Ως γονείς μικρού παιδιού προσπαθείτε διαρκώς να κατανοήσετε τι συμβαίνει μέσα στο μικροσκοπικό του μυαλουδάκι. «Γιατί σέρνεσαι στο πάτωμα;», «Γιατί με δαγκώνεις χωρίς λόγο;», «Γιατί φωνάζεις όλη την ώρα;». Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρετε τι σκέφτονται, ούτε εκείνα μπορούν να σας πούνε ακόμα. Αλλά η επιστήμη μπορεί! Ο νευροεπιστήμονας Dr. Dean Burnett αναφέρει ότι οι πρώτες ημέρες της ανάπτυξης του εγκεφάλου είναι πολύ σημαντικές γιατί τότε είναι που ξεκινούν να σχηματίζονται όλες οι συνδέσεις που απαιτούνται καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής. Δείτε παρακάτω μερικά χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς των νηπίων για να κατανοήσετε τι μπορεί να συμβαίνει τελικά μέσα στο μυαλό τους!
1. Έχουν πολύ σύντομη μνήμη
Οι ενήλικες βασίζονται στην εμπειρία και τη μνήμη για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα. Τα μικρά παιδιά δεν το κάνουν. Τα πάντα για εκείνα είναι καινούργια και συναρπαστικά! Δεν έχουν εμπειρία στο πώς να κρίνουν τα πράγματα. Στην πραγματικότητα, τα παιδιά ηλικίας κάτω των 7 ετών δεν έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν πολλές αναμνήσεις.
2. Επανάληψη Vs Κατανόηση
Ο εγκέφαλος των μικρών παιδιών δεν αναπτύσσεται με τον ίδιο τρόπο όπως το υπόλοιπο σώμα τους. Ένα παιδί μπορεί να μάθει να μπουσουλάει μέσω της επανάληψης, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι καταλαβαίνει γιατί πρέπει να βάλει τα παπούτσια του για να βγει από το σπίτι. Τα νήπια μπορούν να διαπιστώσουν όταν κάτι είναι διαφορετικό από την προηγούμενη μέρα και αυτό τα βγάζει εκτός εαυτού! Όταν οι προσδοκίες τους δεν πληρούνται, τα νήπια χάνουν τον έλεγχο. Δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν, απογοητεύονται και μπορεί να ξεσπάσουν σε κλάματα απλά και μόνο επειδή τους δώσατε το κόκκινο ποτήρι αντί για το πράσινο!
3. Έχουν άγνοια του κινδύνου
Υπάρχει ένα σύστημα ανίχνευσης του κινδύνου που βρίσκεται βαθιά μέσα στον εγκέφαλο, ακριβώς γύρω από τον ιππόκαμπο, το οποίο ενεργοποιείται σε καταστάσεις υψηλού άγχους. Ορισμένα από τα δυνητικά θανατηφόρα πράγματα που πρέπει να αποφύγετε είναι μέρος της εξελικτικής διαδικασίας (αράχνες, φίδια), ενώ άλλα είναι συμπεριφορές που μαθαίνονται. Ο εγκέφαλος ενός μικρού παιδιού δεν αναγνωρίζει αυτή τη διαφορά. Αυτό που είναι ευχάριστο για τους ενήλικες δεν είναι απαραίτητα για τα μικρά παιδιά. Δεν ξέρουν πότε ένα πράγμα είναι ακίνδυνο, απλά ξέρουν ότι είναι κάτι άγνωστο.
4. Η δικαίωση του ξεσπάσματος
Τα ξεσπάσματα του παιδιού για τα πάντα είναι αναμενόμενα! Είναι ένας τρόπος αυτοσυντήρησης. Από μια εξελικτική σκοπιά, μέρος του λόγου που ένα παιδί κλαίει και παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά είναι για να πάρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσοχή από έναν ενήλικα μέσα σε μια ομάδα ή κοινότητα, γεγονός που τελικά καθιστά το ξέσπασμα του παιδιού ως βιολογική επιτακτική ανάγκη.
5. Προσκολλώνται στο παρελθόν
Καθώς τα παιδιά απομακρύνονται από τη νηπιακή ηλικία, βλέπουν τα πράγματα πιο ώριμα. Λάθος! Καθώς ο εγκέφαλός τους σχηματίζει πιο μόνιμες αναμνήσεις, τα παιδιά μπορούν να αντιμετωπίσουν ακόμη περισσότερες δυσκολίες να τις διαχειριστούν. Στην ηλικία των 5 ετών, για παράδειγμα, τα παιδιά έχουν ένα βασικό επίπεδο κατανόησης που μπορεί να κάνει το κλάμα χειρότερο, επειδή έχουν πλέον την αίσθηση του πώς πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα. Τα ξεσπάσματα μπορεί να είναι σπάνια, αλλά πιο περίπλοκα επειδή τα παιδιά, όπως οι ενήλικες, πρέπει να μάθουν να διαχειρίζονται το θυμό τους.
Πηγή: fatherly.com
