«Η μάχη μας που δεν βλέπετε»: Η σπαρακτική κραυγή μίας γυναίκας που παλεύει για ένα μωρό

«Υπάρχουν δύο όψεις του να μην μπορείς να κάνεις παιδί. Αυτή που σας δείχνουμε, το χαμόγελο, τα μότο ελπίδας και τα σταυρωμένα δάχτυλα στο ιατρείο. Όμως υπάρχει και η όψη που δεν βλέπετε. Αυτή της μάχης. Η μάχη, ο αγώνας είναι μέρος της ιστορίας μας. Όταν δεν με κρατούν άλλο τα πόδια μου και γέρνω στους ώμους του εκείνος μου ψιθυρίζει: δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατή. Όμως, σίγουρα μοιάζει να με σκοτώνει.

Γιατί δεν μιλάμε ανοιχτά και φυσιολογικά για πράγματα, όπως είναι η υπογονιμότητα; Όλοι γνωρίζουμε κάποιον που να το έχει ζήσει ως ένα βαθμό, σωστά; Τότε γιατί αντιδρούμε λες και είναι ντροπή και ταμπού που πρέπει να κρατηθεί κρυφό;

Το να μην μπορείς να κάνεις παιδί είναι πολλά πράγματα, αλλά κανένα δεν είναι ιδιωτικό και κρυφό. Είναι ένα σωρό πράγματα στο πρόσωπό σου που υπενθυμίζουν όλα όσα σου λείπουν. Εισβάλλει στην προσωπική και κοινωνική σου ζωή και την κυκλώνει όπως ένας κισσός τον τοίχο. Ρωτάτε τι κάνω, απαντώ “είμαι καλά”, αλλά όπως πολλές άλλες γυναίκες είμαι διαλυμένη για το πιο όμορφο και φυσιολογικό πράγμα που μπορεί να προσφέρει μία γυναίκα κι εγώ δεν μπορώ να έχω αυτό το δικαίωμα.

Αυτές οι εικόνες είναι κεντρί, αλλά είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε ώρες προτού σηκωθούμε στα πόδια μας για να πάμε στη δουλειά μας ή σε ένα κοινωνικό γεγονός. Αυτοί που βλέπουν τον εαυτό τους σε μένα, να ξέρετε ότι δεν είστε μόνες. Σας βλέπω, είστε εγώ.

Νιώθεις χωρίς ελπίδα και είσαι έτοιμη να ρίξεις την πετσέτα στο καναβάτσο, γιατί αυτό το όνειρο μοιάζει ακόμη πιο μακρινό. Προσπαθείς να κρατήσεις τα προσχήματα, ενώ ο κόσμος γύρω σου γιορτάζει. Νιώθεις θυμωμένος και ντροπιασμένος με τον εαυτό σου για αυτόν τον κόμπο στο στομάχι που νιώθεις, όταν μία φίλη σου σού ανακοινώνει την εγκυμοσύνη της. Ξέρεις ότι προσπερνάς τη χαρά τους, είσαι πολύ λυπημένη που το δικό σου ταξίδι είναι προς ένα πικρό και απομονωμένο μέρος.

Οι άνθρωποι που συναντάς δεν ξέρουν ότι δίνεις αγώνα για να αποκτήσεις ένα μωρό, καθώς σε ρωτούν αν θέλεις να πάρεις σπίτι σου ένα από τα “θηρία” παιδιά τους που τους τρελαίνουν.

Αυτοί οι φίλοι και τα μέλη της οικογένειάς σου που σου λένε: νέα είσαι ακόμη, έχεις χρόνο, στην πραγματικότητα προσπαθούν να σε κάνουν να νιώσεις καλά, να σου χρυσώσουν το χάπι. Δεν ξέρουν ότι το έχεις ακούσει 200 φορές φέτος, ούτε μπορούν να καταλάβουν την οικονομική συνέπεια όλων αυτών ή την γενναιότητά σου να κρατήσεις τα προσχήματα μέρα με τη μέρα.

Δεν είστε μόνες, είμαι μαζί σας. Οι στιγμές δεν είναι πάντα καλές και έχω κουραστεί να παριστάνω ότι είναι. Αυτή είναι η ιστορία μου που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Αν δακρύσατε, σκουπίστε τα μάτια σας, βάλτε το καλύτερο χαμόγελό σας και συνεχίστε για έναν ακόμη μήνα με ελπίδα ότι θα συμβεί το θαύμα».