Τι θυμάστε πιο έντονα από το πατρικό σας σπίτι και τα παιδικά σας χρόνια;
Μήπως τα πολυτελή έπιπλα, τους πεντακάθαρους τοίχους, τα γυαλισμένα πατώματα; Μήπως τα ακριβά σας ρούχα και το πόσο εντυπωσιάζονταν όλοι όταν έμπαιναν στο σπίτι σας;
Εμείς, στο παρακάτω κείμενο δεν θα μιλήσουμε για τα παραπάνω, αλλά για εκείνα τα… σημαντικά που “μένουν” στο μυαλό και την ψυχή μικρών και μεγάλων όταν μοιράζονται ένα σπιτικό.
Για εκείνα που επιθυμούμε να θυμούνται τα παιδιά μας όταν πια θα φύγουν από το πατρικό τους και θα ανοίξουν τα δικά τους φτερά.
Μπορεί να μην μεγαλώσαμε στα πιο πολυτελή σπίτια, μπορεί να μην είχαμε πισίνες, τεράστιους κήπους ή μεγάλα και “βαριά” σαλόνια. Είχαμε, όμως, κάτι που τίποτα από αυτά δεν αγοράζει: Αγάπη και σχέσεις αληθινές.
Τι θυμάμαι από το πατρικό μου σπίτι
Το σπίτι που μεγάλωσα δεν ήταν το μεγαλύτερο, το πιο καινούριο, το πιο όμορφο.
Δεν έμαθα ποτέ τι είναι το ακριβό μάρμαρο, το παρκέ ή τα καλά πλακάκια. Τα έπιπλά μας δεν ήταν τα πιο ιδιαίτερα ή τα πιο ακριβά και δεν ήξερα να πω και ποια άνηκαν σε αυτήν την κατηγορία.
Μπορεί να μοιραζόμουν το κρεβάτι και το δωμάτιο με τα αδέρφια μου. Να καθόμουν σε καρέκλες που είχαν χρησιμοποιηθεί πολύ και να πλενόμουν σε μια παλιά μπανιέρα με τη βοήθεια μιας κατσαρόλας και βραστού νερού, όταν έκανε πολύ κρύο, επειδή δεν είχαμε θερμοσίφωνα.
Μπορεί να μην γνώριζα τι είναι τα ακριβά, πορσελάνινα σερβίτσια ή να τα έβλεπα μόνο σε μεγάλες γιορτές και ειδικές περιστάσεις και μόνο όταν το επέτρεπε η μητέρα μου.
Ήξερα, όμως, ένα πράγμα: το τραπέζι της κουζίνας ήταν φτιαγμένο για οικογενειακά δείπνα και ατελείωτε συζητήσεις.
Το σαλόνι ήταν φτιαγμένο για οικογενειακές βραδιές με παιχνίδια και φίλους που έρχονταν αναπάντεχα, αλλά ήταν πάντα ευπρόσδεκτοι.
Οι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι για να κρέμονται φωτογραφίες από όμορφες και περήφανες στιγμές και ζωγραφιές που, πολλές φορές, δεν καταλάβαινες τι δείχνουν.
Η αυλή ήταν φτιαγμένη για σκάψιμο, τρέξιμο και παιχνίδι την ώρα που η μητέρα μου φρόντιζε τις γλάστρες της ή καθόταν με τον πατέρα μου και απολάμβαναν τον καφέ τους.
Το σπίτι μου δεν ήταν τα έπιπλα και όσα υλικά αντικείμενα είχε, ήταν η ζωή που εξελισσόταν και οι άνθρωποι που μεγάλωναν μέσα σε αυτό.
Ήταν οι στιγμές,
Τα μαθήματα,
Οι αναμνήσεις.
Διαβάστε ακόμη: Αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια σε 10 συγκινητικά σκίτσα
Τι θα ήθελα να θυμούνται τα παιδιά μου από το πατρικό τους σπίτι
Ορισμένες φορές πρέπει να γυρίσω εκεί και σωματικά και νοητικά, για να υπενθυμίσω στον εαυτό μου αυτό ακριβώς και για το σπίτι που μεγαλώνω τώρα τα παιδιά μου.
Όταν γίνομαι υπερβολική με την καθαριότητα.
Ή τρελαίνομαι με ένα καινούριο διακοσμητικό trend.
Ή βρίσκω τα πιο όμορφα μαξιλάρια καναπέ και θέλω να τα αγοράσω (χωρίς να τα χρειάζομαι).
Κάνω μία παύση και θυμάμαι ότι σε 30 χρόνια από τώρα που τα παιδιά μου θα επιστρέφουν στο πάτρικό τους, θα ήθελα κοιτάζοντας γύρω τους να θυμούνται τι σημαίνει «σπίτι».
Εύχομαι ότι δεν θα τους νοιάζουν τα πράγματα, αλλά θα «πλημμυρίζονται» με αναμνήσεις από την οικογένειά τους, τους φίλους τους και τις υπέροχες στιγμές που έζησαν.
Και –κυρίως- ότι όταν μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά θα τους μεταλαμπαδεύσουν αυτό το συναίσθημα, όπως έκαναν οι γονείς μου σε εμένα και όπως προσπαθώ να κάνω και εγώ γι’ αυτά…
