«Η αγάπη δεν πονάει»: Η φράση που πρέπει να θυμάσαι κάθε φορά που θυμώνεις με το παιδί σου

Οι γονείς συχνά παραξενεύονται με την ιδέα να εκφράσουν αγάπη προς ένα παιδί που φέρεται επιθετικά.

Παρόλα αυτά, αν το δοκιμάσετε, θα διαπιστώσετε ότι η επιθετικότητα του παιδιού σας είναι η κραυγή του για την αγάπη σας ή για την προσοχή σας σχετικά με κάποια ανικανοποίητη ανάγκη. Δεν έχει έλεγχο πάνω στον τρόπο που τα συναισθήματά του ξεχύνονται προς τα έξω (…).

Το επιθετικό παιδί δεν αντιλαμβάνεται την αγάπη σας ως επιβράβευση της συμπεριφοράς του.

Νιώθει ανακούφιση επειδή γίνεται κατανοητό και παίρνει φροντίδα, πράγμα που το βοηθάει να επιλύσει την οδύνη του. Σταματώντας το ξέσπασμα και προσφέροντας την αγάπη σας και την φροντίδα σας, δίνετε στο παιδί σας εργαλεία ώστε να σχετίζεται ειρηνικά και με καλοσύνη. (…)

Αγαπάμε το ίδιο το παιδί, όχι τα κατορθώματα του ή την συμπεριφορά του.

Το γνωρίζετε ότι αγαπάτε το παιδί σας, έτσι εάν τα λόγια σας ή οι πράξεις σας δεν χαρακτηρίζονται από καλοσύνη και αγάπη, τότε δεν είστε αληθινοί με τον ίδιο σας τον εαυτό. Όταν βρίσκετε λύσεις μέσα στο πλαίσιο της αγάπης σας, είναι ειρηνικές λύσεις που τιμούν τις ανάγκες και την αξιοπρέπεια όλων των εμπλεκόμενων. Η παλιά πεποίθηση για την «σκληρή αγάπη», είναι απλά άλλη μια δικαιολογία για να τραυματίσουμε ένα παιδί.

Με την εξαίρεση αυτών των περιπτώσεων που διακυβεύεται η ασφάλεια του παιδιού και χρειάζεται να παρέμβετε με βία (π.χ.όταν χρειάζεται να τραβήξετε το παιδί με δύναμη για να μην το χτυπήσει το αυτοκίνητο), Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ, Η ΑΓΑΠΗ ΑΓΑΠΑΕΙ.

Αν όλοι μας απολαμβάναμε άνευ όρων αγάπη όταν ήμασταν παιδιά, τότε δεν θα χρειαζόμασταν καμία καθοδήγηση για το πώς να αγαπάμε.

Δεν θα ξέραμε κανέναν άλλο τρόπο, εκτός από το να αγαπάμε το παιδί μας ακατάσχετα και χωρίς να συνδέουμε την αγάπη μας με της πράξεις του. Είναι ο προσωπικός μας πόνος και φόβος που μας εμποδίζουν από το να «ξεκλειδώσουμε» και να αγαπήσουμε χωρίς προϋποθέσεις.

Η προσωπική μας εμπειρία (μικρής ή μεγαλύτερης) έλλειψης αγάπης, είναι ένας από τους λόγους που φοβόμαστε να είμαστε δοτικοί. Μπορεί να φοβόμαστε ότι το παιδί θα θεωρήσει την αγάπη μας δεδομένη και θα μας εκμεταλλευτεί. Μπορεί να νιώθουμε ευάλωτοι όταν δίνουμε άφθονα. (…)

Το καλύτερο για το παιδί σας είναι να θεωρεί την αγάπη σας δεδομένη.

Μια τόσο υγιής υπόθεση (ότι αγαπιέται) είναι το έδαφος πάνω στο οποίο ένα παιδί ανθίζει και εξελίσσεται σε έναν συμπονετικό, στοργικό και ικανό ενήλικα. Αντί να ξοδεύει την ενέργειά του προσπαθώντας να κερδίσει την έγκρισή σας (και των άλλων), είναι ελεύθερο να ενασχοληθεί με την κατάκτηση ικανοτήτων και την ανάπτυξή του.”

Πηγή: Parentness