«Δύο παιδιά σε online μαθήματα, το μωρό να κλαίει… Συγγνώμη, αλλά πλέον είμαι ράκος!»

Σε μια συζήτηση που είχαμε σήμερα διαδικτυακά, κατάλαβα ότι πολλοί γονείς – αν όχι όλοι – έχουν φτάσει πολύ κοντά στο σημείο να… εκραγούν, επειδή δεν αντέχουν άλλο.

Οι τελευταιές εβδομάδες ήταν πρωτόγνωρες για όλους και ιδιαίτερα ψυχοφθόρες για μικρούς και μεγάλους.

Οι γονείς ήταν εκείνοι που είχαν να αντιμετωπίσουν ένα πολύ μεγάλο βάρος, αφού από τη μια στιγμή στην άλλη έπρεπε να γίνουν ταυτόχροντα φίλοι, δάσκαλοι και ψυχολόγοι των παιδιών τους.

Μία μαμά 5 παιδιών γράφει στο lovewhatmatters.com, όλα όσα θα θέλαμε, ίσως, να παραδεχτούμε και μας υπενθυμίζει ότι σε όλο αυτό το δύσκολο και περίεργο κομμάτι της ζωής μας δεν είμαστε μόνοι.

Διαβάστε ακόμη: «Αν είχα το παιδί μου να το μεγάλωνα από την αρχή…»: Το ποίημα που εκφράζει τις αγωνίες κάθε γονέα

«Συγγνώμη, είμαι καταρρακωμένη.

Αυτό είπα στη δασκάλα του παιδιού μου σήμερα το πρωί μέσω ενός υπολογιστή, με την οποία είχαμε κανονίσει διαδικτυακή συνάντηση.

Την ίδια ώρα, είχα δύο ακόμη παιδιά να πρέπει να συντονιστούν για τα δικά τους online μαθήματα. Επιπλέον, έπρεπε να διακόψω το διάβασμα της μεγάλης μου κόρης για να προσέξει το μωρό και εγώ ήμουν στα πρόθυρα λιποθυμίας προσπαθώντας να βρω πιο είναι το σωστό link για να πατήσω και να συνδεθώ!

Ο υπολογιστής δεν συνδεόταν στο διαδίκτυο. Το μωρό έκλαιγε. Η μεγάλη μού είχε νευριάσει επειδή τη διέκοψα από ό,τι έκανε. Φασαρία ακουγόταν από όλα τα δωμάτια, μέσα στα οποία τα παιδιά “έκαναν μάθημα” και εγώ συγκρατήθηκα με νύχια και με δόντια να μην πετάξω το lap top στον τοίχο από τα νεύρα μου!

Είμαι απλώς ένας άνθρωπος ο οποίος προσπαθεί να κουμαντάρει και να οργανώσει 5 παιδιά κάθε μέρα. Ταλαντεύομαι ανάμεσα σε στιγμές που τα καταφέρνω καλά και σε στιγμές που παραλύω!

Αυτό δεν είναι φυσιολογικό!

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι φυσιολογικά.

Το να προσπαθείς να τα κάνεις φυσιολογικά είναι ακατόρθωτο.

Το να προσπαθείς να λειτουργήσεις δεν γίνεται!

Η δασκάλα παρατήρησε αμέσως την ταραχή μου και προσπάθησε πολύ ευγενικά να με παρηγορήσει. Όταν με ρώτησε για την χαμηλή απόδοση της κόρης μου, η οποία στη διάρκεια της χρονιάς τα πήγαινε πολύ καλά, ξέσπασα.

Ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω “αυτό δεν είναι φυσιολογικό περιβάλλον για μάθηση. Ναι, τα παιδιά μου νιώθουν ασφάλεια στο σπίτι τους, αλλά το σπίτι δεν είναι το σχολείο τους. Δεν υπάρχει ησυχία, δεν συγκεντρώνονται και τα online μαθήματα δεν αποδίδουν τόσο καλά”, αλλά συγκρατήθηκα και τα είπα με σταθερή και… τρεμάμενη φωνή!

Διαβάστε ακόμη: «Νιώθω σαν νοικοκυρά του ‘50»: Η καραντίνα αποκάλυψε ότι οι ρόλοι στην οικογένεια θα είναι πάντα στερεοτυπικοί

Δεν μπορούμε να γυρίσουμε ένα κουμπί και αυτομάτως να γίνουμε δάσκαλοι, φίλοι, εκπαιδευτές, γονείς. Δεν μπορούμε από τη μια μέρα στην άλλη να μην φοβόμαστε, να μην ανησυχούμε.

Όλο αυτό θα τελειώσει, έτσι; Αυτό θέλω να εύχομαι και σε αυτό ελπίζω.

Προς όλους εσάς εκεί έξω που νιώθετε έτοιμοι να τα παρατήσετε, να θυμάστε: ΔΕΝ είστε μόνοι.

Είναι φυσιολογικό να κουράζεστε, να πιέζεστε, να θέλετε να φωνάξετε και να φύγετε μακριά για λίγο.

Παραδέχομαι ότι η δασκάλα του παιδιού μου ήταν πολύ ευγενική και δεκτική απέναντι στο ξέσπασμά μου, οι δουλειές όμως πρέπει να γίνουν.

Το μωρό θέλει άλλαγμα, τα μεγάλα θέλουν βοήθεια, τα πιάτα πρέπει να πλυθούν, τα ρούχα να σιδερωθούν. Έχω να αλλάξω ρούχα δύο μέρες, αλλά θα τα καταφέρω!

Είμαστε όλοι μεγάλοι rock stars. Ο καθένας μας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Στο τέλος θα τα καταφέρουμε!».