Οι μαθητές του Γ5 του Λυκείου Αγίου Νεοφύτου έγραψαν άρθρο για την τραγωδία στα Τέμπη. Η φωνή των νέων παιδιών συγκλονίζει:
ΟΤΑΝ ΤΑ ΤΡΕΝΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ…
Κάθε είκοσι χρόνια, ένα ατύχημα ή δυστύχημα, δεν ξέρω πώς να το πω. Το πρώτο ήταν το 1999, έξι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, φίλαθλοι, οπαδοί. Το δεύτερο ήταν τον Απρίλιο του 2003. Ο χρόνος σταμάτησε άλλη μια φορά στα Τέμπη. Τότε ήταν μαθητές, που επέστρεφαν στα σπίτια τους, μα δεν έφτασαν ΠΟΤΕ. Είκοσι χρόνια μετά, ξανά «ατύχημα» στην κοιλάδα των Τεμπών. Αυτή τη φορά τα θύματα ήταν περισσότερα και το όχημα δεν ήταν λεωφορείο. Ήταν το όχημα που θεωρούσαμε πιο ασφαλές. Το τρένο…
Το τρένο, ένα σοβαρό λάθος, που οδήγησε σ’ ένα τραγικό γεγονός. Τόσοι άνθρωποι, τόσα όνειρα, τόσες ελπίδες, τόσα σχέδια για το μέλλον χάθηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Συναισθήματα χαράς, ευτυχίας, ευφορίας μετατράπηκαν σε πόνο, θλίψη και οδύνη. Η αρχή ενός νέου τρόπου ζωής για κάποιους. Η αρχή της αποκατάστασης για άλλους. «Πάρε με όταν φτάσεις». Τελικά το τρένο είχε άλλο προορισμό. Τελικά δεν έφτασε ποτέ.
Ένα λάθος, «Πάμε κι όπου βγει», τέσσερις λέξεις, τέσσερις μόνο λέξεις κι έκλεισαν σπίτια, όνειρα, καρδιές. Ντροπή λοιπόν να ζούμε στον αιώνα της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, της τεχνητής νοημοσύνης και να βυθίζεται στα σκοτάδια η συναισθηματική νοημοσύνη. Ντροπή να μπορούμε να ελέγξουμε πού βρίσκεται ο ντελιβεράς, πότε θα έρθουν τα ρούχα που παραγγείλαμε, αλλά να μην μπορούμε να γνωρίζουμε πού κατευθύνονται δυο τρένα. Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Ντροπή να ζούμε στην εποχή όπου η ασφάλεια εκατοντάδων ανθρώπων εξαρτάται από ένα τηλεφώνημα, ένα άτομο, μια κίνηση, μια λέξη. «Πάμε κι όπου βγει». Αυτή είναι η κοινωνία μας. Αυτή είναι η εποχή μας. Η εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Η εποχή της ανευθυνότητας.
Τα ερωτήματα αμείλικτα. Γιατί; Γιατί τώρα; Γιατί σ’ εμένα; Γιατί σ’ αυτόν; Μήπως έχει τελικά σημασία το γιατί; Μήπως τα πράγματα πάντα θα λειτουργούν έτσι; Μήπως η ελπίδα πρέπει να σβήσει σιγά σιγά; Λυπάμαι για τη γενιά τη δική μου. Μια γενιά που πρέπει να σηκώσει τούτο το βάρος κι όλα τα βάρη και να χτίσει το δικό της μέλλον. Μια γενιά που πρέπει να πιστέψει από την αρχή στο μέλλον. Λυπάμαι για την κοινωνία μου. Μια κοινωνία όλο λόγια κι υποσχέσεις, μα όχι πράξεις. Μια κοινωνία «Πάμε κι όπου βγει». Και δεν ζητάμε και πολλά. Ασφάλεια μόνο και σιγουριά. Λίγη βοήθεια, να σταθούμε στα πόδια μας. Μια σπρωξιά, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας. Να μην τα δούμε να γκρεμίζονται σε δευτερόλεπτα.
Ας σωπάσουμε λοιπόν. Λένε ότι τώρα είναι η ώρα της μάνας, του πατέρα, του αδελφού, του φίλου, του συγγενή. Θα σωπάσουμε. Μα πριν σωπάσουμε, έχουμε να δηλώσουμε πως δεν υποθηκεύουμε το μέλλον μας και πως η δική μας φωνή και η δική μας οδύνη δεν εξαντλούνται σε σχηματισμούς με τσάντες και ακίνητα σώματα, με συνθήματα «Πάρε με όταν φτάσεις». Η δική μας φωνή ουρλιάζει «ΕΧΕΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΩ», «έχεις υποχρέωση να με αφήσεις να έχω φωνή». Φωνή, όνειρα και χαρά, όταν η ζωή συνεχίζεται, όταν ο καιρός προχωρεί κι όταν τα τρένα ξεκινούν…
Όταν τα τρένα ξεκινούν τζαι πάσιν εις τα ξένα,
πολλύν κόσμον αφήνουσιν με τα φτερά σπασμένα.
Αν είναι νέοι π’ αγαπούν τζαι φεύκουν σ’ άλλες χώρες,
αγάπες σέρνουν πίσω τους με βάσανα τζαι μπόρες.
Τα τρένα που σφυρίζουσιν στα Τέμπη προχωρούσιν,
αντί χαρούμενες φωνές, κλάματα μαρτυρούσιν.
Δυστύχημαν φωνάζουσιν, κραυγές απελπισίας,
φωθκιές, καπνοί τζαι κόλαση, φόβοι παραλυσίας.
Άμπουλες τζαι νοσοκομειακά, μαζίν τζι αστυνομίες,
μεγάλον δράμα τζαι κακόν, μα τζαι παρανομίες.
Τα λάθη θα πληρώνουνται για κάθε εγκληματία.
Τα βάσανα θα εν πολλά για κάθε απροσεξία.
Κείμενο: Έμιλυ Γουίλιαμς, Άντρεα Τσουκαλά, Ρόζα Τσαμουρλίδου, Μαρία Καυκαρίδη, Νεφέλη Μακαρίου, Πάτρα Χριστοδούλου
Ποίημα: Άντρη Γεωργίου
Σκίτσο: Κλεοπάτρα Φραντζή
Διαβάστε ακόμα:
Χειροποίητες πασχαλινές λαμπάδες…για πολλά παιδικά χαμόγελα!
Freebird: Ένα animation μικρού μήκους που δείχνει πόσο όμορφα μπορείς να ζήσεις με Σύνδρομο Down
Αυτές είναι οι αλλαγές που προωθούνται για τις εξετάσεις τετραμήνων
