Δεν είμαι η τέλεια μαμά που ήλπιζα ότι θα γίνω…

Κάθε γυναίκα που θέλει να κάνει παιδιά έχει πάντα αυτή την προσδοκία. Περιμένει και πιστεύει πως θα είναι η τέλεια μαμά.

Πολύ συχνά νέες μαμάδες ή γυναίκες σε ενδιαφέρουσα υποστηρίζουν: «Εγώ δεν θα γίνω έτσι» ή «το δικό μου το παιδί δεν θα τα κάνει αυτά», αλλά έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λέγονται.

Αν βιώνετε την χαρά της μητρότητας ξέρετε, ότι οι παραπάνω δηλώσεις δεν θα βγουν σε καμία περίπτωση αληθινές και οι πράξεις σας θα βρίσκονται πολύ μακριά από την τελειότητα.

Το ζητούμενο είναι να καταλάβετε, ότι αυτό δεν είναι κακό. Προσπαθείτε με όσα μέσα έχετε και με τον καλύτερο τρόπο που μπορείτε για να είστε μια καλή μαμά. Το τέλειο δεν είναι εφικτό και φυσικά μπορεί να γίνει πολύ βαρετό.

Η Barrie Bismark έχει ακριβώς τις ίδιες ανησυχίες με όλες μας και γράφει για αυτές στο scarymommy.com. Τελικά δεν είναι η τέλεια μαμά που περίμενε ότι θα γινόταν…

«Από τότε που ήμουν μικρή ήθελα να κάνω παιδιά. Το ήξερα! Δεν αμφισβήτησα ποτέ αυτή μου την επιθυμία. Θα ήμουν η τέλεια μαμά στο σπίτι και θα απολάμβανα κάθε στιγμή με τα παιδιά μου!

Και μετά έκανα όντως τα δικά μου παιδιά. Τρία για την ακρίβεια. Ήταν τότε που έπεσα από το συννεφάκι μου και προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.

Η μαμά που έγινα δεν έχει καμία σχέση με την μαμά που πίστευα ότι θα ήμουν. Θεωρούσα ότι η μητρότητα μοιάζει πολύ με το παιχνίδι “Μαμά και παιδί” που παίζαμε μικρά. Τελικά, το να γίνεις “η μαμά” δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαντάζει.

Φανταζόμουν πως κάνω γιόγκα καθημερινά, θα έψηνα τα πιο γλυκά κεϊκάκια για τις σχολικές γιορτές και θα ξόδευα τις ημέρες μου με δημιουργικές δραστηριότητες, βόλτες στα πάρκα και παιχνίδι.

Αποδείχθηκε ότι υπάρχει και κάτι παραπάνω πέρα από αυτά. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τις δυσκολίες της ζωής. Τις καθημερινές μάχες για τα οικονομικά προβλήματα, τις σχέσεις, τη φιλία, τις αρρώστιες και κάθε μικρή ενόχληση που τυχαίνει σε ένα σπίτι με παιδιά.

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ένιωθα ηττημένη, ανεπαρκής, εξουθενωμένη.

Στην πραγματικότητα φωνάζω περισσότερο από όσο θέλω, δεν έχω υπομονή και, συχνά, δεν ελέγχω τα συναισθήματά μου.

Νιώθω ότι θα τα καταφέρω, ότι είμαι ικανή για αυτό όταν τους διαβάζω μια ιστορία για καληνύχτα. Όταν προσπαθώ να τους μάθω κάτι καινούριο, αλλά ξαφνικά η 2χρονη κόρη μου τσιμπά το χέρι μου και γκρινιάζει γιατί δεν θέλει να φορέσει αυτό το φουστάνι και εγώ μένω τόσο ξαφνιασμένη που είναι… αστείο.

Έπειτα, δάκρυα έρχονται στα μάτια μου όταν ο γιος μου γράφει το πρώτο του σημείωμα λόγια αγάπης για μένα. Αλλά είναι απίστευτα δύσκολο να τον κυνηγάω στο σούπερ μάρκετ όταν προσπαθώ να κρατήσω το καρότσι και τη μικρή για να μην διαλυθούν όλα.

Είναι ξεκαρδιστικό αν το σκεφτεί κανείς. Πώς τα πιο απλά πράγματα μπορεί να μετατραπούν σε άλυτες δυσκολίες όταν έχεις μικρά παιδιά. Πράγματα που δεν φαντάζεσαι ότι θα ήταν ποτέ δύσκολα, όπως το να δώσεις σε κάποιον φαγητό ή να τον βάλεις στο αυτοκίνητο και να του φορέσεις παπούτσια.

Οπότε όχι. Δεν είμαι η “τέλεια μαμά”. Απέχω παρασάγγας από αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Το σπίτι μου δεν είναι ποτέ απόλυτα τακτοποιημένο, τα παιδιά μου δεν είναι πάντα άψογα, δεν έχω υπομονή, χάνω την ψυχραιμία μου και, σύμφωνα με τα παιδιά μου, είμαι και άδικη!

Αλλά είμαι εδώ ό,τι και αν συμβεί. Η “άδικη” μαμά τους τα αγαπά όσο τίποτα στον κόσμο και αγωνίζεται για το πράγμα που λέγεται “μητρότητα” κάθε μέρα. Με μικρά και αργά βήματα προσπαθώντας για το καλύτερο. Το μόνο που εύχομαι είναι η μαμά στην οποία τελικά έγινα να είναι αρκετή για τα παιδιά της…».