«Για τις ηρωίδες νοσοκόμες που στηρίζουν τις φοβισμένες μαμάδες στη γέννα: Ένα ευχαριστώ είναι λίγο»

Ένιωσε την ανάγκη να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στις μαίες της, τις γυναίκες που βρέθηκαν στο πλευρό της την ώρα του τοκετού .

Και όχι μόνο. Μία μαμά πιστεύει ότι ένα ευχαριστώ είναι λίγο για εκείνες και μέσα από αυτό το γράμμα εκφράζει με λόγια όσα νιώθει.

«Θυμάμαι τον πρώτο μου τοκετό. Δεν σταματούσα να κάνω ερωτήσεις. Θυμάμαι να ρωτάω: είναι φυσιολογικό που δεν έχουν σπάσει ακόμη τα νερά μου; Όταν έγινε ρώτησα: και τώρα, πρέπει να σπρώξω; Πότε να σπρώξω; Οι ερωτήσεις μου δεν σταμάτησαν εκεί. “Είναι καλά το μωρό;”. Ήμουν τόσο απροετοίμαστη και συγκλονισμένη ταυτόχρονα.

Φίλη μου με συμβούλευσε να είμαι χαλαρή και να εμπιστευτώ τη διαδικασία, όμως το άγχος και η χαλάρωση δεν είναι και οι καλύτεροι φίλοι μεταξύ τους. Ήθελα να καταλάβω τα πάντα. “Θα γίνεις μία υπέροχη μητέρα και σου υπόσχομαι ότι το μητρικό σου ένστικτο θα λειτουργήσει” μού είπε η μαία μου. Κράτησα την υπόσχεσή της σαν φυλαχτό.

Εκείνη ήταν ήρεμη. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη ότι τη συμπαθούσα. Όταν έσπασαν τα νερά μου και τη φώναξα εκεί ήμουν φρικαρισμένη. Σαν να πήγαινε να πέσει το μωρό μου και δεν ήταν κανείς εκεί για να το πιάσει. Είχα σχεδόν τρελαθεί.

Εκείνη απλά με κοίταξε στα μάτια και μου είπε να προσπαθήσω να είμαι ήρεμη και ότι όλα θα πήγαιναν καλά. “Για αυτό είμαι εγώ εδώ” μου είπε.

Όταν ξεκίνησα τις ωθήσεις, έβαλε έναν καθρέφτη ανάμεσα στα πόδια μου για να μπορώ με αυτόν τον τρόπο να δω τον μικρό μου γιο να έρχεται στον κόσμο. Δεν μου άρεσε σαν ιδέα, όμως με ενθάρρυνε. Είχα αγχωθεί. Ένιωθα εκτός ελέγχου και με βοήθησε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Εκείνη γνώριζα, ακόμη κι αν εγώ όχι, ότι έπρεπε να δω με τα μάτια μου αυτήν την εμπειρία. Με βοήθησε να νιώσω συνδεδεμένη. Σήμερα, δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορούσα να είχα χάσει αυτήν την πολύτιμη στιγμή της ζωής μου.

Ήταν εκεί για να γελά μαζί μου, ακόμη και στις λιγότερο πολύτιμες στιγμές. Ήμουν τυχερή που μπορούσα να γελάω. Τίποτα δεν με τρόμαξε μέσα στον τοκετό. Με έκανε να νιώσω ότι με σέβονταν και με τιμούσαν, ακόμη και όταν άνοιξα διάπλατα τα πόδια μου μπροστά στα μάτια όσων βρίσκονταν εκεί. Η υπομονή της με κράτησε ασφαλή.

Όταν άρχιζα να πανικοβάλλομαι, εκείνη ήταν πάντα εκεί. Μετά τον τοκετό, ζαλίστηκα κι αυτή ήταν δίπλα μου με το οξυγόνο. Ένιωσα ναυτία κι εκείνη κρατούσε την πλάτη μου σε περίπτωση που ήθελα να κάνω εμετό. Όταν φώναξα στον σύζυγό μου, εκείνη ήταν εκεί για να του θυμίσει με ένα χαμόγελο ότι αυτά συμβαίνουν σε μία γυναίκα την ώρα του τοκετού.

Αφότου γέννησα, χοροπήδησε από χαρά μαζί μας. Με διαβεβαίωσε ότι θα μου φέρει το μωρό όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις για το ύψος και το βάρος γρήγορα και μου τον άφησε στα χέρια μου.

Δεν υπήρξε στιγμή που δεν ήταν στο πλευρό μου.

«Όταν έπρεπε να τερματίσω την εγκυμοσύνη μου»

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη μου χρειάστηκε να υποβληθώ σε επείγουσα επέμβαση. Φοβόμουν ότι δεν θα είχα άλλη επιλογή από το να τερματίσω την εγκυμοσύνη μου. Ο σύζυγός μου δεν μπορούσε να είναι μαζί μου στην επέμβαση.

Όταν ήρθε η νοσοκόμα για να μου δώσει συλλυπητήρια, έμεινε και μίλησε μαζί μου. Με ρώτησε αν είχα άλλα παιδιά, την ηλικία τους και μιλήσαμε για λίγο. Με έκανε να νιώσω λιγότερο μόνη. Άλλη μία ήρθε στο δωμάτιό μου. Ήμουν κατάλευκη και παγωμένη. Κράτησε το χέρι μου και του έκανε μασάζ. Δεν μπορούσε να καταλάβει το πόσο αυτό το άγγιγμα με έκανε να νιώσω πως κάποιος είναι δίπλα μου.

Αυτές οι δύο νοσοκόμες είναι μέσα στην καρδιά μου. “Όλα θα πάνε καλά” με διαβεβαίωσαν. Αυτή ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν με ναρκώσουν. Όταν ξύπνησα ένιωσα ασφαλής… Ξύπνησα με μία άδεια κοιλιά, το παιδί μου είχε φύγει. Όμως χάρη σε εκείνες, ένιωθα συναισθηματικά καλά. Ένιωθα αγάπη και στήριξη. Ήταν μαζί μου όποτε χρειαζόμουν κάτι και ο άντρας μου δεν θα μπορούσε να είναι εκει.

Είναι από εκείνους τους ανθρώπους που κρατάμε στην καρδιά μας… Αυτό σημαίνει ήρωας. Κάποιος που θυσιάζει τον προσωπικό του χρόνο, την οικογένειά του και γίνεται τα χέρια και τα πόδια για αυτούς που τα χρειάζονται. Παραβλέπουν τα δικά τους συναισθήματα για τους ασθενείς τους. Για τις γυναίκες που με φρόντισαν, όταν εγώ δεν μπορούσα, σας ευχαριστώ. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ. Δεν ξέρω πραγματικά τι θα έκανα χωρίς εσάς».