“Και για τις δύο εγκυμοσύνες μου, αρνήθηκα κάθε προγεννητικό έλεγχο. Χωρίς πολλά λόγια, δεν ένιωθα ότι ήταν απαραίτητο για την οικογένειά μου.
Ωστόσο, τη στιγμή που κοίταξα το όμορφο μωρό μου, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε – ρώτησα ακόμη και τους γιατρούς. Κανείς δεν είπε τίποτα, αλλά δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου και τον αγκάλιασα με όσο πιο μεγάλη ασφάλεια μπορούσα, όταν τον έβαλαν στο στήθος μου.
Λίγο αργότερα, στην αίθουσα ανάνηψης, οι γιατροί μίλησαν ανοιχτά.
Άρχισαν να επισημαίνουν το κενό στα δάχτυλα των ποδιών του, την ιδιαίτερη παλαμιαία πτυχή στο χέρι του, το παχύτερο λίπος στο πίσω μέρος του λαιμού του, την πτυχή στα αυτιά του, το αμυγδαλωτό σχήμα των ματιών του… μου είπαν ότι θα χρειαζόταν γενετικές εξετάσεις καθώς πίστευαν, ότι είχε σύνδρομο Down.
Μετά με ρώτησαν γιατί δεν έκανα εξετάσεις… τα δάκρυα στα μάτια μου αντανακλούσαν αυτά στα μάτια των γιατρών και των νοσοκόμων γύρω μου.
«Είμαι μόνο 30».
Αυτή ήταν η απάντησή μου σε αυτούς. Ήταν ο μύθος που πίστευα, ότι τα παιδιά με σύνδρομο Down γεννιούνται μόνο από μεγαλύτερες γυναίκες.
Όταν γεννάς, υποτίθεται ότι είσαι ευτυχισμένη. Το μωρό υποτίθεται ότι γιορτάζεται. Δεν πρέπει να γεμίζεις με αμφιβολίες, ανησυχίες και φόβους.
Ωστόσο, αυτό νιώθουν οι περισσότερες οικογένειες που λαμβάνουν τη διάγνωση του συνδρόμου Down για το παιδί τους. Ως κοινωνία, μας λένε ότι το σύνδρομο Down είναι κάτι κακό. Είναι κάτι που πρέπει να φοβάσαι. Μια ανεπάρκεια.
Σκεφτείτε, όμως, αν αντί να λέμε σε αυτές τις οικογένειες όσα θα έπρεπε να τους ανησυχούν για το παιδί, λέγαμε μόνο τα καλά;
‘Συγχαρητήρια! Το μωρό σας έχει σύνδρομο Down! Θα έχει μια καταπληκτική ζωή!’.
Πόσο καλύτεροι θα ήταν αυτοί οι πρώτοι μήνες με το μωρό μου αν μου έλεγαν, ότι η γέννησή του πρέπει να γιορτάζεται, αντί να βλέπω την ιατρική μου ομάδα να κλαίει, ενώ τους ακούω να μου μεταφέρουν τα «κακά νέα»;
Τα άτομα με σύνδρομο Down είναι άξια. Είναι ικανά. Το όριό τους είναι συχνά αυτό που επιβάλλεται από κάποιον άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Δεν μεγαλώνει κάθε παιδί για να γίνει γιατρός ή πυρηνικός φυσικός. Δεν κάνει κάθε παιδί για τις Τέχνες ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Έτσι δίνουμε πραγματικά αξία σε έναν άνθρωπο; Εάν συμβαίνει αυτό, τότε οι περισσότεροι γονείς θα πρέπει να ενημερώνονται κατά τη γέννηση ότι η ζωή του παιδιού τους θα είναι περιορισμένη. Αντί να εστιάζουμε στις αδυναμίες κάποιου, ας επικεντρωθούμε στις ικανότητές του.
Ας δώσουμε σε κάθε παιδί κάθε ευκαιρία να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του γιατί αυτός είναι ο στόχος.
Αν δώσουμε σε κάθε παιδί την άδεια να είναι όποιος κι αν είναι και να είναι καλός σε ό,τι μπορεί να είναι καλός, τότε μπορούμε πραγματικά να γιορτάζουμε.”
Γράφει η: Vanessa Richard – πηγή: Love What Matters
Διαβάστε ακόμα:
Γνωρίστε τον Άλντο: Τον πρώτο σκύλο-βοηθό οδοντιάτρου στον κόσμο
Ο Κιάνου Ριβς υπογράφει ιστορίες κόμικ με έναν νέο υπερήρωα που… του μοιάζει!
Μαμά αποτριχώνει το φρύδι της 3χρονης κόρης της με κερί και το διαδίκτυο διχάζεται… (video)
