«Η ιστορία ενός παιδιού του δρόμου»: Μία συγκινητική ταινία μικρού μήκους για τα «παιδιά ενός άλλου Θεού»

Η 12η Απριλίου είναι η Διεθνής Ημέρα για τα Παιδιά του Δρόμου. Μία ιδιαίτερη διεθνής η μέρα που αναγνωρίζει τη δύναμη και την ανθεκτικότητα εκατομμυρίων παιδιών που επιβιώνουν στον δρόμο σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η ημέρα αυτή καθιερώθηκε το 2011, με πρωτοβουλία του Consortium for Street Children (CSC), μιας διεθνούς μ.κ.ο. με έδρα το Λονδίνο και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Απριλίου.

Στόχος της Ημέρας είναι να φέρει στο προσκήνιο τα προβλήματα των παιδιών του δρόμου, που περιφέρονται μόνα και έρημα χωρίς γονική υποστήριξη στις μεγαλουπόλεις του αναπτυσσόμενου κόσμου και όχι μόνο, αλλά και να υπενθυμίσει στους κρατούντες ότι η Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του Παιδιού αποτελεί νομική δέσμευση για τις χώρες που την έχουν υπογράψει.

Μία ταινία μικρού μήκους που με τίτλο «Η ιστορία ενός παιδιού του δρόμου» περιγράφει ακριβώς τη δύναμη αυτών των παιδιών.

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα αποτυπώνει την πραγματικότητα της ζωής στον δρόμο και τις δυσκολίες, με τις οποίες έρχονται αντιμέτωπα εκατομμύρια παιδιά καθημερινά.

Ο ήρωας της ταινίας, διάρκειας περίπου 2.30 λεπτών μέσα από τα συγκινητικά λόγια του δίνει μία εικόνα της κατάστασης των παιδιών που αναγκάζονται να ζουν περιπλανώμενα.

«Δεν κατέληξα στον δρόμο από επιλογή. Η μαμά μου κι εγώ μετακινούμαστε από μέρος σε μέρος. Δεν μπορούμε να μείνουμε σε κάποιο καταφύγιο, πρέπε να βρίσκουμε άλλα σημεία να κοιμηθούμε. Είναι εξουθενωτικό και περίπλοκο να περπατάς για ώρες στους δρόμους με όλες σου τις τσάντες με τα πράγματά σου. Κοιμόμαστε στις στάσεις των λεωφορείων, στο πάρκο. Κοιμόμαστε στα σκαλιά έξω από την εκκλησία και μπροστά από εστιατόρια. Κοιμόμαστε σε μία περιοχή με πολλή φτώχεια, πολλούς άστεγους και χρήστες ναρκωτικών.

Και τον περισσότερο καιρό είμαι μόνος στους δρόμους, προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει. Περιπλανιέμαι τη νύχτα, επειδή δεν ξέρω κανέναν ή δεν έχω κάπου να πάω. Συνεχώς αναρωτιέμαι τι κάνω εδώ. Μπαίνω στο λεωφορείο το μεσημέρι και κοιμάμαι σε αυτό μέχρι τις 3 το ξημέρωμα. Όταν ξυπνώ το πρωί, έχω μπροστά μου άλλη μία ημέρα για να δω πώς θα επιβιώσω. Μεταφέρω όλα μου τα πράγματα μέσα σε μία σακούλα σκουπιδιών. Μερικές φορές νιώθω σαν στρατιώτης και είναι σκληρό. Παθαίνω μολύνσεις συνεχώς εφόσον κοιμάμαι σε βρόμικα στρώματα και σε σημεία που δεν είναι καθαρά.

Μία από αυτές τις μολύνσεις επιδεινώθηκε και δοκίμασα να πάω σε έναν γιατρό. Με ρώτησαν πού ήταν η μητέρα μου και τους είπα ότι δεν ήξερα. Μου είπαν, ότι δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν και ότι δεν μπορούσα να δω τον γιατρό. Μερικές φορές δουλεύω για έναν τύπο πουλώντας παιχνίδια από το πρωί ως το βράδυ για να αγοράσω ένα ζεστό φαγητό. Όταν δεν έχω τίποτα να φάω, εκλιπαρώ για λίγα χρήματα ή πηγαίνω σε μέρη που μπορεί να υπάρχουν αποφάγια στο τραπέζι. Μερικές φορές οι λέσχες προσφέρουν φαγητό, όμως δεν με αφήνουν να μπω, επειδή δεν είμαι μαζί με τη μητέρα μου.

Πάντα προσέχω τους ανθρώπους που μπορεί να με πληγώσουν και συχνά νιώθω αδύναμος. Μερικές φορές νιώθω ότι όλα είναι εναντίον μου και παλεύω με τη ζωή. Περνάω πολύ καιρό στους δρόμους προσπαθώντας να ανακαλύψω πώς να κάνω το καλύτερο για την κατάσταση που βιώνω. Μερικές φορές ξεχνώ τι σημαίνει ύπνος. Υπάρχουν εκατομμύρια παιδιά σαν εμένα σε κάθε χώρα του κόσμου, που ζουν στον δρόμο. Αλλά δεν θα έπρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τα παιδιά του δρόμου έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα υπόλοιπα παιδιά.

Για να εξασφαλίσουμε ότι μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτά τα δικαιώματα, χρειάζεται οι κυβερνήσεις του κόσμου να δεσμευτούν για αυτήν την ισότητα», είναι τα λόγια του ήρωα. 

Αξίζει να αφιερώσετε λίγα λεπτά για να τη δείτε!

*Η ταινία δημιουργήθηκε για λογαριασμό του Consortium for Street Children