Πάντα προλαβαίνουμε να ζητήσουμε συγγνώμη αν πληγώσαμε το παιδί μας

Πάντα προλαβαίνουμε να ζητήσουμε συγνώμη αν πληγώσαμε το παιδί μας

Δεν παίζονται όλα πριν τα 3 του παιδιού.

Ούτε μέχρι τα 6, ούτε τα 16 ή τα 46. Οκ η αλήθεια είναι ότι παίζονται πολλά… αλλά δεν παίζονται όλα.

Μπορεί να μην είμασταν αρκετά εκεί όταν ήταν 2, αλλά τώρα που είναι 12 να είμαστε στο λούνα πάρκ και το γέλιο μας να ακούγεται μέχρι το Καστελόριζο.

Μπορεί όταν ήταν μικρό να μην το πήραμε αρκετά αγκαλιά αλλά τώρα να το παίρνουμε συχνά και ας μας έχει φτάσει στο ύψος πια.

Μπορεί να φωνάζαμε και να το μαλώνανε όταν ήταν 3 γιατί δεν ξέραμε ότι οι τιμωρίες είναι αναποτελεσματικές και μας απομακρύνουν από το παιδί τελικά αλλά τώρα που μάθαμε και που είναι 8 να καθόμαστε στο κρεβάτι μια ώρα κάθε βράδυ μαζί του και να ανοίγονται καρδιές.

Πάντα προλαβαίνουμε να συνδεθούμε και ας μη τα καταφέραμε έως τώρα, ας έχουμε γίνει πια παππού ή γιαγιά.

Πάντα προλαβαίνουμε να ζητήσουμε συγγνώμη αν πληγώσαμε το παιδί μας, ας είναι χρόνια μετά.

Πάντα προλαβαίνουμε να γελάσουμε. Πάντα προλαβαίνουμε. Γιατί το παιδί μας, η αλήθεια είναι, πάντα μας περιμένει.

Μας περιμένει και είναι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να δεχτεί συγγνώμες, αγκαλιές, γράμματα αγάπης, γέλια, σύνδεση καρδιά με καρδιά.

Το παιδί περιμένει και ο γονέας προλαβαίνει.

Μέχρι το τελος, προλαβαίνουμε γιατί δεν έχουν παιχτεί όλα.

Positive Parents

Διαβάστε επίσης:

Δεν υπάρχει τέλειος γονιός, μόνο αυτός που σέβεται το παιδί του και ζητά συγγνώμη

«Αγαπημένα μου παιδιά, συγγνώμη που ημουν απαράδεκτη σήμερα…»

«Συγγνώμη για την ακαταστασία, αλλά τα παιδιά φτιάχνουν… αναμνήσεις»