«Έχω λίγες μέρες ζωής, μπορώ να σε δω;»: Η αγνή, σχολική φιλία μπορεί να κρατήσει για πάντα

Τους φίλους μας τους επιλέγουμε. Είναι από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας. Μαζί τους περνάμε τις πιο ξέγνοιαστες στιγμές, εκμυστηρευόμαστε τα μυστικά μας, τις ανησυχίες μας, τα πρώτα μας καρδιοχτύπια. Είναι οι άνθρωποι που στέκονται δίπλα μας κι εμείς σ’ εκείνους στα εύκολα και τα δύσκολα.

Μία φιλία μπορεί να κρατά από τα σχολικά χρόνια για μια ζωή. Όπως αυτής της γυναίκας με τον κολλητό της από το λύκειο, που ενώ είχε να τον δει 20 χρόνια στάθηκε στο πλευρό του τις τελευταίες ώρες της ζωής του.

«Ξαναβρήκα τον κολλητό μου από το λύκειο μόλις πριν από λίγα χρόνια. Είχαμε να τα πούμε για πάνω από 20 χρόνια, όμως ποτέ δεν τον ξέχασα. Λίγους μήνες αφότου πιάσαμε κουβέντα, εκείνος μού είπε ότι έχει λίγες ημέρες ζωής ακόμη.

Όταν μού έγραψε, ότι έχει μόνο λίγες ημέρες ζωής, το είπα στον σύζυγό μου και τον ρώτησα, αν θέλει να πάμε να τον δούμε αυτό ή το επόμενο σαββατοκύριακο. Τότε μου απάντησε: Ευκαιρία για roadtrip, μια και ο φίλος μου μένει σε άλλη πόλη.

Ξέρω ότι ήθελε να κάνει πολλά πράγματα πριν φύγει από τη ζωή. Το πρώτο από όλα όμως, ήταν να βάλει τα πόδια του στην άμμο. Μου το είπε, όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο. “Θα ήθελα να δω πάλι την παραλία” μού είπε.

Φτάσαμε στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν, περίπου στις 12.30 το μεσημέρι. Ήταν μία υπέροχη μέρα παρά το γεγονός ότι ήταν χειμώνας. Μας είπαν ότι ο Λουκ μπορούσε να πάει οπουδήποτε ήθελε. Και μου το υπενθύμισε στο τηλεφώνημά μας. Στο δρόμο για την παραλία ένιωθε μία μικρή απογοήτευση, επειδή η όρασή του είχε μειωθεί πολύ. Έτσι, ο άντρας μου θεώρησε ότι ήταν καθήκον του να το περιγράφει όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που έβλεπε.

Ακούγαμε heavy metal κομμάτια της δεκαετίας του ’90 και θυμηθήκαμε όλα τα χρόνια του σχολείου. Σταματήσαμε στην παραλία. Δεν είχε ράμπα και προσπαθήσαμε να σύρουμε το καροτσάκι στην άμμο. Ο άνεμος του χάιδευε το πρόσωπο και τα δάχτυλά του ακουμπούσαν την άμμο, ενώ μιλούσε στους γλάρους.

Του λέω: Είσαι έτοιμος; Μου απαντά θετικά. Ο Λουκ ήταν σκληρό καρύιδ. Μπορούσε να περπατήσει έστω λίγα μέτρα με βοήθεια, μέχρι την άκρη της θάλασσας. Ο γιος μου πήγε μαζί του κοντά στο νερό και βγάλαμε μερικές φωτογραφίες.

Επέστρεψε στο καροτσάκι του και έμοιαζε πολύ χαρούμενος. Είδαμε ποδόσφαιρο, καθώς έπαιζε η ομάδα του. Κάθε πέντε λεπτά του λέγαμε το σκορ γιατί δεν μπορούσε να δει. Παρήγγειλε burger, αλλά δεν μπορούσε να φάει παρά μόνον λίγες μικρές μπουκιές. Ο γιος μου ήταν πολύ χαρούμενος που τον βοηθούσε.

Η ώρα περνούσε και μέχρι τις 6 το απόγευμα έπρεπε να έχουμε επιστρέψει. Σε όλο τον δρόμο ακούγαμε μουσική μέχρι να φτάσουμε στο νοσοκομείο. Όπως μας είπε, πέρασε μία φανταστική μέρα και ήθελε το επόμενο πρωί να τον πάρουμε μαζί μας για νέες περιπέτειες.

Περάσαμε ένα πολύ όμορφο σαββατοκύριακο, ήταν χαρούμενος γιατί είχαν γίνει πραγματικότητα οι τελευταίες του επιθυμίες.

Η ζωή είναι μικρή. Κάντε πράγματα για αυτούς που αγαπάτε, προτού να είναι αργά. Πείτε στους φίλους σας ότι τους αγαπάτε, πείτε τους πόσο σημαντικοί είναι για σας».

Πηγή: Love What Matters