Όσο μικρότερα είναι τα παιδιά, τόσο πιο σημαντικό είναι να τους προσφέρουμε συμπαράσταση

«Να με παρηγορείς»: Τα παιδιά χρειάζονται παρηγοριά για διαφορετικών ειδών στεναχώριες.

Κουράζονται, πεινάνε, χτυπάνε, φοβούνται, νιώθουν μοναξιά, απογοήτευση ή σύγχυση μέσα σε έναν ακατανόητο κόσμο και έχουν ανάγκη από τρυφερότητα και ηρεμία πολλές φορές μέσα στη μέρα.

Όσο μικρότερα είναι, τόσο πιο σημαντικό είναι να τους προσφέρουμε λίγη ενσυναισθητική συμπαράσταση μαζί με το φαγητό ή ένα τσιρότο.

Αυτές είναι αυθεντικές χειρονομίες δηλώνουν στα παιδιά ότι όχι μόνο είμαστε κοντά τους για να καταπραΰνουμε τη σωματική ενόχληση αλλά και ότι αποδεχόμαστε τα συναισθήματά τους και μπορούμε να τα βοηθήσουμε να τα ριθμίσουν.

Γι’ αυτό πολλοί ειδικοί στην ανατροφή των παιδιών τονίζουν ότι είναι προτιμότερο να κρατάμε το μωρό στα χέρια μας και να έχουμε οπτική επαφή μαζί του ενόσω ταΐζουμε, παρά να παρακολουθούμε τηλεόραση ή να διαβάζουμε τα mail μας.

Έτσι, το παιδί μαθαίνει ότι μπορεί να ξεπερνά την απόγνωση χάρη στη φροντίδα που του εξασφαλίζει ένα άλλο πρόσωπο και επομένως θα ρισκάρει να βγει έξω στον κόσμο όπου αναμφίβολα κάποιες στιγμές θα νιώσει άβολα.

Επίσης μαθαίνει ότι μπορεί να στρέφεται στους άλλους για παρηγοριά, ένα μάθημα που το βοηθά να δημιουργεί ικανοποιητικές αμοιβαίες σχέσεις σε όλη του τη ζωή.
Η πρόκληση: Να κρατάτε το “εσύ” μέσα στο “εμείς”.

Αυτό σημαίνει να ξεκαθαρίζετε ότι κατανοείτε και είστε σε θέση να αντιληφθείτε τη συναισθηματική εμπειρία του παιδιού χωρίς να αναλαμβάνετε να αντιμετωπίσετε την εμπειρία αυτή. Είναι δύσκολο να μην υπερβάλλετε στην προσπάθειά σας να δηλώσετε μία ενσυναισθητική κατανόηση, ιδίως αν τον πατρικό ή μητρικό σας ένστικτο σας ωθεί να συμπάσχετε.

Για να βοηθήσουμε ένα μωρό ή ένα μικρό παιδί να κατανοήσει ότι τα συναισθήματά μας είναι δικά μας, αλλά μπορούμε να βοηθούμε από κάποιον που νοιάζεται για μας, είναι σημαντικό να επιδεικνύουμε αυτό που ο Daniel Stern αποκάλεσε “αισθηματικό σχήμα”, παρόμοιο με αυτό του παιδιού μας, να συνταιριάζουμε δηλαδή τα συναισθήματα του παιδιού με την έκφραση του προσώπου μας, τη φωνή, τη γλώσσα του σώματος και την επαφή, και να αποφεύγουμε να φέρουμε στην επιφάνεια τη δική μας απόγνωση που τυχόν απορρέει από τα σύναισθήματα του παιδιού.

Ένα μωρό που θρηνεί απεγνωσμένα δεν χρειάζεται ένα γονιό που θρηνεί ως απάντήση, αλλά κάποιον που υιοθετεί μία λυπημένη έκφραση, το αγγίζει απαλά και του μιλάμε ήρεμη κατανόηση ώστε το παιδί να συλλογιστεί: “Α, καταλαβαίνεις πώς νιώθω και δεν είμαι μόνος σε αυτό. Επίσης, μαθαίνω ότι αυτό το συναίσθημα μπορεί να το μοιραστώ και να το εμπιστευτώ σε κάποιον”.

Μαρία Μαγγανάρη