«Φώναζε μαμά και χτυπούσε την πόρτα του μπάνιου. Δεν άντεχα ούτε τη φωνή του»

Είναι από εκείνες τις φορές που η εξάντληση μίας μητέρας τη φτάνει στο σημείο να μην θέλει να ακούει ούτε τη φωνή του παιδιού της.

Αποζητά αυτά τα πέντε – δέκα λεπτά μόνο για τον εαυτό της, που σπανίως τα βρίσκει μέσα στην ημέρα. Έστω για να κάνει ένα μπάνιο, το αυτονόητο.

Όταν μία μητέρα αγανακτεί και φωνάζει, δεν σημαίνει πως δεν αγαπά τα παιδιά της. Όπως η μαμά της ιστορίας που περιγράφει ακριβώς αυτό το συναίσθημα.

«67 φορές. Μου φώναξε 67 φορές όσο ήμουν στο ντους. Σκεφτείτε, άρχισα να μετράω στα μισά προσπαθώντας να κρατηθώ ψύχραιμη και να μην ουρλιάξω πίσω, άρα σίγουρα ήταν παραπάνω.

Όμως, ήδη είχα μετρήσει 67 φορές τον μικρό μου να ουρλιάζει “μαμά” και να κοπανά την πόρτα του μπάνιου.

Ενώ στεκόμουν στο ντους με το ζεστό νερό να πέφτει στο πρόσωπό μου μαζί με τα δάκρυά μου, γιατί δεν μπορούσα να αντέξω πλέον τον ήχο της φωνής του και δεν είχα καμία διάθεση να απαντήσω.

Δεν ήθελα να μιλήσω, ενώ ήμουν στο μπάνιο.

Δεν ήθελα να μιλήσω, όταν χρειαζόμουν απεγνωσμένα λίγα λεπτά για τον εαυτό μου.

Επειδή δεν πρόλαβα καν να πιω τον καφέ μου.

Επειδή από τις 6.45 το πρωί ξυπνούν και ζητούν τα πάντα από μένα.

Ό,τι θέλω περισσότερο είναι 10 λεπτά για τον εαυτό μου, αλλά είναι πάρα πολύ για να το ζητήσω.

67 φορές: μαμά, μαμά, μαμά μαμά… 67 φορές αυτή η λέξη ηχεί στα αυτιά μου.

Για αυτό οι μαμάδες είναι τόσο πιεσμένες.

Για αυτό μένουν ξύπνιες μέχρι αργά

Για αυτό είναι τόσο ευαίσθητες. Επειδή δεν έχουν αναισθητοποιηθεί. Έχουμε στερέψει, τα χουμε παίξει εντελώς. Δίνουμε αγώνα.

Δεν μας καταλαβαίνουν. Το να σε έχουν ανάγκη κάθε φορά είναι εξοντωτικό και η μαμά δεν σταματά ποτέ να είναι απαραίτητη. Δεν υπάρχει εμφανής γραμμή τερματισμού».

Πηγή: Love What Matters