«Είστε οι σιωπηλοί ήρωες αυτού του κόσμου»: Η ωδή μιας δασκάλας προς τους συναδέλφους της

Η Ina Gonda-Ramos είναι δασκάλα τρίτης γενιάς, μετά τη γιαγιά και τη μαμά της. Διευθύνει ένα μικρό ιδιωτικό σχολείο στην περιοχή Batangas στις Φιλιππίνες και όπως παραδέχεται στο κείμενο-ωδή προς τους συναδέλφους της, προσπαθεί να κάνει πάντα το καλύτερο καθημερινά.

«Όταν ξεκίνησε το lockdown, έπρεπε να πάρω αποφάσεις που δεν θα ευχαριστούσαν πολλούς. Το σχολικό πρόγραμμα απείχε μόλις 2 εβδομάδες από τις τελετές αποφοίτησης, τις οποίες έπρεπε να ακυρώσω, χωρίς να δίνω ελπίδα για το πότε και αν θα γίνουν. Οι περισσότεροι δεν κατανόησαν το γιατί τα ακύρωσα όλα τόσο απότομα, τη στιγμή που απλώς θα μπορούσα να τα προγραμματίσω για κάποια στιγμή αργότερα (δεν γνωρίζαμε ποια θα ήταν αυτή).

Η καρδιά μου έγινε κομμάτια όταν συνειδητοποίησα πως εμείς οι δάσκαλοι δεν θα μπορούσαμε να δούμε τους μαθητές μας να αποφοιτούν. Ως διευθύντρια, όμως, έπρεπε να σκεφτώ το κοινό καλό. Έτσι είχα μάθει από την μητέρα μου και έτσι διδάχθηκα και στο Πανεπιστήμιο.

Συνομιλούσα με συναδέλφους μου, έψαχνα και ρωτούσα διαρκώς για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στην παιδεία. Ευτυχώς, δεν ήμουν μόνη. Φίλοι και συνεργάτες με στήριξαν στη δύσκολη αυτή περίοδο.

Κάθε φορά που άκουγα πως τα κρούσματα και οι θάνατοι αυξάνονταν, σκεφτόμουν ότι αυτό θα συνεχιστεί. Πόσοι άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους; Πόσα παιδιά έμειναν πίσω στην ύλη τους; Πόσο εύκολα μπορεί να έρθει ένα τέλος;

Δεν ήθελα τίποτα από όλα αυτά να συμβεί. Κανείς δεν ήθελε.

Έπρεπε να κάνω κάτι για να συνεχίσει το σχολείο να υπάρχει, αλλά και η κοινότητα να μείνει ζωντανή και ενωμένη.

Το μικρό μας σχολείο μόλις που κατάφερε να επιβιώσει στη διάρκεια της πανδημίας. Προσπάθησα να βοηθήσω όσους περισσότερους μπορούσα.

Η τέλεια λύση, όμως, για το πώς θα συνεχίσουμε στην εκπαίδευση με τρόπο δίκαιο για όλους δεν υπάρχει. Ήξερα ότι είχα να αντιμετωπίσω πολλούς διαφορετικούς ανθρωπους με πολλές διαφορετικές ανάγκες.

Με ελάχιστους οικονομικούς πόρους, κατάφερα να φτιάξω ένα πρόγραμμα από την αρχή. Μειώσαμε τα δίδακτρα, αγκαλιάσαμε την τηλε-εκπαίδευση και προσπαθήσαμε για το καλύτερο των μαθητών.

Το ίντερνετ έγινε πλέον ο καλύτερος μας φίλος, αλλά και ένας ύπουλος εχθρός. Μπορούμε να μοιραζόμαστε γνώση από μακριά, αλλά πρέπει διαρκώς να περιμένουμε για αναβαθμίσεις, αλλαγές και συντήρηση. Μας υπόσχεται πολλά πράγματα για το μέλλον, αλλά μοιάζει σαν να μην μπορούμε να κινηθούμε μπροστά.

Αυτή, όμως, είναι η νέα μας πραγματικότητα.

Ξέρω ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν είναι το ιδανικό. Ξέρω, ως δασκάλα, ότι το να μάθεις από μακριά δεν  συγκρίνεται με την κατ’ ιδίαν παράδοση. Η μάθηση, ωστόσο, δεν περιορίζεται στο σχολείο.

Περισσότερο από όλα πρέπει να μάθουμε στους μαθητές μας πώς να αγκαλιάζουν τις αλλαγές. Να διαχερίζονται το στρες και να λύνουν καθημερινά προβλήματα, επειδή αυτές είναι ικανότητες που θα τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους, καλύτερους πολίτες.

Πολλοί θεωρούν πως η δουλειά του δασκάλου είναι εύκολη. Κι όμως, κάνουμε τόσα πολλά και χρειάζονται χρόνια για να δρέπουψε τους καρπούς των κόπων μας.

Ξοδεύουμε αμέτρητες ώρες για να προετοιμαζόμαστε για τα μαθήματα, να κάνουμε έρευνα, να μαθαίνουμε για τις νέες τεχνολογίες. Συνομιλούμε με γονείς καμιά φορά ώρες πολλές μετά τα μαθήματα. Ακούμε παράπονα, υποδείξεις, προσβολές. Μας κρίνουν διαρκώς για όσα κάνουμε, ενώ σπάνια θα μιλήσουν για τα σωστά που γίνονται για τους μαθητές, λες και θέλουμε να τους κάνουμε να νιώθουν άγχος.

Οι μαθητές μας προέρχονται από πιο άνετες οικονομικά οικογένειες, ενώ άλλοι από οικογένειες που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Παρακάμπτοντας κάθε κατάσταση, εμείς χρειαζόμαστε γονείς που μας βλέπουν ως ίσους σε αυτό το ταξίδι. Χρειαζόμαστε γονείς που εκτιμούν την παιδεία και την εκπαίδευση όχι μόνο ως δρόμο ακαδημαϊκής εξέλιξης, αλλά και ως ευκαιρία για να φτάσουν τα παιδιά τους τις πιο υψηλές προσδοκίες τους.

Γονείς, γνωρίζουμε πως όλο αυτό είναι καινούριο και για εσάς, αλλά μην ξεχνάτε πως εσείς είστε οι πρώτοι δάσκαλοι των παιδιών σας. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς εσάς.

Η δουλειά μας είναι δύσκολη, αλλά γίνεται ανυπόφορη όταν πιστεύετε ότι δεν ξέρουμε να αγαπάμε ή δεν νοιαζόμαστε. Η αγάπη μας για τους μαθητές μας είναι αυτή που μας κρατά δυνατούς, παρά τις δυσκολίες.

Οι δάσκαλοι δεν είναι μηχανές, για να πατήσουμε ένα κουμπί και να ξεκινήσουν τα πάντα από την αρχή. Δεν μπορούν να επαναφέρουν την κανονικότητα έτσι απλά. Χρειάζεται και η δική σας συμβολή, αλλά και κατανόηση.

Σίγουρα περνάμε μια πολύ περίεργη και δύσκολη φάση, αλλά κανείς δεν έμαθε μόνο μέσα από τα εύκολα. Ας γίνει αυτή η πανδημία μάθημα σε όλους μας. Ας μάθουμε ότι η παιδεία είναι η οδός που χτίζει χαρακτήρες. Όταν όλοι προσπαθούμε να γίνουμε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας, παρά τις διαφορές μας, τότε θα γίνουμε και καλύτεροι ως έθνος.

Σε όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς: Αυτή τη στιγμή είστε οι σιωπηλοί ήρωες αυτού του κόσμου…»