Οι περισσότεροι από εμάς ίσως χαρακτηρίσουμε ως παράτολμη την πράξη αυτής της μαμάς η οποία αποφάσισε να υιοθετήσει ένα μωράκι με σύνδρομο Down και να το μεγαλώσει μόνη της.
Σίγουρα μας προκαλεί συναισθήματα συγκίνησης και θαυμασμού, αλλά πόσοι από εμάς θα τολμούσαμε να κάνουμε το ίδιο;
Η γυναίκα που μοιράστηκε την ιστορία της με την metro.co.uk, με αφορμή τον μήνα υιοθεσίας που τιμάται κάθε Οκτώβριο στη Βρετανία, θέλησε να παραμείνει ανώνυμη, αλλά δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι θα υιοθετούσε ξανά ένα μωρό με σύνδρομο Down.
«Πριν λίγους μήνες βρέθηκα στο πάρκο με τον 5χρονο γιο μου όταν ψέλλισε τις πιο όμορφες λέξεις ένας γονιός θα μπορούσε να ακούσει: “Μαμά, σε αγαπάω” και μετά με αγκάλιασε σφιχτά.
Ήταν η πρώτη φορά που κατάφερε να πει αυτές τις λέξεις. Ο Harry αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα με την ομιλία, όπως αρκετά παιδιά που διαγιγνώσκονται με σύνδρομο Down, οπότε αυτή ήταν μια μοναδική κατάκτηση για εκείνον και για εμάς.
Ήθελα πάντα παιδιά. Δυστυχώς, τα πράγματα με τις σχέσεις μου δεν εξελίσσονταν όπως τα φανταζόμουν, έτσι γύρω στα 35 μου αποφάσισα να αποκτήσω μόνη μου ένα παιδί.
Στην αρχή απέρριπτα την ιδέα της υιοθεσίας, καθώς ήθελα να βιώσω την εγκυμοσύνη και τον τοκετό. Έπειτα, όμως, από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες με δότες σπέρματος και κατάψυξη ωαρίων, στράφηκα στην υιοθεσία.
Για μένα το σύνδρομο Down δεν ήταν κάτι άγνωστο, καθώς η μικρή μου αδερφή έχει αυτό το ένα παραπάνω χρωμόσωμα. Στην οικογένειά μου, επίσης, υπάρχουν κι άλλα άτομα που αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες.
Οπότε όταν η κοινωνική λειτουργός μου πρότεινε να υιοθετήσω ένα μωράκι με ειδικές ανάγκες, δεν το πολυσκέφτηκα.
Δεν με ανησυχούσε τόσο η αναπηρία του παιδιού μου, όσο το ότι θα το μεγάλωνα μόνη.
Ο καιρός περνούσε και εγώ ανυπομονούσα να αποκτήσω το παιδί μου. Συνομιλούσα με ζευγάρια, υπηρεσίες, κέντρα. Έστελνα αιτήσεις, βιογραφικά και για μήνες περίμενα, ώσπου έκανα αίτηση αποκλειστικά για ένα παιδί με σύνδρομο Down.
Τη μεθεπόμενη ημέρα έλαβα ένα τηλεφώνημα και μου εστάλησαν τα στοιχεία του Harry.
Τον Ιούλιο του 2016 κατάφερα, έπειτα από 6 μήνες γραφειοκρατίας, να τον πάρω μαζί μου στο σπίτι. Ένιωσα πολύ παράξενα. Τον ήξερα μόλις 10 μέρες και τελικά ήταν δικός μου.
Ήμουν, όμως, καλά προετοιμασμένη και παραπάνω από το κανονικό ενθουσιασμένη! Είχα διακοσμήσει το δωμάτιό του, είχα αγοράσει όλα τα απαραίτητα και το περίμενα με όλη μου την καρδιά.
Ο Harry ήταν αυτό που ήθελα για χρόνια, αν και υπάρχουν ορισμένες προκλήσεις στην καθημερινότητα.
Όταν ήταν μικρότερος αρρώσταινε πολύ συχνά. Έκανε εμετούς συνέχεια στο κρεβάτι του και μόνο όταν καθάριζα για εκατοστή φορά λιγοψύχησα. Έπρεπε όμως να αντέξω. Αυτό κάνει ένας γονιός.
Η οικογένειά μου ήταν τόσο ενθουσιασμένη και περήφανη για εμένα. Ο πατέρας μου θυμάται πως το να μεγαλώνεις ένα παιδί με σύνδρομο Down τη δεκαετία του 1970 ήταν σχεδόν ακατόρθωτο. Ωστόσο, σήμερα, το δικό μου παιδί θα έχει οτιδήποτε κι αν χρειαστεί. Θα κάνω ό,τι περισσότερο μπορώ για να μην χάσει τίποτα από όσα δικαιούται.
Για μένα ο Harry είναι απλώς ένα αγόρι. Κάποιες φορές ξεχνάω ότι έχει σύνδρομο Down. Κατάφερε να κάνει τα πρώτα του βήματα όταν ήταν 3 και αργεί να καταφέρει πολλά σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, αλλά αυτό για εμάς είναι κάτι γνωστό.
Είναι τόσο έξυπνος και χαμογελαστός. Του αρέσει να τραγουδά και να διαβάζει, ενώ έχουμε κρατήσει επαφή με τα 4 αδέρφια του.
Για το μόνο που ανησυχώ είναι το μέλλον του. Τι θα συμβεί όταν δεν θα είμαι πια δίπλα του. Θα προσπαθήσω, όμως, να τον θωρακίσω όσο καλύτερα γίνεται. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να είναι έτοιμος για εκείνη τη στιγμή. Αυτό δεν κάνουν άλλωστε όλοι οι γονείς;
Ναι, θα ενθάρρυνα και άλλους να υιοθετήσουν ένα παιδί με αναπηρία. Μπορεί να υπάρξουν δυσκολίες, αλλά η αγάπη που θα λάβουν τις σβήνει όλες.
Προσωπικά, σκέφτομαι να υιοθετήσω και δεύτερο μωράκι. Ίσως άλλο ένα με σύνδρομο Down. Ελπίζω του χρόνου ο Harry να έχει αδερφάκι…»
