Σε μία εξαιρετική ανάρτηση προχώρησε πριν από μερικές ημέρες η παιδοψυχολόγος Janet Lansbury μέσω της σελίδας της Hey Sigmund, στην οποία εξηγεί με πολύ απλά λόγια, τι πρόβλημα δημιουργούμε στη σχέση μας με το παιδί μας, όταν του επιβάλλουμε τιμωρίες ή πολύ σοβαρές επιπτώσεις για τα (αναπόφευκτα) λάθη του. Παράλληλα, προτείνει πώς μπορούμε να χειριστούμε τις συμπεριφορές αυτές καλύτερα:
“Θα υπάρχουν πάντα στιγμές που τα πράγματα θα πάνε στραβά – μια κακή απόφαση, μια καλή απόφαση με ένα κακό αποτέλεσμα, ένα δίλημμα, το να θέλεις κάτι που συνοδεύεται από ρίσκο.
Συχνά, το «σωστό» βρίσκεται κάπου, στα πολύ θολά όρια του γκρι.
Μερικές φορές θα έχει να κάνει με το τι ταιριάζει στα παιδιά σου. Μερικές φορές με το τι είναι σωστό για τους άλλους. Μερικές φορές θα έχει να κάνει με το να πάρεις ένα ρίσκο και μερικές φορές το «σωστό» απλώς το νιώθεις λάθος τη δεδομένη στιγμή ή λάθος για εκείνα.
Ακόμα και ως ενήλικες, συχνά θα κάνουμε τα πράγματα λάθος. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είμαστε κακοί ή επειδή δεν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το σωστό από το λάθος, αλλά επειδή λίγα πράγματα στη ζωή είναι ασπρόμαυρα.
Το πρόβλημα με την τιμωρία είναι ότι στο μυαλό των παιδιών μας παύουμε να είμαστε πια το ασφαλές καταφύγιό τους
Το πρόβλημα με την τιμωρία και τις σκληρές συνέπειες είναι ότι αποσύρουμε τον εαυτό μας ως διαθέσιμη επιλογή για να στραφούν τα παιδιά την επόμενη φορά που τα πράγματα εξελιχθούν άσχημα ή ως οδηγό, πριν συμβεί το χάος.
Το να νιώθουμε ασφάλεια στις σημαντικές μας σχέσεις είναι πρωταρχική ανάγκη για όλους τους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι οι σχέσεις μας είναι απαλλαγμένες από κρίση, ταπείνωση, ντροπή, άγχος χωρισμού. Αν η απάντησή μας στα «λάθη» τους είναι να τα φέρουμε όλα αυτά στο τραπέζι που μοιραζόμαστε μαζί τους, φυσικά εκείνα θα κάνουν τα πάντα για να το αποφύγουν. Δεν πρόκειται για ψέματα ή μυστικότητα. Πρόκειται για τη διατήρηση της σχεσιακής «ασφάλειας» ή της εγγύτητας.
Τα παιδιά θέλουν να κάνουν το σωστό. Θέλουν να τα αγαπάμε και να τα αποδεχόμαστε. Αλλά θα κάνουν και λάθη μερικές φορές. Όταν τα κάνουν, η απάντησή μας θα τους διδάξει είτε ότι είμαστε η ασφάλειά τους για να έρθουν σε ό,τι κι αν γίνει, είτε ότι δεν είμαστε.
Τι κάνουμε λοιπόν όταν τα πράγματα πάνε στραβά; Αγκαλιάστε τα παιδιά, απορρίψτε τη συμπεριφορά. Πείτε:
«Μου αρέσει που ήσουν ειλικρινής μαζί μου. Αυτό σημαίνει τα πάντα για μένα. Ξέρω ότι δεν περίμενες ότι τα πράγματα θα κατέληγαν έτσι, αλλά εδώ είμαστε. Ας μιλήσουμε για το τι συνέβη και τι μπορείς να κάνεις διαφορετικά την επόμενη φορά».
Ή, «Κάτι πρέπει να σε έκανε να νιώσεις ότι αυτό το λάθος (όποιο κι αν ήταν αυτό) ήταν το σωστό, διαφορετικά δεν θα το έκανες. Σε όλους συμβαίνει μερικές φορές. Τι πιστεύεις ότι ήταν αυτό για σένα;»
Ή, «Ξέρω ότι ξέρεις ότι το ψέμα δεν είναι αποδεκτό. Τι σε έκανε να νιώθεις ότι δεν μπορείς να μου πεις την αλήθεια; Πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε ξανά την εμπιστοσύνη ανάμεσά μας; Ας μιλήσουμε για το πώς θα το πετύχουμε αυτό.»
Θα είσαι πάντα ο σημαντικότερος μέντορας των παιδιών σου -αλλά μόνο αν σε αφήσουν.”
Διαβάστε ακόμα:
Μάχη για τη ζωή του δίνει ο 11χρονος που τραυματίστηκε σε τροχαίο
Η Κέιτ κοντά στις εγκύους, τις νέες μαμάδες και τα μωρά τους – Γιατί δεν ήταν χαρούμενη έγκυος
