«Μαμά, έλα! Θέλω να σου διαβάσω κάτι», φωνάζει η μεγαλύτερη κόρη μου από τον καναπέ. Στο χέρι της κρατά τον Χάρι Πότερ και την Φιλοσοφική Λίθο. Το ίδιο αντίτυπο που της διαβάζαμε όταν ήταν πολύ μικρή για να το διαβάσει μόνη της. Το έχουμε διαβάσει εκατοντάδες φορές από τότε. Για πρώτη φορά, όταν ήταν τριών ετών και όλα τα παιδιά στον παιδικό σταθμό κόλλησαν γαστρεντερίτιδα και έπρεπε να την πάρω, χλωμή και καλυμμένη σε εμετούς και τόσο πολύ εύθραυστη.
Το ξαναδιαβάσαμε τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της πρώτης της μέρας στο νηπιαγωγείο πριν τον ύπνο, όταν παρακαλούσε για άλλο ένα κεφάλαιο. Το διαβάζουμε ακόμα κάθε φορά που νιώθει το άγχος να διογκώνεται σε σημείο που φαίνεται μεγαλύτερο από τον εαυτό της και μόνο ο ήπιος ρυθμός μιας πολυαγαπημένης ιστορίας θα την ηρεμήσει.
Αλλά όταν με φώναξε εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, δεν είχα χρόνο για μια ακόμα επανάληψη. Το είχαμε διαβάσει τόσο πολύ που μπορούσα πρακτικά να το απαγγείλω, και απέρριψα το αίτημά της για να μαζέψω όλα τα παπούτσια που ήταν πεταμένα μπροστά στη σκάλα έτοιμα να προκαλέσουν ατύχημα.
Αλλά ακόμα κι όταν έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα μου, «Όχι τώρα, αγάπη μου», ένιωσα ένα άλλο βάρος. Κάτι οικείο, να ψιθυρίζει ήσυχα: θα σου λείψει. Ήταν η ίδια φωνή που ψιθύριζε την ίδια φράση όταν δεν μπορούσα να πάρω άδεια από τη δουλειά για να είμαι μαζί της την πρώτη μέρα στο σχολείο. Θα σου λείψει.
Είναι η ίδια φωνή όπως κάθε φορά που αρνούμαι το αίτημά της να κάτσω λίγο, να παίξω λίγο, να τρέξω λίγο, να παρακολουθήσω λίγο. Ακόμα κι όταν δεν είχα λούσει τα μαλλιά μου για τρεις μέρες και οι πυτζάμες μου βρωμούσαν και με έπιαναν τα κλάματα με το παραμικρό χωρίς προφανή λόγο, κι όμως ο λόγος ήταν πολύ ξεκάθαρος. Δεν είχα αφιερώσει ούτε 5 λεπτά στον εαυτό μου εδώ και μέρες. Ήμουν πνιγμένη στις υποχρεώσεις και τις ενοχές και στο να κάνω το παν για να μην χάσω καμία στιγμή από τα παιδιά μου.
Όλοι σου λένε πόσο σημαντικό είναι να είσαι παρών. Ότι όλα κυλούν τόσο γρήγορα. Να κάνεις ό,τι μπορείς για να μη χάσεις ούτε στιγμή από το μεγάλωμά τους. Δεν διαφωνώ απαραίτητα. Ωστόσο, κανείς δεν σου λέει ότι αν δώσεις το μικρόφωνο στη φωνή μέσα στο κεφάλι σου, αντί να την αφήνεις απλώς να μοιράζεται τη σκηνή μια στο τόσο, της αρέσουν υπερβολικά τα φώτα της δημοσιότητας ώστε να σταματήσει.
Ακόμη και όταν έχετε παίξει με τις Barbie για 3 ώρες. Ακόμη και όταν έχετε παρακολουθήσει τα πιο περίεργα βίντεο στο YouTube. Ακόμα κι όταν δεν έχεις άλλα κουράγια, εξακολουθεί να σου ψιθυρίζει… θα σου λείψει.
Να τι εύχομαι να μου είχε πει κάποιος: ΚΑΠΟΙΑ πράγματα θα σου λείψουν. Δημιουργήσαμε μικρές μορφές ζωής που αποτελούν αυτόνομες υπάρξεις όχι προεκτάσεις του σώματός μας (όσο κι αν έτσι το νιώθουμε). Είναι λογικό να μην είμαστε παρόντες σε ΚΑΘΕ στιγμή της ζωής τους. Κάποιες θα τις χάσουμε.
Κάποια νέα του σχολείου, κάτι που είδε σε μια ταινία και της άρεσε. Θα σου λείψουν πράγματα. Και έτσι πρέπει. Δεν είμαστε φτιαγμένες για να απαλύνουμε κάθε τους πόνο και δάκρυ, ώστε να μην μάθουν ποτέ πόσο δυνατοί μπορούν να γίνουν μόνοι τους. Ποτέ δεν προοριστήκαμε για να τους προστατεύσετε από όλα τα πράγματα. Γιατί τότε ο κόσμος θα ήταν δυσβάσταχτος και τρομακτικός καθώς θα μεγάλωναν, αντί να είναι γεμάτος εμπειρίες και περιπέτειες.
Ποτέ δεν πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά μας τόσο υστερικά, ώστε να μην ζήσουν ποτέ αληθινά.
Είναι μέσα στο πρόγραμμα να σου λείψουν κάποια πράγματα, ώστε να έχεις την δυνατότητα, την επιθυμία και την ενέργεια να είσαι ολόψυχα εκεί για τα πράγματα που ΔΕΝ θέλεις να χάσεις. Όπως, η προ-έφηβη κόρη σου που θέλει να καθίσει δίπλα σου και να κρατήσει χέρι. Έτσι, αφήνεις τα παπούτσια στη σκάλα για αργότερα. Ακουμπάς το κεφάλι σου στο πίσω μέρος του καναπέ και κλείνεις τα μάτια σου — όπως εκείνη συνήθιζε όταν της διαβάζατε την ίδια ιστορία.
Όχι από ενοχή, υποχρέωση ή τη μη ρεαλιστική προσδοκία της μικρής φωνής μέσα σου, αλλά επειδή αυτή είναι η στιγμή που σίγουρα ξέρεις ότι δεν θέλεις να χάσεις — για τον εαυτό σου και για εκείνη.
Πηγή: Her View From Home
Διαβάστε ακόμα:
Υπουργικό: Αυτά είναι τα νέα μέτρα – Τι ισχύει με rapid και test to stay στα σχολεία
Κορωνοϊός: Πώς γίνεται η μισή οικογένεια να νοσεί και η άλλη μισή όχι;
«Με θυμάμαι θαμμένη στην αγκαλιά του μπαμπά»: 11χρονη θυμάται πώς επέζησε από συντριβή αεροπλάνου
