«Την περασμένη εβδομάδα, ο μικρότερος γιος μου ήταν άρρωστος στο σπίτι. Ως μητέρα που δεν εργάζεται, ήμουν όλη τη νύχτα μαζί του όταν ανέβαζε πυρετό και όλη την ημέρα ξαπλωμένη στον καναπέ κρατώντας την πονεμένη κοιλιά του», γράφει στο mom.me η μαμά-blogger Wendy Wisner. «Όμως, ύστερα από μερικές ημέρες μέσα στο σπίτι, άρχισα να αισθάνομαι ένα σκοτεινό σύννεφο κατάθλιψης να με πλακώνει. Δεν ήμουν μόνο εξαντλημένη, αλλά και απελπισμένη -σαν η ζωή μου να μην έχει κανένα σκοπό, και κανείς να μη νοιάζεται για όσα κάνω για τα παιδιά και την οικογένειά μου.
Ένα βράδυ, όταν ο σύζυγός μου επέστρεψε στο σπίτι, άρχισα να εξιστορώ όλα τα πράγματα που είχα κάνει εκείνη την ημέρα -τα φαγητά που μαγείρεψα, την ταλαιπωρία που είχα υποστεί και τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρω για το ποιο φάρμακο να δώσω στο παιδί και πότε, και αν χρειάζεται ή όχι να καλέσω τον παιδίατρο. Όταν κατάλαβα ότι ο σύζυγός μου δεν με άκουγε πραγματικά, ή απλά δεν τον ενδιέφεραν όσα έλεγα, άρχισα να αντιδρώ ανεξέλεγκτα!
Δεν έκλαιγα μόνο για εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, αλλά για όλες εκείνες τις ημέρες των τελευταίων ετών που έχω σταματήσει να εργάζομαι για να μεγαλώσω τα παιδιά μας. Μπορεί να αγαπάτε τα παιδιά σας και να θέλετε να τους χαρίσετε τα πάντα, το να το κάνετε καθημερινά, όμως, μπορεί να είναι εξαντλητικό και αποθαρρυντικό. Ακόμα και μέσα σε μια οικογένεια που αναγνωρίζει τη σκληρή δουλειά σας, εξακολουθεί να είναι σύνηθες να αισθάνεστε ότι τίποτα δεν έχει σημασία και οι άνθρωποι γύρω σας δεν το καταλαβαίνουν.
Γιατί κανείς δεν προειδοποιεί τις μητέρες που δεν εργάζονται ότι θα υπάρχουν μέρες σαν κι αυτή; Μιλάμε για το πόσο δύσκολο και εξαντλητικό είναι, αλλά στη συνέχεια τα χαρακτηρίζουμε όλα ως ένα ροζ σύννεφο αγάπης. Γιατί να μην μιλάμε και για τα σκοτεινά συναισθήματα;
Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν πολλές μητέρες που δεν εργάζονται για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και αισθάνονται έτσι. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, αυτές οι μητέρες είναι πολύ πιο πιθανό να αισθάνονται κατάθλιψη από τις εργαζόμενες μητέρες. Οι ερευνητές μελέτησαν 60.000 γυναίκες και διαπίστωσαν ότι οι μη απασχολούμενες γυναίκες με μικρά παιδιά ήταν πιο πιθανό να αντιμετωπίζουν καθημερινές περιόδους θλίψης και θυμού συγκριτικά με τις εργαζόμενες γυναίκες με μικρά παιδιά: «Οι μητέρες στο σπίτι παραμένουν πίσω από τις εργαζόμενες μητέρες όσον αφορά τα καθημερινά θετικά τους συναισθήματα: Είναι λιγότερο πιθανό να χαμογελούν ή να γελούν δυνατά, να μάθουν κάτι ενδιαφέρον και να βιώσουν την απόλαυση και την ευτυχία».
Η έρευνα δεν εξηγεί ακριβώς γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά υποδεικνύει ότι ίσως οι μητέρες που αισθάνονται κατάθλιψη μπορούν να βρουν περισσότερη ικανοποίηση στην εργασία τους. Επίσης, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι οι μητέρες που μένουν στο σπίτι μπορεί να νιώθουν πιο ευτυχισμένες εάν οι ρόλοι τους αναγνωρίζονται περισσότερο από την οικογένειά τους.
Οι στιγμές που ένιωσα πιο μόνη και δυσαρεστημένη ως μητέρα που δεν εργάζεται, ήταν οι στιγμές που αισθανόμουν ότι όσα έκανα για την οικογένειά μου ήταν εντελώς ασήμαντα ή θεωρούνταν δεδομένα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πολλές από εμάς μεγαλώσαμε θεωρώντας ότι η επιτυχία στη ζωή συνδέεται με μια λαμπρή καριέρα και ότι η ταυτότητά μας ως επιτυχημένη γυναίκα εξαρτάται άρρηκτα από αυτό. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα λάθος σε αυτό, αλλά εάν για οποιονδήποτε λόγο η καριέρα σας χρειάζεται μια παύση για να μείνετε στο σπίτι με τα παιδιά, είναι εύκολο να αισθανθείτε ότι η ζωή σας δεν έχει το νόημα που είχε κάποτε.
Προσθέστε αυτό στο γεγονός ότι οι μητέρες εργάζονται 24 ώρες το 24ωρο και 7 ημέρες την εβδομάδα, χωρίς διακοπές και με ελάχιστες ευκαιρίες για σωστή φροντίδα του εαυτού τους, και είναι εύκολο να καταλάβετε γιατί τόσες πολλές από εμάς οδηγούνται στην κατάθλιψη.
Νομίζω ότι η κατάσταση γίνεται ευκολότερη με το πέρασμα των χρόνων, καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και είναι πιο ανεξάρτητα. Πολλές γυναίκες μαθαίνουν πώς να φροντίζουν καλύτερα τον εαυτό τους και να ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Άλλες επιστρέφουν τελικά στη δουλειά τους ή βρίσκουν ενδιαφέροντα πέρα από τις ευθύνες της ανατροφής των παιδιών – και όλα αυτά μπορούν να βοηθήσουν στην καλή ψυχολογία τους.
Φυσικά, σε ορισμένες περιπτώσεις, η θεραπεία για την κατάθλιψη είναι απαραίτητη και ενθαρρύνω τις μητέρες να κλείσουν ραντεβού με τον γιατρό ή τον θεραπευτή τους εάν αισθάνονται ότι τα καταθλιπτικά συναισθήματά τους είναι εκτός ελέγχου.
Δεν είμαι σίγουρη ποια είναι η απάντηση όσον αφορά την προστασία των μαμάδων από την κατάθλιψη. Ίσως θα βοηθούσε αν η κοινωνία θεωρούσε τη δουλειά μας ως πραγματική δουλειά, με αξία και πραγματικές συνεισφορές. Είτε έτσι είτε αλλιώς, νομίζω ότι ένα καλό πρώτο βήμα είναι να είμαστε ειλικρινείς για το γεγονός ότι η ζωή μιας μητέρας που μένει στο σπίτι για να μεγαλώσει μόνη τα παιδιά της, δεν είναι πάντα η ροζ εικόνα που μπορεί να έχουμε όλες στο μυαλό μας».
