Αν μη τι άλλο τα ζητήματα ψυχικής υγείας είναι εξίσου σημαντικά με οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα. Είτε πρόκειται για εμάς, είτε άνθρωπο του στενού μας περιβάλλοντος, ο περίγυρος οφείλει να είναι υποστρικτικός.
Η ιστορία αυτής της κοπέλας έχει να μας διδάξει πολλά τόσο για την θέληση να ξεπεραστεί το οποιοδήποτε ψυχικό νόσημα, όσο και για την αξία της οικογένειας.
«Είμαι 21 ετών. Μένω στη Νέα Υόρκη με τον πατέρα, τη μητέρα και τις δύο αδελφές μου. Έχω δώσει μάχη με ψυχικές διαταραχές, κρίσεις πανικού, ενώ από 4 ετών ήμουν στο φάσμα του αυτισμού. Αργότερα, καθώς μεγάλωσα, η κατάθλιψη έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Αντιμετώπισα έντονο bullying σε όλη μου τη ζωή. Οι γονείς και οι αδελφές μου ήταν πάντα κοντά μου και πάντα με υποστήριζαν.
Χωρίς όλους αυτούς τους ανθρώπους που με βοήθησαν στο λύκειο, θα ήταν δύσκολο να συνεχίσω. Η ψυχική μου υγεία άρχισε σιγά σιγά να φθίνει. Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και το άγχος μου επιδεινωνόταν συνεχώς. Άφησα το σχολείο τον Οκτώβριο του 2018 για λόγους ψυχικής υγείας και νοσηλεύτηκα.
Τότε συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Ο ψυχίατρός μου θεώρησε, ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή μου. Έτσι άρχισε να κάνει μία έρευνα και έπεσε πάνω στην «εν τω βάθει εγκεφαλική διέγερση» (DBS), που αποτελεί μία στερεοτακτική μέθοδο εμφύτευσης ηλεκτροδίων μιας συσκευής διέγερσης σε επιλεγμένους πυρήνες του εγκεφάλου. Αυτό θα βοηθούσε την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μου και το άγχος.
Η DBS είναι μία διαδεδομένη επέμβαση για ανθρώπους με Πάρκινσον και επιληπτικές διαταραχές. Στη δική μου περίπτωση θα εστίαζε σε διαφορετικό σημείο του εγκεφάλου.
Έχασα τα μαλλιά μου
Μοιάζει αλλόκοτο, αλλά δεν ήμουν τόσο αγχωμένη για την επέμβαση που θα άλλαζε τη ζωή μου. Αυτό που πραγματικά με ανησυχούσε ήταν επειδή θα μου ξύριζαν τα μαλλιά για αυτή.
Τι σημαίνει για ένα 21χρονο κορίτσι να είναι φαλακρό; Έχω αρκετή αυτογνωσία και κρύβομαι πίσω από τα μαλλιά μου, όταν αγχώνομαι, για αυτό η αλλαγή θα ήταν μεγάλη για μένα.
Δύο εβδομάδες πριν από την επέμβαση, ωστόσο, αποφάσισα να δωρίσω μερικά από τα μαλλιά μου, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για περούκες που απευθύνονται σε καρκινοπαθείς.
Με έκανε να νιώθω λίγο καλύτερα, αλλά ακόμη ένιωθα πολύ μόνη.
Η έκπληξη του μπαμπά μου
Όταν ξύπνησα μετά την επέμβαση, ο πρώτος άνθρωπος που αντίκρισα ήταν η μητέρα μου. Μού έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο, χαμογέλασε και μου έδειξε τον πατέρα μου. Όταν τον κοίταξα, δεν ήξερα, αν θα μπορούσα να είχα ποτέ μου πιο πηγαίο χαμόγελο στη ζωή μου.
Δεν είχα ποτέ νιώσει τόση πολλή αγάπη, όσο εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Την ώρα που βρισκόμουν στο χειρουργείο, ο πατέρας μου πήγε και ξύρισε το κεφάλι του, έτσι ώστε, όταν θα ξυπνούσα να μην νιώθω μόνη, χωρίς μαλλιά. Ήθελε να είμαστε «μαζί» σε αυτό.
Η αγάπη που μου έδειξε εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο αληθινή, που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Εκείνος δεν γνώρισε τον πατέρα του κι έτσι με εξέπληξε το γεγονός, ότι ήταν ένας τόσο υπέροχος άνθρωπος με τόσο γενναιόδωρη ψυχή. Η γιαγιά μου έκανε καλή δουλειά τελικά.
Περίπου 4 εβδομάδες μετά την επέμβαση εμφύτευσης, ο νευροδιεγέρτης άρχισε να στέλνει σήματα στον εγκέφαλό μου. Ήδη έχω κάποια μικρή βελτίωση, αλλά ανυπομονώ για να δω περισσότερη. Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου; Απλά θυμηθείτε, ότι πάντα υπάρχει ελπίδα και να μην τα παρατάτε. Εάν έχετε, μάλιστα, και μία υποστηρικτική οικογένεια σαν τη δικ΄ημου, μην φοβάστε τίποτα».
Διαβάστε επίσης:
Σοβαρές ελλείψεις παιδικών φαρμάκων στην Κύπρο – Τι απαντούν οι φαρμακευτικές υπηρεσίες
«Οι κροτίδες δεν είναι παιχνίδι»: Ξεκίνησε το σαφάρι για τα πυροτεχνήματα ενόψει Πάσχα
