνα και συνέχιζα να έχω την ίδια άποψη με κατηγορούσαν, επειδή δεν ξέρω να αγαπώ. Με πίεζαν να κάνω δικά μου παιδιά, γιατί μόνο έτσι θα καταλάβω την αληθινή αγάπη.  Και εγώ άρχισα να πιστεύω ότι, τελικά, μου λείπει αυτό το γονίδιο που σου λέει να γίνεις μάνα και να αγαπήσεις.

Φυσικά, ποτέ δεν σκέφτηκα πώς θα είναι όταν θα γινόμουν θεία. Πάντα είχα αυτόν τον ρόλο στο μυαλό μου ως έναν απλό τίτλο. Το 2013 έγινε θεία και ήμουν προετοιμασμένη να νιώσω… τίποτα.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, το να γίνω θεία ήταν η πιο όμορφη και ευχάριστη εμπειρία της ζωής μου. Φυσικά, το πώς έβλεπα τη ζωή άλλαξε τελείως, αφού πλέον άρχισα να παίρνω αποφάσεις για το πώς θα έφτιαχνα το πρόγραμμά μου έτσι ώστε να έχω περισσότερο χρόνο με τα ανίψια μου.

Έβαλα δύο καθισματάκια στο αυτοκίνητό μου. Κάνω τα ανίψια μου μπάνιο, έκανα το σπίτι μου περισσότερο ασφαλές και μία φορά την εβδομάδα έρχονται και μένουν μαζί μου. Η αγάπη μου είναι τόσο μεγάλη που με έβαλε σε σκέψεις απέναντι στη στάζη ζωής μου για τα παιδιά, εν γένει.

Η στάση ζωής μου μετά τα ανίψια μου δεν άλλαξε

Το να νοιάζομαι για αυτά τα δύο πλασματάκια είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, αλλά δεν δείχνει το πώς θα ήμουν ως μαμά. Είναι αυτή η μεγαλειώδης αγάπη και η μικρή μου ματιά στον κόσμο της μητρότητας που επιβεβαιώνει το ότι δεν θέλω παιδιά.

Οι μαμάδες βιώνουν σκληρή κριτική για σχεδόν κάθε κίνηση και απόφασή τους. Έχω δει τι πρέπει να θυσιάσει μια γυναίκα για να γίνει μάνα – σώμα, καριέρα, σχέσεις – και πώς η κουλτούρα μας της λέει ότι ποτέ δεν είναι αρκετά.

Έχω δει πόσοη γενναιότητα χρειάζεται για να είσαι μαμά σε μια κοινωνία που κυριαρχούν ιδέες που μειώνουν τη γυναίκα και τη μητέρα. Όχι, δεν θα ήθελα να μπω σε αυτό το γαϊτανάκι ενοχών.

Αυτό είναι ένα σταυροδρόμι που επιλέγω να ζήσω. Οι άνθρωποι με ρωτούν ποιο είναι το “πρόβλημά” μου. Μερικοί δεν κατανοούν το πόσο πολύ αγαπώ τα ανίψια μου, το ποιος είναι ο ρόλος μου στη ζωή τους. Δεν θεωρούν την αγάπη της θείας κάτι σημαντικό. Ούτε εγώ το έκανα, μέχρι που έγινα θεία.

Η αγάπη της θείας δεν μοιάζει με εκείνη της μαμάς, αλλά είναι εξίσου σημαντική και αληθινή.

Συμμετέχω σε μεγάλο βαθμό στη ζωή των ανιψιών μου. Συζητώ μαζί τους για το σχολείο, τους προβληματισμούς τους, για τη ζωή. Ξέρω πότε έχουν δραστηριότητες, ξέρω πώς τους αρέσει το φαγητό τους, ξέρω ποιο παραμύθι θέλουν να ακούν για να κοιμηθούν.

Είναι αυτή η αγάπη που μου είπαν πως δεν θα νιώσω ποτέ.

Στη ζωή μου ξέρω πως δεν θέλω να κάνω παιδιά και σε μεγάλο κομμάτι της πίστευα οτι δεν μπορώνα τα αγαπήσω. Τώρα γνωρίζω την αλήθεια: Μπορώ να μην αποκτήσω δικά μου παιδιά και να βιώσω την αγάπη τους. Αλλά έχω δύο παιδιά και μπορώ να τους δώσω την αμέτρητη δική μου αγάπη. Παράλληλα, λαμβάνω από εκείνα χιλιάδες αγκαλιές και υπέροχα χαμόγελα. Το να είμαι θεία είναι η χαρά της ζωής μου και δεν χρειάζομαι τίποτα παραπάνω…».

Διαβάστε επίσης:

Μελομακάρονα, κουραμπιέδες ή δίπλες;

Τα σουηδικά σχολεία αφήνουν τα tablets και επιστρέφουν στα βιβλία