Η δουλειά μου με στρεσάρει πολύ λιγότερο από τα παιδιά μου!

Το να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα φαίνεται δυσκολότερο από κάθε άλλη χρονική περίοδο. Οι απαιτήσεις όχι μόνο των παιδιών, αλλά της οικογένειας και της κοινωνίας είναι περισσότερες και αυστηρότερες.

Τα πράγματα, μάλιστα, γίνονται ακόμη πιο απαιτητικά όταν πρόκειται για τις γυναίκες. Όσο και αν έχουν αλλάξει οι καταστάσεις και όσο και αν έχουν εμπλακεί και οι μπαμπάδες στην ανατροφή των παιδιών -πράγμα που αναγνωρίζουμε φυσικά- η μητέρα είναι εκείνη που σηκώνει τα πιο πολλά βάρη στην οικογένεια…

Όταν μάλιστα είναι και εργαζόμενη, ο συνδυασμός οικογένειας και δουλειάς μοιάζει με γολγοθά!

Ή μήπως όχι;

Η Wendy Winser, αρθρογράφος στο scarymommy.com παραδέχεται, ότι η περίοδος που έμεινε στο σπίτι χωρίς να εργάζεται ήταν πολύ άσχημη. Τα επίπεδα άγχους ξεπερνούσαν κατά πολύ το κανονικό, πράγμα που δεν συνέβη ποτέ με τη δουλειά της, ακόμα και τώρα που εργάζεται και είναι παράλληλα και μαμά δυο ζωηρών αγοριών!

Διαβάστε την ιστορία της και ίσως μέσα σε αυτήν να δείτε και ένα σημείο του δικού σας εαυτού:

«Ήμουν full-time μαμά για 10 ολόκληρα χρόνια. Δεν είχαμε babysitters, δεν είχαμε γιαγιάδες. Ήμουν μόνον εγώ γύρω από τα παιδιά μου συνέχεια. Ήξερα και το παραμικρό για τη ζωή και την ημέρα τους. Κάθε μικρό τραύμα, κάθε ξέσπασμα, κάθε παράπονο, κάθε χαμόγελο, κάθε λερωμένη πάνα. Και ναι μπορεί κάποια να φαίνονται υπερβολικά, αλλά όταν είσαι μαμά στο σπίτι και δη μικρών παιδιών είσαι παγιδευμένη. Απόλυτα συνδεδεμένη με την ζωή του παιδιού σου και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και δεν θα σας πω ψέματα. Ορισμένες φορές είναι πάρα πολύ σκληρό να περικυκλώνεσαι από το χάος της ανατροφής δυο αγοριών!

Παρ’ όλα αυτά, όταν ο μικρός μου γιος άρχισε το σχολείο ήμουν προετοιμασμένη να νιώσω πολύ άσχημα. Περίμενα χιλιάδες δάκρυα να χυθούν από τα μάτια μου όταν θα τον άφηνα την πρώτη μέρα. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν συνέβη!

Αντίθετα, πήρα μια βαθιά ανάσα και ένιωσα ανακούφιση. Δεν μπορούσα να πιστέψω, ότι άφησα το παιδί στον παιδικό και είχα λίγες ώρες για μένα, οι οποίες δεν ήταν ακριβώς για μένα, αφού είχα ήδη βρει δουλειά.

Εργάζομαι από το σπίτι τις ώρες που τα παιδιά λείπουν στο σχολείο. Ο καιρός που έμεινα εκτός έφερε την οικογένειά μας σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και δεν θα μπορούσα να συνεχίσω να μην εργάζομαι. Και ήμουν τυχερή, γιατί βρήκα σχεδόν αμέσως δουλειά!

Το πιο παράξενο, όμως, δεν ήταν η ανακούφιση που ένιωσα, αλλά το πόσο απαιτητική θα μου φαινόταν η ανατροφή των παιδιών μετά τη δουλειά. Ξαφνικά, τα παιδιά μου έμοιαζαν πολύ δύσκολα. Και ξέρω ότι δεν έχουν αλλάξει. Είναι το ίδιο δυναμικά, νευρικά, ζωηρά με πριν.

Εκείνα δεν άλλαξαν, εγώ, όμως, άλλαξα!

Ίσως φταίει το ότι πλέον εργάζομαι σε έναν χώρο που επικρατεί απόλυτη ησυχία και δεν μπορώ να ανεχτώ τον παραμικρό θόρυβο. Ίσως, από την άλλη να φταίει το γεγονός των ευθυνών που με βαραίνουν. Γιατί, μπορεί να έπιασα δουλειά και τα παιδιά μου να πηγαίνουν σχολείο, αλλά ακόμα ασχολούμαι με τις περισσότερες δουλειές του σπιτιού ΚΑΙ με τα παιδιά.

Και είμαι τυχερή, επειδή ο άντρας μου είναι πολύ πρόθυμος και με βοηθά. Αλλά πρέπει πάντα να του υπενθυμίζω τι να κάνει, πράγμα που και αυτό από μόνο του είναι αγχωτικό!

Ευτυχώς, όμως, όπως δείχνουν τα πράγματα δεν είμαι μόνη. Σύμφωνα με έρευνα του Penn State University άντρες και γυναίκες εμφάνισαν χαμηλότερα επίπεδα κορτιζόλης (της ορμόνης του άγχους) στην διάρκεια της εβδομάδας τους στη δουλειά σε σύγκριση με τις ώρες που περνούσαν με τα παιδιά στο σπίτι.

Μάλιστα, η έρευνα έδειξε, ότι ενώ άνδρες και γυναίκες ήταν λιγότερο αγχωμένοι στην εργασία τους, οι τελευταίες ήταν και λιγότερο δυστυχισμένες σε αυτήν. Οι μπαμπάδες δηλαδή ένιωθαν πιο χαρούμενοι στο σπίτι, ενώ οι μαμάδες στη δουλειά…

Στην έρευνα δεν εξηγείται ακριβώς γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά συμπεραίνω, ότι οι γυναίκες είτε εργάζονται από το σπίτι είτε έξω από αυτό είναι πάντα οι υπεύθυνες για το τι συμβαίνει στο σπίτι τους – από την φροντίδα των παιδιών, στο νοικοκυριό μέχρι τη διαχείριση του οικογενειακού προϋπολογισμού!

Και αυτό το μισώ. Γιατί να είναι θέμα φύλου η φροντίδα της οικογένειας; Ξέρω, ότι εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες άντρες οι οποίοι προσπαθούν και θέλουν να βοηθήσουν, αλλά η κοινωνία μας είναι τόσο στυφή, τόσο στερεοτυπική που μοιάζει ακατόρθωτο για μας να “πατήσουμε πόδι” και να σπάσουμε το κατεστημένο! Να βρούμε έναν τρόπο να ισορροπήσουμε καλύτερα ανάμεσα σε οικογένεια και δουλειά.

Πίστευα ότι το να γίνω εργαζόμενη μαμά θα με ελευθέρωνε από κάποιες ευθύνες της οικογενειακής ζωής. Αντίθετα, ανακάλυψα ότι ακόμη προσπαθώ να συμβιβάσω αυτά τα δυο. Να ισορροπήσω ανάμεσα στην εργασία, την ζωή στο σπίτι και τον ευατό μου!

Αντιλαμβάνομαι πως αυτό μπορεί να αργήσει πολύ να συμβεί ή μπορεί να μην συμβεί και ποτέ. Αλλά ξέρω ότι εμείς οι μαμάδες μπορούμε καλύτερα. Μπορούμε να μοιράσουμε ευθύνες σε όλα τα μέλη της οικογένειας, ακόμα και τα παιδιά. Αξίζει να  ελαφρύνουμε τους ώμους μας από αυτό το βάρος.

Θα πάρει χρόνο και αυτή τη στιγμή δεν έχω όλες τις απαντήσεις, είμαι πολύ καινούρια σε αυτό. Αλλά τουλάχιστον δεν είμαι μόνη…»