Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να μεγαλώνεις μαζί με τον άνθρωπό σου

Λίγα γκρίζα μαλλιά, δυο – τρεις ρυτίδες μπορεί να μας αποσυντονίσουν κοιτώντας το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Πόσο σημαντικό είναι αυτό τελικά; 

Μία σύζυγος και μητέρα εξομολογείται με τον πιο όμορφο τρόπο το πόσο ωραίο είναι να μεγαλώνεις με τον άνθρωπό σου και να καταφέρνεις να κρατάς άσβεστη την αγάπη, παρά τα σκαμπανεβάσματα.

«Καθώς τριμάριζα τα μαλλιά του συζύγου μου αυτήν την εβδομάδα, παρατήρησα κάτι ελάχιστες γκρίζες τριχούλες. Για κάποιο λόγο, μου έκανε εντύπωση. Ακόμη νιώθω ότι τις περισσότερες μέρες είμαστε σχεδόν σαν παιδιά.

Έριξα μία κλεφτή ματιά στο πρόσωπό μου στον καθρέφτη και διέκρινα μερικές λεπτές γραμμές να έχουν βρει «σπίτι» γύρω από τα μάτια μου. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, με έπιασε ένας πανικός. Ποτέ δεν θα δείχνω ξανά σαν 20χρονη. Αυτές οι γραμμές θα βαθαίνουν όλο και περισσότερο από δω και πέρα. Για να μην μιλήσω για το δέρμα της κοιλιάς μου μετά από δύο παιδιά.

Σχετικά άρθρα: «Θέλω να σ’ ευχαριστήσω που με διέκρινες από ένα σωρό πράγματα που δεν ήμουν εγώ»

Η αγάπη των συζύγων δεν είναι τα post στο Facebook, αλλά να το δείχνουν καθημερινά

Ακόμη και μετά την πρόοδο που έκαναν οι γυναίκες στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους και της χειραφέτησής τους,  σπάνια βλέπω μία γυναίκα που δεν θέλει να νιώθει όμορφη, παρά το γεγονός ότι γνωρίζουμε κατά βάθος πως δεν είναι αυτό που μας κάνει πραγματικά αξιόλογες.

Καθώς εστιάζω σε αυτές τις γκρίζες τρίχες που βλέπω μπροστά μου, πολλές σκέψεις γυροφέρνουν στο μυαλό μου.

Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως κλείνουμε τα 39 μας φέτος. Κοντεύουμε 40″, είπα στον άντρα μου.

“Υπέροχα. Πετυχαίνω τον στόχο μου”, μού απάντησε εκείνος.

Κοντοστάθηκα λίγο με την απάντησή του και τού είπα: ¨Τι εννοείς, ποιο σκοπό;”

“Να γεράσω μαζί σου”, μού είπε με χαμόγελο.

Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα τον όρκο που δώσαμε ο ένας στον άλλον. Θυμήθηκα όλα τα πάνω και τα κάτω που περάσαμε αυτά τα 17 χρόνια που είμαστε μαζί και που μας έφεραν δύο πολιτείες, τέσσερα διαφορετικά σπίτια, δύο μετακομίσεις σε γονείς μέσα σε μία σεζόν, δύο παιδιά και ένα που μας περιμένει στον Παράδεισο, δύο αποχαιρετισμούς στους γονείς του άντρα μου… και πόσα άλλα ακόμη.

Περπατήσαμε ο ένας δίπλα στον άλλον σε στιγμές πόνου, κατάθλιψης, προβλημάτων υγείας, αντιμετώπισης των ίδιων μας των φόβων. Γελάσαμε μαζί, κλάψαμε μαζί άπειρες φορές και πόσες ακόμη επικοινωνήσαμε χωρίς λόγια, μόνο με το βλέμμα.

Μέσα από όλα αυτά μείναμε προσηλωμένοι ο ένας στον άλλον και καταφέραμε να διατηρήσουμε αναλλοίωτη αυτήν την αγάπη, αν και δουλέψαμε σκληρά πολλές φορές για να κρατήσουμε τη σπίθα ζωντανή.

Συνειδητοποίησα προς στιγμήν, ότι άφησα το πάθος μου για τη νεότητα να με απομακρύνει από το πιο όμορφο πράγμα της ζωής μου. Δεν είναι το λείο πρόσωπό μου ή οι σφιχτοί κοιλιακοί μου που κάνουν τη ζωή μου όμορφη. Είναι η απίστευτη αυτή αγάπη που γίνεται όλο και πιο βαθιά και δυνατή κάθε φορά που ο άντρας μου κι εγώ περνάμε μαζί την οποιαδήποτε δυσκολία και πρόκληση.

Είναι το να γνωρίζεις πως είσαι στην ίδια ομάδα, στα καλά και στα άσχημα.

Είναι η επιλογή μας να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον στα όνειρά του, να τον προστατεύει από τις μεγαλύτερες δυσκολίες, ό,τι κι αν λέει ή κάνει ο κόσμος έξω.

Συνεπώς, ότι κι αν φέρει αυτή η ζωή, θυμηθείτε ότι το να μεγαλώνετε δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο φαίνεται. Σκοπός δεν είναι να παραμείνεις νέος, αλλά να γίνεις καλύτερος και πλουσιότερος στην ψυχή χτίζοντας μία όμορφη ζωή».

Πηγή: Her View From Home