Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, η φετινή μας απέδειξε ότι για να χαρακτηριστεί κάποιος “σούπερ ήρωας” δεν χρειάζεται να φορά κάπα και μάσκα.
Πρόσφατα στη σελίδα “Humans of New York”, διαβάσαμε την ιστορία ενός 30χρονου, η οποία αποδεικνύει περίτρανα πως για να γίνεις ήρωας στη ζωή κάποιου χρειάζεται μόνο να δείξεις σεβασμό, αγάπη και κατανόηση.
Ο 30χρονος και ο αδερφός του δόθηκαν από νωρίς για υιοθεσία και πέρασαν αρκετά χρόνια σε ανάδοχες οικογένειες. Αν και ο αδερφός του στάθηκε τυχερός και υιοθετήθηκε από μία οικογένεια, εκείνος άλλαξε πολλά σπίτια, χωρίς να καταφέρει να στεριώσει σε κάποιο. Η οικογένεια που υιοθέτησε τον αδερφό του, οργάνωνε συναντήσεις ώστε τα δύο αδέρφια να μην χαθούν και να έχουν επαφές. Σε μια από αυτές η θετή μητέρα του αδερφού του παρατήρησε ουλές και σημάδια στο σώμα του 30χρονου. Χωρίς δεύτερη σκέψη κατέθεσε αιτήσεις για να υιοθετήσει και το δεύτερο παιδί και μέσα σε λίγο καιρό, έκανε νόμιμα δικά της τα δύο παιδιά, παρ’ ότι έχασε τον άντρα της από καρκίνο.
Έπειτα από αυτό η ζωή του 30χρονου άλλαξε προς το καλύτερο. Σήμερα, έχοντας ο ίδιος αποκτήσει ένα κοριτσάκι μοιράζεται την ιστορία του με σκοπό να ευχαριστήσει την οικογένειά του και να τονίσει πόσο σημαντικό είναι το να μεγαλώνεις με σεβασμό και αγάπη.
Διαβάστε το συγκινητικό κείμενό του, το οποίο έχει κερδίσει πάνω από 600,000 θετικές αντιδράσεις και 45,000 κοινοποιήσεις μέσα σε λίγες ημέρες.
«Ο αδερφός μου και εγώ μείναμε σε ανάδοχα σπίτια από μικρή ηλικία. Εκείνος ήταν τυχερός -πήγε στην οικογένεια των Ripleys. Εγώ άλλαξα 4 σπίτια μέσα σε 3 χρόνια και το ένα ήταν χειρότερο από το άλλο.
Έβλεπα τον αδερφό μου σε διαστήματα λίγων μηνών. Η κα. Ripley μας πήγαινε για φαγητό και σε μία τέτοια έξοδο παρατήρησε ότι όλο μου το κορμί ήταν γεμάτο πληγές. Αμέσως, ζήτησε να γίνει και δική μου ανάδοχη μητέρα.
Τότε η λέξη “οικογένεια” δεν σήμαινε και πολλά για εμένα. Αλλά οι Ripleys με έκαναν να νιώσω ευπρόσδεκτος στο σπίτι τους. Κάθε φορά που έκανα κάτι άσχημο η κα. Ripley καθόταν δίπλα μου και μου εξηγούσε γιατί δεν ήταν σωστό, ενώ μου ξεκαθάρισε ότι ήμουν μέλος της οικογένειας και δεν επρόκειτο να με αφήσουν να φύγω.
Λίγο μετά ο κ. Ripley διαγνώστηκε με καρκίνο και πέθανε. Όλος ο κόσμος της κας. Ripley κατέρρευσε. Ήταν μαζί από το Λύκειο και τώρα έμεινε μόνη με δύο ανάδοχα παιδιά. Κανείς δεν θα την κατηγορούσε αν μας έδινε πίσω. Αντί γι’ αυτό, όμως, εκείνη πήγε στο δικαστήριο και μας υιοθέτησε με κάθε νόμιμο μέσο.
Οι τρεις μας μετακομίσαμε σε ένα μικρότερο σπίτι και εκεί μας μεγάλωσε. Έκανε κάθε είδους δουλειά. Δεν είχαμε πολλά, αλλά πηγαίναμε στον κινηματογράφο, παίζαμε παιχνίδια όλοι μαζί και είχαμε γραφτεί και στους προσκόπους. Θεωρώ πως ήταν πάρα πολύ αγχωμένη και στρεσαρισμένη, αλλά εγώ δεν το θυμάμαι καθόλου.
Το μόνο που θυμάμαι είναι η επιβεβαίωση και η σιγουριά που μου έδινε. Μας έλεγε πάντα: “Είσαι έξυπνος”, “Είσαι όμορφος” και “Επέζησες από όλα αυτά, επειδή είσαι δυνατός”. Έκλαψε όταν γράφτηκα στις Ειδικές Δυνάμεις, αλλά ήξερε ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσω να γραφτώ σε κάποιο κολλέγιο. Και τελικά, αποφοίτησα από τη Νομική Σχολή!
Τον περασμένο χρόνο απέκτησα μία κόρη και τότε συνειδητοποίησα πως ακόμη και η παραμικρή απόφαση που θα παίρνω από εδώ και εμπρός στη ζωή μου θα την επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η ζωή μου. Τα πρώτα χρόνια της ανάπτυξής μου ήταν το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που πρέπει να ζει ένα παιδί. Θα έπρεπε να είμαι ψυχολογικό ράκος, αλλά δεν είμαι. Επειδή 30 χρόνια πριν η ΜΑΜΑ ΜΟΥ αποφάσισε να με κρατήσει. Και με κάποιον τρόπο, παρά τη θλίψη και τον πόνο της, κατάφερε να με γεμίσει με τόση αγάπη που… γιατρεύτηκα».
