Χρειάστηκε να βαδίσει έναν Γολγοθά για να αποκτήσει ένα μωράκι. Όμως, αυτό δεν την πτόησε. Έκανε πολλές προσπάθειες, οι οποίες έπεσαν στο κενό. Και τότε ως απο μηχανής θεός, μία πραγματική φίλη της έκανε το πιο υπέροχο δώρο ζωής.
«Αφότου παντρεύτηκα τον Οκτώβριο του 2012, ανυπομονούσαμε να κάνουμε την δική μας οικογένεια. Παρόλα αυτά, χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετά παρά πάνω από όσο πιστεύαμε. Έπειτα από 9 εξωσωματικές με 15 έμβρυα, 5 εμφυτεύσεις ωαρίων και 6 αποβολές, μία φίλη μου προσφέρθηκε να γίνει παρένθετη. Ήταν η πιο ευγενική πρόταση που μου έκανε ποτέ κανείς.
Της μεταφέραμε δύο έμβρυα και ανακαύψαμε ότι περιμένουμε το κοριτσάκι – ουράνιο τόξο μας μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2018. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα γεννιόταν ανήμερα των γενεθλίων του πατέρα μου, του οποίου πήρε το όνομα.
Είχα χάσει τον μπαμπά μου πριν από τρία χρόνια. Είχαμε αποφασίσει ότι το παιδί μου θα έπαιρνε το όνομά του. Μετά από τόσες προσπάθειες, τελικά το κοριτσάκι μας ήρθε στον κόσμο ανήμερα των γενεθλίων του. Δεν φαντάζεστε τη συγκίνησή μας, δεν υπήρχε κανείς στο δωμάτιο που να μην έκλαιγε.
Λίγο πριν από τον τοκετό, πήρα την απόφαση να περάσω μερικές μέρες μαζί με τη φίλη μου που θα γεννούσε το παιδί μου, προκειμένου να τη βοηθήσω, αν το χρειαζόταν. Είτε εγώ, είτε ο σύζυγός μου πηγαίναμε βόλτες μαζί μαζί της και με την μικρότερη κόρη της, κάτι που θα βοηθούσε τη διαδικασία του τοκετού.
Ήταν Σαββατοκύριακο και το πρωί της Κυριακής 9 Σεπτεμβρίου η φίλη μου είχε αρχίσει να έχει συσπάσεις. Καλέσαμε το νοσοκομείο και η μαία μας είπε, πως αν δεν ελαττωθούν οι συσπάσεις θα έπρεπε να έρθουν στο μαιευτήριο. Εκείνη τη στιγμή ήταν στις 37 εβδομάδες. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο μαιευτήριο, αλλά 4 ώρες μετά δεν είχε αλλάξει κάτι και επιστρέψαμε στο σπίτι. Το επόμενο Σαββατοκύριακο πήγαμε για το ραντεβού των 38 εβδομάδων, η διαστολή ήταν περίπου 2 εκατοστά ξανά, όπως και την πρώτη φορά και δεν είχε υπάρξει περαιτέρω πρόοδος και ξανά επιστρέψαμε. Ανυπομονούσαμε και εγώ και ο άντρας μου για το κοριτσάκι μας, είχαμε τρελαθεί.
Ξαπλώσαμε και τα ξημερώματα σήμανε η ώρα του τοκετού. Ήταν 4 το πρωί. Η φίλη μου και ο σύζυγός της είχαν ήδη φτάσει, όταν μας πήραν τηλέφωνο. Η διαστολή ήταν 2,5 εκατοστά και όσο περνούσε η ώρα μεγάλωνε. Φτάσαμε στο νοσοκομείο και, όταν συνειδητοποιήσαμε, ότι ο τοκετός βρισκόταν σε εξέλιξη κλάψαμε από χαρά. Όλα όσα είχαμε περάσει τα τελευταία έξι χρόνια έμοιαζαν να χάνονται, καθώς το κοριτσάκι μου ερχόταν στον κόσμο.
Τα νερά έσπασαν το μεσημέρι και η φίλη μου μπήκε στην μπανιέρα για την γέννηση στο νερό. Το να παρακολουθώ τον τοκετό της ήταν ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που θα μπορούσα. Όμως έκανε κάτι εκπληκτικό για μας. Εκείνη την ημέρα, 19 Σεπτεμβρίου στις 13.52 το μεσημέρι το μικρό μας θαύμα γεννήθηκε.
Δεν είχα πραγματικά λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Έκλαιγα ασυναίσθητα, ήταν τόσο όμορφο και το γεγονός ότι η φίλη μου το έφερε στον κόσμο η φίλη μου και το έζησα από κοντά, ήταν το πιο μαγικό πράγμα στον κόσμο.
Δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ ικανή να ξεπληρώσω στη φίλη μου το μεγαλύτερο δώρο ζωής που μου έχουν κάνει ποτέ. Σε αγαπάμε τόσο πολύ και ανυπομονούμε να μοιραστούμε με την κορούλα μας την ιστορία της, όταν μεγαλώσει»
Πηγή: Love What Matters
Διαβάστε επίσης:
Το «κουμπί της αγκαλιάς»: Το κόλπο για να μην στεναχωριέται το παιδί τις πρώτες μέρες στο σχολείο
«Γίνε πορτοκαλί»: Ένα υπέροχο βραχιολάκι χαρίζει χαμόγελα στα παιδιά με καρκίνο
«Δεν με νοιάζει αν θα μάθει «νερό» την προπαίδεια – Παιδεία να μάθει, περιττό το προ»
