«Η ατρόμητη κόρη μου είναι το κορίτσι που εγώ δεν ήμουν ποτέ και τη θαυμάζω»

Το να μεγαλώνουμε ένα κορίτσι θέλει μεγάλει προσχοή, καθώς οφείλουμε να διαμορφώσουμε μία δυναμική γυναίκα που δεν θα φοβάται να πει ελεύθερα την γνώμη της και να διεκδικήσει αυτά που θέλει.

Σε κάποιες περιπτώσεις ωστόσο, είναι στη φύση του παιδιού ένας τέτοιος χαρακτήρας και αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να τον προστατέψουμεμ και να τον ενθαρρύνουμε.

Μία μαμά περιγράφει πώς μεγαλώνει εκείνο το παιδί που δεν ήταν η ίδια ως παιδί.

«Δεν μεγάλωσα με το να πιστεύω στον εαυτό μου. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον, όπου οι σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου σπάνια είχαν αξία. Η φράση “είσαι πολύ ευαίσθητη” ήταν το μόνο που άκουγα, όσο μεγάλωνα.

Μεγάλωσα χωρίς αυτοπεποίθηση. Συχνά μου έλεγαν ότι δεν σκέφτομαι, ότι θα έπρεπε να μοιάζω περισσότερο στα άλλα παιδιά. Μέχρι και για τα μαλλιά μου άκουγα αρνητικά σχόλια. Δεν είχα καθόλου αυτοεκτίμηση γιατί το μόνο που άκουγα ήταν κριτική παρά επαίνους. Ένιωθα σαν ένα χάμστερ που κάνει ρόδα, κυνηγούσα κάτι συνεχώς – την αποδοχή.

Η ειρωνεία ήταν ότι μου έλεγαν να δείχνω αυτές τις αξίες στον έξω κόσμο.Έπρεπε να γνωρίζω τι αξίζω. Και φυσικά δεν μπορούσα να είμαι κάτι από αυτά, καθώς δεν με είχε ενθαρρύνει κανείς να αγαπήσω τον εαυτό μου γι’ αυτό που είμαι και φοβόμουν.

Ωστόσο, η ευλογία μου είναι η ατρόμητη κόρη μου. Η αυτοπεποίθησή της δεν έχει όρια. Είναι μόλις 7 ετών, αλλά έχει ήδη αρχηγικές ικανότητες. Είναι τολμηρή και σίγουρη για εκείνη. Αρνείται να βαδίσει με το ρεύμα και ποτέ δεν διστάζει να έρθει αντιμετωπη με κάτι που δεν νιώθει σωστό για εκείνη. Κι αυτό το λατρεύω.

Είναι θαύμα που αυτό το ατρόμητο πλάσμα είναι δικό μου και νιώθω ευλογημένη που έχω την ευκαιρία να την μεγαλώσω. Η κόρη μου ήδη γνωρίζει αυτό που εμένα μου πήρε τρεις δεκαετίες για να το καταλάβω, να είμαι αυτή που ήθελα. Να είμαι εγώ η μοναδική κυρίαρχη του εαυτού μου. Να μην χρειάζομαι εξωτερική επέμβαση.

Πολλοί μου έχουν πει ότι πρέπει να είμαι πιο αυστηρή μαζί της, να δαμάσω αυτή την ”άγρια” φύση της. Εγώ, όμως, αρνούμαι πεισματικά να της κόψω τα φτερά.

Δεν εθελοτυφλώ. Ξέρω πολύ καλά ότι η σιδερένια βούληση της κόρης μου, έρχεται πολλές φορές με δυσάρεστες συμπεριφορές. Προκαλεί και αμφισβητεί συχνά τον σύζυγό μου και εμένα. Συμμετέχει σε συζητήσεις, επιχειρηματολογεί με τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια της και δεν διστάζει να εκφράσει τα συναισθήματα ή τις απόψεις της σε κανέναν.

Μεγαλώνοντας σ’ ένα περιβάλλον που η δική μου φωνή δεν είχε καμία αξία, έμαθα να είμαι ντροπαλή, δειλή και φοβισμένη – και κουράστηκα πολύ για να τα ξεπεράσω.

Θα έχει να αντιμετωπίσει πολλούς δράκους στη ζωή της. Δεν θέλω να της προενήσω περισσότερο σκοτάδι με τα λόγια μου. Αντιθέτως, θέλω να είμαι σίγουρη, ότι κατανοεί πλήρως τη δύναμη της φωνής της. Η αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση της κόρης μου εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από μένα και οφείλω να την ενθαρρύνω.

Ξέρω ότι χρειάζεται να βασίζεται στην αυτοπεποίθησή της για να προχωρήσει σε αυτόν τον κόσμο, κι εγώ ως μαμά της θα γίνομαι ο άνεμος που θα φουντώνει τη φλόγα της»

Πηγή: Her View From Home