Πώς μια απρόσμενη αγκαλιά της κόρης μου με έμαθε να εκτιμώ κάθε τι μικρό

Αν κάτι μας δίδαξε όλη αυτή η περιπέτεια των τελευταίων μηνών, η οποία μοιάζει ατελείωτη, είναι να κάνουμε μία παύση. Να σταματήσουμε και να αφουγκραστούμε τις ανάγκες μας. Τις ανάγκες των δικών μας ανθρώπων και, κυρίως, των παιδιών μας.

Διαβάστε ακόμη: «Το σπίτι μου δεν είναι καθαρό, τα πιάτα είναι άπλυτα, όλη την ημέρα ουρλιάζω και νιώθω ενοχές»

Ορισμένοι ίσως είχαν ανάγκη και κάτι παραπάνω, όπως η παρακάτω μαμά, η οποία για να κατανοήσει ότι πρέπει να χαμηλώσει τους τόνους και να εστιάσει λίγο περισσότερο στα σημαντικά της ζωής της, χρειάστηκε μια απλή -αλλά θαυματουργή- αγκαλιά από την κόρη της!

«Περίμενε μισό λεπτό», «Θα έρθω όταν τελειώσω αυτό που κάνω», «θα το δούμε αργότερα», «Δεν γίνεται τώρα, έχω δουλειά», «στάσου! Δεν προλαβαίνω», «Δεν μπορώ τώρα, θα παίξουμε μετά».

Αλήθεια, εσείς πόσες από αυτές τις φράσεις έχετε πει στα παιδιά σας και πόσο συχνά τις επαναλαμβάνετε;

Διαβάστε τι έγραψε αυτή η μαμά και είναι -σχεδόν σίγουρο- πως θα ταυτιστείτε:

«Περίμενε λίγο μέχρι να τελειώσω αυτό το μήνυμα»

«Περίμενε λίγο μέχρι να πλύνω τα πιάτα»

«Περίμενε λίγο να απλώσω τα ρούχα»

«Περίμενε λίγο να τελειώσει αυτό το (ασήμαντο) βίντεο».

Σήμερα η κόρη μου φάνηκε να με άκουσε και περίμενε.

Περίμενε, τυλίγοντας τα χεράκια της γύρω από το πόδι μου πριν προλάβω να σηκωθώ από τον καναπέ. Με κοίταξε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα, χαμογέλασε και βυθίστηκε στον πιο γλυκό ύπνο.

«Περίμενε», είπα στον εαυτό μου.

«Περίμενε και απόλαυσε αυτές τις μικρές στιγμές της ζωής. Άσε τον θόρυβο και τη φασαρία μακριά… πριν εκείνη πάψει να θέλει να περιμένει…»