Η υπέροχη κίνηση ενός κοριτσιού για συμμαθητή της με σπάνιο σύνδρομο, ένα μάθημα για όλους

Κανένας έπαινος, κανένα υπέρλαμπρο ταλέντο, κανένας τέλειος βαθμός δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με την ικανότητα να βλέπουμε με τα μάτια του άλλου.

Η μαμά – blogger Kristin Banga Adair περιγράφει το πώς ένιωσε περισσότερο περήφανη για την κόρη της, για τον τρόπο που αντιμετώπισε έναν συμμαθητή της με σπάνιο σύνδρομο.

«Στο δρόμο για το σπίτι με τα παιδιά μου παίζαμε ένα παιχνίδι που λέγαμε τα καλά και τα άσχημα της ημέρας μας. Η 12χρονη κόρη μου είπε το καλύτερο της ημέρας της και μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια.

Ξεκίνησε την ιστορία της λέγοντας: “Μαμά, σήμερα έκανα μία δασκάλα να κλάψει”. Από το πρώτο άκουσμα δεν μπορούσα να καταλάβω, αν ήταν καλό ή κακό. Και η συνέχεια έχει ως εξής…

“Υπάρχει ένα αγόρι στην τάξη των καλλιτεχνικών που έχει σύνδρομο Τουρέτ. Γελάνε όλοι μαζί του, επειδή κάνει παράξενα πράγματα. Σήμερα έπεσε στο πάτωμα, κάτι που το κάνει συχνά. Κοίταξα γύρω μου και όλα τα παιδιά γελούσαν μαζί του. Έτσι, πήγα δίπλα του και ξάπλωσα κάτω μαζί του. Η τάξη σταμάτησε να γελά. Μία δασκάλα (η οποία τυγχάνει να είναι και μαμά του αγοριού) περνούσε δίπλα από την ανοιχτή πόρτα της τάξης και με είδε στο πάτωμα με το παιδί της. Είχε δει τα πάντα. Μπήκε μέσα στην αίθουσα των καλλιτεχνικών, ήρθε προς το μέρος με δάκρυα στα μάτια, με ευχαρίστησε και μου χάρισε μία πολύ σφιχτή αγκαλιά. Μαμά, με έσφιξε τόσο πολύ και μου είπε ότι είμαι ένα πολύ γλυκό κορίτσι”

Δεν ήξερα τι να πω, δεν έβγαινε η φωνή μου. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα σε σημείο που μετά βίας έβλεπα τον δρόμο. Δεν μπορούσα να της απαντήσω! Πώςθα έβρισκα τα σωστά λόγια να της εξηγήσω πόσο περήφανη ήμουν για εκείνη; Με κοίταξε, είδε τα δάκρυά μου και κατάλαβε. Δεν χρειαζόταν λόγια. Δεν υπάρχει κάτι που να έχει κάνει το παιδί μου ως τώρα και να έχω νιώσει περισσότερο περήφανη για αυτό. Ούτε οι έπαινοι στο σχολείο, ή τα ταλέντα στον αθλητισμό ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να συγκριθεί με την ανθρωπιά και την ενσυναίσθηση προς τους άλλους.

Εάν είστε γονείς ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες, θέλω να διαβεβαιώσω, ότι εκεί έξω, σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που στέκονται δίπλα στο δίκαιο. Γονείς, θέλω να σας ενθαρρύνω να μιλάτε στα παιδιά σας για το διαφορετικό, για τα σύνδρομα, τον αυτισμό, τον ρατσισμό κλπ. Ενσυναίσθηση σημαίνει να βλέπετε με τα μάτια του άλλου, να ακούτε με τα αυτιά του και να νιώθετε με την καρδιά του».

Love What Matters